Gall en Exile houden er met hun Aethyrick een naarstig werktempo op na. In een tijdspanne van vier jaar verschenen in sneltempo “Praxis“, “Gnosis” en “Apotheosis“, drie platen die thematisch gezien met elkaar verbonden waren. Een dik jaar na het laatste magnifieke deel van deze trilogie verschijnt het Finse duo opnieuw met vers plaatwerk onder de arm. “Pilgrimage” werd die vierde full-length gedoopt – op “Praxis” prijkte al een song met dezelfde naam – waarvan de titel verwijst naar de reis naar een heilige plaats, diep in het hart van beide muzikanten gelegen, waarvan alleen zij de geheimen kennen en die nostalgische gevoelens naar een eenvoudigere tijd oproept.

Maar er is meer aan de hand in de rode draad die doorheen deze acht nieuwe nummers loopt. De buitenste laag vertelt het verhaal van een individu dat zich losmaakt van de alledaagse wereld van zijn medemensen door de meest walgelijke moorddaad te begaan en de wildernis intrekt om als kluizenaar te leven – een koning van zijn eigen rijk als het ware – om nooit meer terug te keren. We zien de protagonist dan ook met bebloed mes in het bos op de in een rooie gloed gehulde albumcover staan. Onder dit verhaal schuilt een poëtische beschrijving van een geleidelijke verschuiving in waarneming: de nogal inherente illusie van de mens als de kroon van de schepping wordt vervangen door de realisatie van zijn absolute eenheid met de hele natuur.

Ik had eerder deze week nog een discussie met mijn vriendin dat metalmuziek en blackmetal in het bijzonder volgens haar toch geen warme gevoelens uitstraalt. ‘Warm’ zou ik inderdaad niet meteen zeggen, maar Aethyrick is het levende bewijs van een blackmetalband wiens muzikale composities van gevoelens en emotie doordrongen zijn. Die emotionele spanningsboog weet het duo als geen ander te vertalen in pakkende melodieën die je niet snel onberoerd zullen laten. In nummers als de als vintage Aethyrick klinkende albumopener “The turning away“, het daaropvolgende “In the chapel of one spirit” en het catchy “Threefold resurrection” wervelt een bitterzoete duisternis van gitaren en mystieke synths zich rondom een gestage mid-tempo stuwende kracht en een basgitaar die heel wat diepte aan deze melodieuze wateren toevoegt. Het hieronder geposte “Winds of the wanderer” luistert haast als een ballade weg.

Het compacte “The moon and her consort” valt op door diens akoestische intro die een instrumentaal nummer lijkt in te leiden, maar niets is minder waar. In songs als het bombastische “A brother to the stars“, waarin ook heldere samenzang wordt ingezet, en “Hallowed bloodline“, dat een kort stukje verhalende heldere stem bevat, mag de voet ook al eens op het gaspedaal, maar Aethyrick’s doel is nooit de meest snelle, agressieve, ingewikkeldste of vervaarlijkste band op deze aardkloot te zijn. Integendeel: geen al te moeilijke songs met instant herkenbare en memorabele melodieën pennen, zonder daarbij diepgang en dynamiek uit het oog te verliezen, is waar het bij deze heren om draait.

Het is bewonderenswaardig dat deze twee anonieme muzikanten op zo’n korte tijd – en schijnbaar zonder al te veel moeite – zo veel pakkende creaties uit hun instrumenten kunnen toveren. Wie de band in het verleden goed kon smaken, heeft er weer een prima album bij. Ik blijf erbij dat Aethyrick een veel breder publiek kan bereiken en de ondergrond ontgroeien.

JOKKE: 85/100

Aethyrick – Pilgrimage (The Sinister Flame 2022)
1. The turning away
2. In the chapel of one spirit
3. Threefold resurrection
4. Winds of the wanderer
5. A brother to the stars
6. Hallowed bloodline
7. The moon and her consort
8. Kingdom