Ondanks het feit dat het oorspronkelijk in Chili gestarte maar naar Zweden verkaste Hetroertzen met het nagelnieuwe “Phosphorus Vol. I” reeds aan zijn zevende langspeler is toegekomen, is de band tot hiertoe een ongeschreven blad geweest op dit portaal, ook al hebben we sommige platen in het verleden wel gehoord en zagen we de band al een aantal keer live aan het werk. Langspelers zijn trouwens bij uitstek het meest gepreferentieerde releaseformaat van de band want de reeks full-lengths wordt enkel door één split met Dødsengel en een livealbum onderbroken. “Phosphorus Vol. I” – de titel doet minstens nog een tweede deel verwachten – verschijnt via Listenable Records, een label dat we nu niet meteen zouden verwachten voor de visueel theatraal gebrachte occulte black van dit gezelschap en eerder zouden linken aan bijvoorbeeld een W.T.C. Zoals steeds is het trio niet alleen op zoek naar artistieke ontwikkeling, maar ook vooruitgang op spiritueel vlak is key voor deze muzikanten. De albumtitel is deze keer ontleend aan het vampier-eucharistische ritueel van de Gnostische Kerk dat inspiratie vormde voor de libatie in de Orde van de Tempeliers en later zelfs in de katholieke mis.

De geografische move die Hetroertzen jaren geleden maakte, laat zijn sporen na in hun muziek want die draagt toch wel een onmiskenbare Zweedsel stempel. We horen bijvoorbeeld heel wat van het latere Ofermod terug. Door die theatraliteit op het podium en in hun bandfoto’s verwacht je dat de rituele elementen van Hetroertzen’s zwartmetaal eraf druipen zoals kaarsvet in de oogholte van een op hun altaar geplaatste schedel dat doet, maar dat valt in de praktijk best nog mee. Slechts sporadisch voegen zulke elementen een occulte toets toe. Zo is er de mystieke vrouwenzang en duistere ambient van het intro “The arrival” en de subtiele koorzang en religieuze keyboardtonen van “The hall of wonders“.

Over het algemeen vind ik de band wel sterk als het aankomt op het neerzetten van atmosfeer, maar de songs an sich klinken nergens vernieuwend of echt opzienbarend. Bovendien klinkt de strot van zanger/gitarist Anubis nogal standaard en staat die vrij hard vooraan in de mix. Een wat rauwere productie had trouwens geen kwaad gekund, dat had de mystiek nog wat extra onderlijnd. Het meest overtuigend vind ik Hetroertzen voor de dag komen in het “Absorption of the current” tweeluik. Beide delen duren ongeveer even lang, maar daar waar het eerste overwegend mid-tempo gespeelde deel inzet op melodieus gitaarspel en atmosfeer, valt het tweede deel heel wat sneller, dissonanter en duisterder uit. Naarmate “Phosphorus Vol. I” vordert, vind ik de neergezette atmosfeer trouwens donkerder worden.

De beste momenten in de tweede helft van dit album zitten verstopt in de meer straightforward rockende riffs van “Vultus satani” en de melodieuze leads van “Et in arcadia ego“. Het basisidee van het hieronder te beluisteren “I am sickness, I am death” is zeker niet verkeerd, maar wordt wat te lang uitgemolken en levert een voorspelbare track met iets te weinig variatie op. En hoewel het epische en extreem dynamische “Pantokrator” zeker geen slechte afsluiter is, vind ik het bombastisch startende mid-tempo bonusnummer “The conjuring of the seven spirits“, dat enkel op de cd-versie zal prijken, met zijn dissonant gitaarspel en angstaanjagende onderhuidse spanning een betere keuze om “Phosphorus Vol. I” uit te luiden.

Eindoordeel: “Phosporus Vol. I” is absoluut geen slechte plaat, maar moet het afleggen tegen een heleboel andere albums van occulte, esoterische en Luciferiaanse scenegenoten die heel wat spannender en minder voorspelbaar klinken.

JOKKE: 75/100

Hetroertzen – Phosphorus Vol. I (Listenable Records 2022)
1. The arrival
2. Sea in black
3. The hall of wonders
4. Absorption of the current l
5. Absorption of the current II
6. Vultus Satani
7. Et in arcadia ego
8. I am sickness, I am death
9. Pantokrator
10. The conjuring of the seven spirits