Wanneer het over de vaderlandse metalscene gaat zijn we er hier bij Addergebroed normaal gezien als de kippen bij – dit keer heeft dat enige vertraging opgelopen vanwege mijn renovaties en wat heet een ‘tandheelkundige spoedingreep’, waarvoor mijn excuses. De band zelf kent u misschien wel, sinds men in 2014 “Cold rays and grey waves” uitbracht heeft men er al twee LP’s en vier EP’s opzitten, met “Sora” als laatste wapenfeit. Ik moet toegeven, ik had de naam al gehoord maar niet veel meer, al ga ik hun vorige platen na deze toch ook eens opsnorren.

“Sora” trapt af met een drieluik, “Sora I, II en III”. Nu heb ik er geen gebenedijd idee van wat ‘Sora’ dan wel mag betekenen en daarbij maakte de promopraat gewag van ‘post-metal’, waardoor ik vreesde voor een ietwat pompeuze en vooral weinig creatieve reeks songs – werd ik daar even van mijn sokken geblazen. Zet de band nog in met exact de zweverige gitaartjes die je verwacht, ontpopt “Sora I” zich al snel tot een ronduit hypnotiserende song, met dank aan de uitgekiende afwisseling tussen de te verwachten introspectieve stukken en het traditionelere metalgedeelte, die elk voor zich erin slagen om u mee te slepen naar waar Soul Dissolution u wil. “Sora II” heeft wat meer peper gegeten en toont zich vooral door heel dicht bij black metal te gaan aanleunen. De atmosferische variant weliswaar, maar goed, het moet niet altijd “Pure holocaust” zijn. Deel 3 maakt het af door alle registers open te trekken: Soul Dissolution kronkelt, zweeft en hakt zich negen minuten lang door een droom die Wolves in the Throne Room aan het begin van hun carrière ook hadden.

De twee laatste songs hangen er, als u zo direct de lijst bekijkt, wat bijgeplakt en eerlijk gezegd, “The absolving tide” valt er inderdaad zo’n beetje van tussen. Hier lijken de contemplatieve stukken net te beginnen wanneer je ze verwacht en naar mijn mening weet de song bij momenten (rond de derde minuut en na een nochtans stevig intermezzo de herneming van datzelfde motief rond de vijfde minuut) zelf niet waar ie heen wil. Het is op zich geen slechte song, maar tegen al het indrukwekkends dat eraan vooraf ging steekt hij wat af. “With open heart” slaagt er dan weer in om naar hetzelfde hoge niveau te klimmen; het gebeurt niet vaak dat een song effectief een snaar raakt en je bijna moet gaan zitten om even te luisteren.

Een mens moet hard zijn. Af en toe gaat Soul Dissolution wel degelijk de zweverige kant op en soms haakt men wel heel opvallend naar een bepaald effect maar dat zijn in het grotere geheel muggezifterijen. Ik begrijp dat iedereen verheugd dat er een nieuwe Belgische wielrenkampioen is opgestaan maar ook dit verdient ieders aandacht – en zeker de uwe.

BERT: 87/100

Soul Dissolution – Sora (Viridian Flame Records 2022)
1. Sora I
2. Sora II
3. Sora III
4. The absolving tide
5. With open heart