Negen full-lengths aanleveren in elf jaar tijd; het is er niet velen gegeven, maar Grafvitnir flikt het zo maar even! Misschien komt het wel doordat Modrius en Niantiel full focus op de band leggen en geen tijd moeten steken in tal van andere projecten, tenzij het duo natuurlijk niet al hun geheimen zo maar prijsgeeft. Er zijn bands die op twee opeenvolgende releases een ander gezicht van hun sound laten horen, maar in het geval van deze Zweden staat een output van negen langspelers zelfs niet garant voor nog maar enige vorm van progressie. Neen, Grafvitnir houdt stug en koppig vast aan diens tijdloze kijk op traditionele en compromisloze black metal volgens Zweeds model. Dat houdt in dat ik gemakkelijkheidshalve aan ChatGPT had kunnen vragen om een review van “Into the outer wilderness” aan te leveren op basis van mijn recensies van “Necrosophia” (2015), “Keys to the mysteries beyond” (2017), “Death’s wings widespread” (2020) en het vorig jaar verschenen “Sitra ahra“, maar die tour willen we hier bij Addergebroed allesbehalve opgaan.

Dus legde ik “Into the outer wilderness” de voorbije weken enkele malen op en daarbij was het vanaf de eerste luisterbeurt niet moeilijk vast te stellen dat Grafvitnir geen duimbreed van diens missie afwijkt. Vanaf het titelnummer moet ik instant aan “Lords of the nightrealm” van Setherial denken en dat zowel qua snelheidsformule, zangtimbre en productionele keuze, maar ook gelijkgestemde zielen zoals Sorhin of Thy Primordial passeren in mindere mate. Gas terugnemen zit er bij deze heren niet snel in en daar blijft in het geval van Grafvitnir toch wel enigszins de valkuil liggen want negen rampestampers schrijven die drie kwartier lang amper ademruimte voorzien, is toch wel wat veel van het goede. Het melodieuze en ietwat gematigde “Där köldvindar skriker av hat” valt halfweg de tracklist dan ook zeker op, alleen weet de tot in den treure herhaalde melodieuze riff me eerder te irriteren dan te bekoren. Vanaf “From a thousand ages lost” gaat de zweep er terug genadeloos op. Het snedige en ijskoude “Through the witchcraft door” valt in de staart van het album nog wel positief op.

Mijn advies aan Grafvitnir is om voor de tiende langspeler eens wat meer tijd uit te rekken zodat die release de band een paar echelons hoger kan sturen dan nu quasi elk jaar met een verdienstelijke plaat op de proppen te komen die telkens zo wat in de grijze middenmoot blijft hangen. Hondstrouwe volgers van Grafvitnir kunnen daarentegen zonder verpinken tot de aanschaf van “Into the outer wilderness” overgaan.

JOKKE: 75/100

Grafvitnir – Into the outer wilderness (Regain Recrds 2023)
1. Conjuring the serpent flames (Intro)
2. Into the outer wilderness
3. Venomous incantations
4. Lycanthropic litany
5. Där köldvindar skriker av hat
6. From a thousand ages lost
7. Through the witchcraft door
8. Urtidens becksvarta arv
9. Seekers of fire