Nattverd maakt met zijn vierde langspeler zijn eerste intrede in de annalen van Addergebroed – en verre van ons panopticon te willen overdrijven, dat is vreemd. Vooral omdat de band zonder al te veel te willen verklappen black metal maakt. Van het potige, Noorse soort. Zulks wordt hier meestal met plezier ontvangen. Na enig speurwerk kon ik de meest voor de hand liggende reden daarvoor vinden en u hoort mij waarschijnlijk al van mijlen ver aankomen: er zijn heel veel bands die dat doen en Nattverd behoort helaas niet tot het handjevol bands dat het zo fenomenaal goed doet om vaak gedraaid te worden.

Niettemin, de muziek duikt nooit onder ‘goed’ dus was ik wel benieuwd naar “I helvetes forakt”, je weet maar nooit of men dit keer het doel voluit raakt. “Det stormer i norge” schiet alleszins stevig uit de startblokken, met een beukende riff, rommelende drums, algauw gevolgd door de genregetrouwe krijs van Ormr. En daar is niks mis mee. De productie is gepast gruizelig en toch nog gespierd genoeg, zelfs de basgitaar krijgt zijn plaats onder de bevroren maan. De song zelf heeft een kop en een staart, er wordt enige dynamiek tentoon gespreid, er valt alles bij elkaar weinig te klagen.

En dan heb je dat ene stukje, zo ongeveer op de helft van “Forbannet vaere” waar gitaristen Aven en Atyr opeens wel een locomotief van een riff weten te vinden en de rest van de band, met Ormr die eventjes zijn beste Vikinggezangen bovenhaalt voorop, netjes volgt: het tweede deel van die song is één van de hoogtepunten van de plaat. “Forbannet vaere” wordt gevolgd door “Helvete kjenner alt, selv naar attaken har lagt seg” en ook dat is een heel geslaagde song met een ijle leadgitaar die van treurig naar episch en bloeddorstig gaat. Die paar momenten waarbij je rechtop gaat zitten worden echter afgewisseld met passages die net ietsje te lang duren, of waarbij je denkt ‘klinkt dit niet heel erg zoals tien minuten geleden’. Echt storend wordt het nooit, daarvoor weet Nattverd te goed wat ze doen. Daarnaast zijn de akoestische interludes en overgangen niet altijd even ideaal geplaatst en/of uitgevoerd, in die mate dat het de flow van de songs hindert.

Wanneer je daarbij telt dat de tracklist van “I helvetes forakt” na een paar luisterbeurten onevenwichtig uitvalt bekoelt mijn enthousiasme. De twee hoogtepunten van de plaat bevinden zich ongeveer in het midden; kort daarna wordt je geconfronteerd met het Nordjevel-achtige, korte “Gudsforlatt”. Nattverd volgt dat op met “Elvedjuvet”, een al even korte en vreemd rockende, bijna groovy affaire. Niks tegen Nordjevel of groove, maar een consistente langspeler waarbij een smoel en doel wordt getoond it ain’t.

U hoort het, ondanks de hoogtepunten die niet zouden misstaan op een album van Taake of Blodhemn, lijdt ook Nattverds vierde langspeler onder dezelfde problemen als vanouds. Het is goed, het is zeer goed, maar het is niet consistent goed en zeer goed. Daarnaast begrijp ik de wens een traditie te willen eren door jezelf te beperken tot een zekere sound, imago en onderwerp maar dan moet je het natuurlijk wel heel hoog springen om iets toe te voegen aan die traditie.

BERT: 68/100

Nattverd – I helvetes forakt (Soulseller Records 2023)
1. Det stormer i Norge
2. Vandring i elver av blod
3. En poesende eim i vinden
4. Oeyne i natten
5. Forbannet vaere
6. Helvete kjenner alt, selv naar attaken har lagt seg
7. En gammel kriger trosser vind og vaer
8. Gudsforlatt
9. Elvedjuvet
10. I moerke skip innover