Niet al te lang geleden besprak ik nog “Nightwind – the conqueror of the stars”, wat ik een heel erg lekker EP’tje vond. Niet direct uitblinkend qua originaliteit maar verder kon ik weinig klagen. Het lijkt erop dat de band mij in die mening kon volgen en, gezeten in hun hut ergens aan een meer in Finland beslisten, ‘daar gaan we voor’. Laat de nieuwe paden maar aan iemand anders, wij maken black metal. Met gevoel voor epiek. Veel epiek. En dat zag deze recensent volledig zitten.

Van in het begin van de plaat maakt Moonlight Sorcery het bovenstaande ook perfect duidelijk: “To withhold the day” trapt af met een energiek tempo, ramt lekker door en nauwelijks een minuut verder krijg je één van Taikakallo’s gitaarsolo’s op je bord. En dat zorgt er, net als de vorige keer, voor dat je je zwaard wil omgorden en het dichtstbijzijnde klooster met een bezoekje wil vereren. En dat was en blijft de sterkte van deze Finnen: het is black metal, in die zin dat het aan de meeste genreconventies beantwoordt. Niettemin, luistert u eens naar “Yönsilmä” en zeg mij dat daar niet de meest glorieuze heavymetalsolo die u in het afgelopen jaar hoorde in verborgen zit. Ik wil niet afdoen van de prestaties van de andere bandleden, zeker de helaas niet vermelde drummer weet wat hij doet, al is het zo dat Taikakallo hier opnieuw de show steelt en voor een groot deel verantwoordelijk is voor het totaalgeluid.

U voelt me van verre aankomen: er valt evengoed commentaar te leveren. Eén ding dat na de eerste luisterbeurt al opviel is het gebrek aan variatie in zang: Ruttomieli heeft een ruige, heel gepaste krijs in huis. Helaas stopt het daar en naar het eind van de plaat wordt dat duidelijk – vergelijk het met een café dat een degelijke pils tapt. Fijn, maar je gaat er niet voor omlopen gezien dat is wat café’s horen te doen. Een tweede probleem zit hem in de soms vreemde keuzes die men maakt. Nu wil ik wel begrijpen dat vreemde eend in de bijt “The moonlit dance of the twisted jester’s blood-soaked rituals” een rustpunt in de plaat moet vormen, maar het klinkt toch vooral als de zoveelste showcase van Taikakallo’s gitaartalent, opgeleukt met waanzinnig gelach.

Ik heb het nooit verkeerd gevonden om muziek te maken die zich, zonder pardon, in een specifieke hoek bevindt. Als je graag Emperor hoort, wat belet je om die toer op te gaan? Daarom wil ik ook geen commentaar geven op het feit dat Moonlight Sorcery zich in dat gebied ophoudt en ik dus vrij vaak riffs of keyboards hoor die me verdacht bekend voorkomen. Het grootste probleem dat ik, na een aantal luisterbeurten, met de band heb is dat hij uiteindelijk weinig meer te bieden heeft dan epische black metal zoals we er al veel gehoord hebben. En eerlijk gezegd, Bal-Sagoth is epischer. Vargrav is rauwer. Stormkeep hangt minder af van één instrument. Daarom valt de score uiteindelijk wat tegen. Ik zei het in mijn recensie van hun EP: indien ze dat niveau een hele plaat lang volhouden hadden ze een dijk van een langspeler uitgebracht. Jammer genoeg zitten er iets te veel gaten en dubieuze beslissingen in “Horned lord of the thorned castle” om de band met een ovatie naar huis te sturen.

BERT: 75/100

Moonlight Sorcery – Horned lord of the thorned castle (Avantgarde Music – 2023)
1. To withhold the day
2. In coldest embrace
3. The secret of streaming blood
4. Yönsilmä
5. Vihan verhon takaa
6. The moonlit dance of the twisted jester’s blood-soaked rituals
7. Fire burns the horizon
8. Into the silvery shadows of night
9. Suden tie (Wolven hour part II)