Passie, een professionele aanpak, een blik die al snel verder reikte dan rond de kerktoren te blijven fladderen en – niet de vergeten – twee sterke platen (debuut “Potestas magicum diaboli” uit 2017 en opvolger “Dawn of infinite fire” uit 2019), maken dat Asagraum, samen met bv. Helleruin, Sammath en Carach Angren (“bbwwwoooaarrkk“/imitatie van kotsgeluid), anno 2023 één van de koplopers is op vlak van Nederlandse black metal met wereldwijde allure. Die positie verstevigen zangeres/gitariste Obcura en drumster A. Morthaemer met het nagelnieuwe “Veil of death, ruptured” nog verder.

Een aanstekelijke melodielijn beukt de poorten van de hel in opener “Ignem purificat lilitu” met een knal open waarna Obscura en A. Morthaemer hun duivels venijn acht nummers lang de vrije loop laten. De bezwerende heldere vocalen die aan het einde van deze song een seksuele rituele extase belichamen, vormen de vergiftigde kers op de zwartgeblakerde taart. “Fearless dominance” is misschien wel één van de meest agressieve songs op “Veil of death, ruptured” met melodielijnen die al eens richting IJsland durven uitwaaien. Het gitaarwerk met zijn vele onderhuids kronkelende melodieën is trouwens over de algehele lijn om van te smullen. Na de overrompeling van de demonen die in “Fearless dominance” opgeroepen werden, laat “Opus ad errantum” ons even op adempauze komen. Het duistere en onheilspellende cleane gitaarspel van Obscura vormt hier een atmosferische opbouw naar “De verloren tijd“, een grotendeels mid-tempo song waarin onderhuidse spanning en atmosfeer centraal staan en die de protagonist de waanzin indrijven en zelfmoord doen plegen.

“Impure fire” en diens perverse lust naar de doden incorporeert wederom IJslandse invloeden van bv. een Misþyrming. Het nummer start eerder up-tempo om wat later gas terug te nemen en begeesterende gitaarlijnen tevoorschijn te halen die onze geest bedwelmen. Het dodelijke titelnummer gaat over een diepgaande psychedelische reis en bevat heel wat beklijvende gitaarmotieven. “Opus ad aeternum” is wederom een uit clean gitaargetokkel opgetrokken rustpunt om nog een laatste keer adem te happen alvorens “De waanzin roept mijn naam” liefde laat omslaan in haat en moord en dat met vervaarlijke en duistere black metal als katalysator. De productie is trouwens krachtig, maar duister en doet het vurige zwartmetaal van Asagraum groots, overrompelend en omineus uit de boxen knallen. Laten we trouwens ook het strakke en soms behoorlijk snelle drumspel van A. Morthaemer niet onvermeld laten.

“Een duivels gebroed met de gitzwarte kilte en psychedelische vervreemding van “Potestas magicum diaboli” en de vurige agressie van “Dawn of infinite fire” in één plaat, wat verfijnd door onze extra jaren muzikale ervaring.“, zo omschrijft Obscura zelf haar nieuwste telg en wie zijn wij om haar tegen te spreken? “Veil of death, ruptured” is een knaller van formaat die Asagraum hoegenaamd geen windeieren gaat leggen.

JOKKE: 90/100

Asagraum – Veil of death, ruptured (Edged Circle Productions 2023)
1. Ignem purificat lilitu
2. Fearless dominance
3. Opus ad errantem
4. De verloren tijd
5. Impure Fire
6. Veil of death, ruptured
7. Opus ad aeternum
8. De waanzin roept mijn naam