Voor emotioneel beladen doom, zwartgeblakerde sludge en apocalyptische postmetalkopstoten ben je bij het Duitse Phantom Winter al drie full-lengths lang aan het juiste adres en ook het nagelnieuwe “Her cold materials“, waarvan de albumtitel afgeleid werd van de boekenserie “His dark materials” van Philip Pullman, gaande over een tienermeisje dat op zoek is naar zichzelf en haar wereld wil redden, is wederom een donkere horrormanifestatie geworden. ‘Winterdoom’ aldus het kwintet, een vlag die de lading dekt.

Het hieronder te beluisteren loodzware “Flamethrowers” verschroeit al mijn oorsmeer waardoor de gehoorgangen instant proper zijn voor mijn eerstdaags geplande bezoek aan de oorarts om me nieuwe gehoorbescherming te laten aanmeten. De lage regionen van Phantom Winter’s sound doen de living op haar grondvesten daveren en de onheilsklokken voorspellen niet veel goeds. Maar ondanks de kwaadheid en de niet zo fraai ogende catastrofale scenario’s die Phantom Winter’s muziek opwekken, is er ook plaats voor subtiele gitaarmelodieën. Maar een druppeltje hoop lijkt men niet te willen laten doorsijpelen.

Anders dan in het instrumentale verleden van Omega Massif, zijn het de screams die, naast de koudheid en kwaadheid van de muziek, Phantom Winter ook een zwartmetalen randje geven. Het als een stormram beukende “When I throw up” verrast én overtuigt met zijn bevlogen heldere zang en ook in “Dark lanterns” zorgen de cleane vocalen voor een beklijvende finale wanneer ze zich mengen met de pakkende gitaarleads, feeërieke vrouwelijke gezangen en subtiele synths. De minder gesmaakte hardcore-achtige vocalen die we op voorganger “Into dark science” hoorden, blijven deze keer achterwege. Neerslachtige en pessimistische spoken word maakt van “Her wound is grave” een deprimerend nummer, de songtitel deed al geen rozegeur en manenschijn vermoeden. Ook elders werd er veel spoken word in de songs geïntegreerd, wat de cinematografische aanpak van het kwintet ten goede komt. Akoestische melodieën breien een einde aan het voorts woest swingende “The unbeholden” dat de plaat uitluidt.

Muzikaal gezien sluit een song als “Shadow barricade” met zijn over woeste doombergtoppen glooiende gitaarmelodieën het beste aan bij het Omega Massif-verleden van gitarist/zanger Andreas Schmittfull en drummer Christof Rath. Het drumspel van die laatste heeft, wanneer hij zich van een meer staccato-achtige ritmiek bedient, iets machinaals en brutaals in zich, terwijl hij in de dalen die tussen twee pieken gebald zijn optimaal zijn toms laat donderen. Ook dronende elementen hebben een plaats in de van alle kleur en zo goed als alle hoop ontdane wereldvisie van Phantom Winter, de ene keer eerder subtiel terwijl ze ook soms epische proporties weten aannemen.

“Her cold materials” is een intense, verschroeiende en zwartgeblakerde plak onheilsdoom die met veel genregenoten de vloer aanveegt daar Phantom Winter zich niet laat verleiden tot enige vorm van positivisme.

JOKKE: 84/100

Phantom Winter – Her cold materials (This Charming Man Records 2023)
1. Flamethrowers
2. Her wound is grave
3. When I throw up
4. Shadow barricade
5. Dark lanterns
6. The unbeholden