sludge

Witch Trail – The sun has left the hill

Naast, of net door het feit dat Laurens en Jeffrey me regelmatig voorzien van financiële en andere katers zou een mens bijna vergeten dat de heren er samen met Hendrik ook nog een orkestje op nahouden. Witch Trail heet het beestje, en zijn aard is diffuus en moeilijk te omschrijven. Met “The sun has left the hill” zijn de heren aan hun tweede full length toe, waarop ze de eigenzinnige weg die ze na hun blackthrash-verleden hebben ingeslagen verder bewandelen. Roze albumhoezen zijn sinds 2013 in, en wat het Gentse trio ons visueel toont is even moeilijk te omschrijven als eender welke genredefiniëring die we op de band kunnen plakken. Mijn beste gok is een lsd-tab omringd door de visuele effecten ervan, en daarmee zitten we eigenlijk niet ver van de omschrijving van de muziek af. Naast de overduidelijke fundering die uit het black metalboekje wordt gehaald experimenteren de heren gretig met invloeden uit sludge, grunge, krautrock en wat nog. Opener “Sinking” knalt er meteen vrij uptempo in waar heldere leads in schril contrast staan met de beukende blastbeats en Jeffreys getormenteerd gekrijs, en zet meteen de toon voor het komende halfuur aan geëxperimenteer en eclecticisme. Dat Laurens niet kan tellen hoor je er niet aan, want zijn drumspel zit retestrak – wat ik ook kan beamen na een zweterige, broeierige releaseshow in een veel te klein café in november. Met “Stupor” gaan de heren een meer speelse, haast funky kant op en wordt zowaar een postpunk nummer in de plaat verwerkt. “Silent running” wordt dan weer sludgy op gang getrokken alvorens postrockgewijs op te bouwen richting “Afloat”, waarin halfweg een stuk pure manie – compleet met overslaande krijsen wordt ontketend, om daarna enkele gitaarsolo’s uit de mouw te schudden. Afsluiter “Residue” is meteen ook het meest tegendraadse nummer op een toch al eigenwijze plaat. Dankzij de garage-achtige sound (ingeblikt bij Go To Eleven) krijgt het geheel een rauw en vuil kantje mee. “The sun has left the hill” is geen spek naar ieders bek, maar liefhebbers van intrigerende, genre-combinerende en inventieve muziek zullen bij herhaalde luisterbeurten steeds iets nieuw ontdekken tijdens deze halfuur durende trip, die fysiek vereeuwigd werd dankzij Consouling Sounds en Babylon Doom Cult Records. Licht verteerbaar is het allemaal niet, maar dat houdt het net interessant. Zonder blikken of blozen kan gesteld worden dat mijn geliefde Gentse scene springlevend is, en Witch Trail is hier één van de voortrekkers van!

CAS: 83/100

Witch Trail – The sun has left the hill (Consouling Sounds & Babylon Doom Cult Records, 2019)
1. Sinking
2. Watcher
3. Stupor
4. Lucid
5. Silent running
6. Afloat
7. Residue

Lord Mantis – Universal death church

Na de zelfmoord van drummer Bill Bumgardner in 2016 leek het na twee EP’s en drie langspelers game over te zijn voor het geniale Lord Mantis. Maar kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en recent verscheen in de vorm van “Universal death church” een vierde plaat. Oprichter en songschrijver Andrew Markuszewski liet zich hiervoor bijstaan door Abigail Williams frontman Ken Sorceron op gitaar, Indian frontman Dylan O’Toole, die links en rechts wat zang voor zijn rekening nam, en ex-The Faceless drummer Bryce Butler die Bumgardner’s plaats op de drumkruk inneemt. Maaaaaar…het beste moet nog komen want de verloren zoon Charlie Fell keert terug als zanger/bassist nadat hij na de release van “Death mask” wegens allerhande verslavingen uit de band werd gesjot. De plooien lijken nu gladgestreken te zijn en daar zijn we maar wat blij mee. Fell is immers één van de beste frontmannen in het sludge genre en kon in tussentijd aan het werk gehoord/gezien worden bij het eveneens geniale Cobalt op diens “Slow forever“-plaat. “Qliphotic alpha” en “Damocles falls” werden naar aanloop van de “comeback” op de mensheid losgelaten en beloofden het allerbeste. Die eerste track bevat halfweg een serieuze mood shift waarbij beukende sludge tsunami’s in meer melodieuze wateren overgaan. En we horen net als op ouder werk her en der een vocoder die Fell’s vocalen door de mangel haalt. “Damocles falls” grijpt terug naar het “Pervertor“-era, mijn favoriete plaat van de band. “God’s animal” is een vrij a-typisch nummer want we horen hierin een voorliefde voor heavy metal doorschemeren hoewel Lord Mantis’ sludge doorgaans met industriële elementen doorspekt is (invloeden van Ministry en Skinny Puppy kunnen dan ook niet ontkend worden). Luister maar eens naar het mechanische “Consciousness.exe” waar tevens een oeroude Isis-vibe doorheen waait. In het daaropvolgende “Low entropy narcosis” neemt Lord Mantis middels akoestische gitaren en een Death in June en Current 93-vibe een u-turn van jewelste. Geslaagd experiment als je het mij vraagt, want de duisternis blijft inherent ook al zwijgen de versterkers. Dat de muzikanten ook niet vies zijn van een streep vuile black, horen we in de kort maar krachtige opener “Santa muerte” en “Fleshworld” waar we zelfs op een heus blastfestijn getrakteerd worden. Deze zwartgeblakerde noise-orkaan mondt uiteindelijk uit in een portie beklijvende doom. “Universal death church” doet het licht uit middels het epische “Hole” dat gastbijdrages kent van producer Sanford Parker op synths en Yakuza’s Bruce Lamont op saxofoon. Het levert heerlijk verwrongen twists op in een apocalyptisch geluidsuniversum dat al niet aan tere zieltjes besteed is. “Universal death church” is Lord Mantis’ meest gevarieerde plaat tot op heden geworden. Of ze nu Mike Tyson-gewijs sludge uppercuts uitdelen, pekzwarte noise uitademen, steriele industriële klanken smeden, introspectieve akoestische nummers schrijven of de black metal tour opgaan, Lord Mantis excelleert als geen ander.

JOKKE: 91/100

Lord Mantis – Universal death church (Profound Lore 2019)
1. Santa muerte
2. God’s animal
3. Qliphotic alpha
4. Consciousness.exe
5. Low entropy narcosis
6. Damocles falls
7. Fleshworld
8. Hole

Throatsnapper – About the dead

Throatsnapper is een naam die de fervente concertganger van de Lage Landen waarschijnlijk al meermaals op een podium is tegengekomen. Vier jaar na de gelijknamige EP, is het tijd voor het echte werk en leveren de vier Antwerpenaars een eerste langspeler aan waarvoor het eigenwijze Consouling Sounds bereid gevonden werd het onding te verspreiden. “About the dead” is het naamkaartje dat de plaat meekreeg en titels als “From wood to gallows” en “Dodenmars” maken, net als het knappe artwork, meteen duidelijk waar de teksten zoal over handelen. Throatsnapper speelt een mix van sludge, post-metal en doom die dankzij een Much Luve Studio-productie en mastering door Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) loodzwaar uit de boxen knalt. Het is echter niet 36 minuten lang het cement uit de voegen blazen zoals in opener “Another way” want het daaropvolgende “From wood to gallows” kent ook vele slepende passages. Met de zang wordt gedoseerd omgegaan, maar wanneer de bulderende en echoënde vocalen van bassist Wouter Goolaerts losbarsten, schreeuwen ze een verhaal vol pijn, leed en smart. Het van een bijzondere videoclip voorziene “Why” is hier een mooi voorbeeld van. Gitaartandem Jannick Van den Bogaert (Seethr, ex-Slecht) en Jens DePetter (ex-Lemuria en ex-My Lament) schipperen voortdurend heen en weer tussen sludgeriffs, melodieuze leads en naar post-metal neigende climaxen. Drummer Jan Cassiers (ex-Slecht) laat horen veel vooruitgang te hebben geboekt en wisselt vlotjes tussen verschillende tempo’s. Throatsnapper speelt niet de meest heftige sludge vol sloophamerriffs, maar weet door het vernuftig inbouwen van meeslepende melodieën zoals in “To Hades” en “Dodenmars” en pakkende zang een beklijvend werkje neer te zetten. Chapeau!

JOKKE: 82/100

Throatsnapper – About the dead (Consouling Sounds 2019)
1. Another way
2. From wood to gallows
3. Why
4. Wintermoon
5. To Hades
6. Dodenmars

Morast – Il nostro silenzio

Het Duitse Morast wist ons twee jaar geleden danig van onze sokken te blazen met het debuut “Ancestral void“. De loodzware combinatie van doom en sludge met een zwartgallig randje wordt op de opvolger “Il nostro silenzio” nog verder uitgepuurd wat resulteert in een next level uppercut. De sound is dankzij een uitstekende productie van Michael Zech (The Source Studio) en mastering door Victor Santura (Woodshed Studio) iets helderder dan het debuut, maar klinkt nog steeds monolithisch, episch en beukend zonder aan impact in te boeten. “A farewell” zou je op basis van diens titel eerder als afsluiter verwachten, maar als opener kan dit nummer met uit-traditionele-doom-overgenomen melodieën tellen. Het daaropvolgende “Cut” kent een gotisch getinte start (Tiamat iemand?) met een eerste (geslaagd) experiment met cleane zang maar verkent later de diepere regionen en is mede dankzij haar agressiever karakter een kopstoot van jewelste. Ook “Nachtluft” trekt de bulderkaart en doet ons middenrif op haar grondvesten daveren. Hier kan een band als Tombs tegenwoordig nog wat van leren! “RLS” ademt een sinistere sfeer uit, bevat semi-cleane bijna verhalende vocalen en doet wat aan Triptykon denken. De Italiaans getitelde titeltrack bouwt voornamelijk op een dreigende atmosfeer en ontketent voortdurend haar energie middels stormachtig gedonder. Wanneer pakkende en slepende melodieën zoals in “November” de beukende riffs vergezellen, duiken opnieuw invloeden van oude-doomgrootheden zoals My Dying Bride, Paradise Lost of Anathema op, hoewel Morast wel een pak heavier klinkt. Door deze epische melodieën in haar beukende doom in te bouwen, is de pakkendheidsfactor alleen maar toegenomen en is “Il nostro silenzio” geen herhalingsoefening geworden van het debuut. Checken die handel!

JOKKE: 87/100

Morast – Il nostro silenzio (Ván Records/Totenmusik 2019)
1. A farewell
2. Cut
3. Il nostro silenzio
4. RLS
5. Nachtluft
6. November

The Fifth Alliance – The depth of the darkness

Het Nederlandse The Fifth Alliance is een band die gestaag van sound verandert. Met roots die duidelijk in de hardcore lagen, werden op de eerste langspeler “Unrevealed secrets of ruin” uit 2013 ook elementen uit doom en sludge toegevoegd. Deze mengelmoes evolueerde verder tot het postcore-geluid dat op “Death poems” werd neergezet maar waarop de hardcore zang van frontvrouw Silvia Saunders nog steeds een persoonlijke afknapper was. Ik heb het nu eenmaal niet zo op dat hardcore-geschreeuw begrepen. We zijn nu vier jaar later en stiekem was ik benieuwd of er opnieuw een subtiele stijlwijziging zou zijn doorgevoerd. En ja hoor, de vijf Bredanaars lijken ondertussen ook door te hebben dat ijskoude black metal “hot” is en voegen elementen uit Satan’s favoriete muziek toe aan hun sound. De pvristen onder ons verfoeien natuurlijk het feit dat sommige hardcore kids plots black metal gaan spelen, maar in deze discussie ga ik me niet mengen. Ondanks songtitels die aan black metal-getinte onderwerpen lijken te refereren en het horen voorbijkomen van “666“-geroep in “Aleister“, is de balans niet volledig naar black metal overgeslagen. Het zwartgeblakerde genre wordt eerder aangewend om de extremen met de atmosferische doomy en trage sludge-passages nog wat extra in de verf te zetten. Opener “Black” en de tien minuten durende opvolger “Hekate” zijn hier mooie voorbeelden van. Na een lange mooie intro met heldere zang en weids klinkende post-metal grandeur krijgen we plots een pandoering als de muzikanten volle gas de furieuze black metal-kaart trekken. “Hellfire club” kent een sterke spanningsopbouw en goede flow maar is bij momenten wel heel schatplichtig aan Amenra, iets waar een hele resem bands uit het post-metal genre mee te kampen hebben. “Into extinction” grossiert in breed uitwaaierende post-metal climaxen die ten gepaste tijde door blastende drums voortgestuwd worden en alzo weer voor een black metal-randje zorgen. “Aleister” is dankzij diens eb- en vloedaanpak een dynamisch nummer dat een passend einde vol pakkende melodieën aan deze derde langspeler breidt. Wat me echter het meest bevalt aan “The depth of the darkness” zijn Silvia’s vocalen die nu eerder krijsend in plaats van schreeuwerig zijn, iets lager gepitched zijn en veel beter in de mix zitten. Verder experimenteert ze ook meer met haar stembereik en zorgen de heldere zangstukken voor een mooi contrast met de agressieve uithalen. Aan het begin van “Hekate” heeft de zangeres wel iets weg van Dool’s Ryanne van Dorst, terwijl ze even later terug iets meer de hardcore tour opgaat, zonder dat het me echter stoort. Of hoe de zwakste schakel zich wist om te vormen tot een positieve kracht. Opnieuw ook extra punten voor het krachtige, maar stijlvolle artwork. The Fifth Alliance heeft me met “The depth of the darkness” over heel de lijn positief weten verrassen.

JOKKE: 81/100

The Fifth Alliance – The depth of the darkness (Consouling Sounds/Burning World Label/Init Records/Bharal Tapes / Bharal Shows 2019)
1. Black
2. Hekate
3. Hellfire club
4. Into extinction
5. Aleister

Hope Drone – Void lustre

Vier jaar na de release van “Cloak of ash“, die we destijds een dikke score gaven, keert het uit Brisbane, Australië afkomstige Hope Drone terug met een opvolger genaamd “Void lustre“. De vorige langspeler was met zevenzeventig minuten speeltijd een monolithische plaat en ook nu weer koos het kwartet niet voor een snelle oplossing want “Void lustre” klikt ook op meer dan een uur speeltijd af. Ondanks het feit dat het schrijfproces niet van een leien dakje liep, zijn de ingrediënten nog steeds dezelfde gebleven. Hope Drone zoekt immers het spanningsveld op tussen woeste black metal-uitspattingen, bulderende en slepende sludge en weids klinkende post-rock melodieën. De Australiërs zijn nog steeds op zoek naar een hoopvolle catharsis wat zich uit in de vele meditatieve rustigere en meer atmosferische passages, maar de existentiële wanhoop blijft onderhuids aanwezig en komt tot uiting wanneer de gas- en effectenpedalen ingedrukt worden of wanneer de oorverdovende dronende pulsen als woeste golven op je inbeuken. De dichtgepakte sound is afkomstig van de Underground Audio Studio alwaar Hope Drone naar gewoonte samenwerkte met Christopher Brownbill. De mastering was in handen van Mell Dettmer die reeds eerder voor bands als Earth, SunnO))) en Wolves In The Throne Room werkte. Dit type post-black is ondertussen al even uitgemolken als FC De Kampioenen, hoewel liefhebbers van Downfall Of Gaia, Isis, Ultha of Fall Of Efrafa hier waarschijnlijk wel nog steeds wild van worden. “Void lustre” is dan ook een zeer degelijk werkstuk, maar omdat de melodieuze uitspattingen me net wat minder raken, zit er deze keer geen “negen” in.

JOKKE: 81/100

Hope Drone – Void lustre (Moment Of Collapse Records 2019)
1. Being into nothingness
2. Forged by the tide
3. In floods & depths
4. This body will be ash
5. In shifting lights

Russian Circles – Blood year

Een tijdje geleden passeerde Pelican’s nieuwste worp “Nighttime stories” aan onze kritische oren en waren we goedgemutst over het feit dat de band terug wat steviger van leer trok. Dezelfde conclusie kunnen we maken over “Blood year“, de alweer zevende (tenminste als ik de “Live at Dunk! Fest“-plaat niet meereken) langspeler van genre- en landgenoten Russian Circles. Voorgangers “Guidance” uit 2016 en “Memorial” uit 2013 lieten een somber en onheilspellend klinkend trio horen en hoewel de zeven nieuw songs allesbehalve liefelijke deuntjes zijn en de gekende Russian Circles-dramatiek nog steeds overvloedig aanwezig is, komt het geheel wel directer over. OK, opener “Hunter moon” fungeert als stilte voor de storm maar vanaf “Arluck” doen de drie muzikanten je middenrif weer op haar huisvesten daveren. Wat klinken die trommels van drummer Dave Turncrantz toch telkens weer zo vet en organisch (danku Kurt Ballou) en de vibraties die Brian Cook’s bassnaren opwekken doen mijn neusvleugels trillen van opwinding. Tel daar nog Mike Sullivan’s kenmerkende finger-tapped leads en de aanwas aan loops vol eigenaardige melodieën bij en we hebben weer alle ingrediënten voor een op-en-top Russian Circles-plaat waarop vocalen geen seconde gemist worden. Inspiratie voor songtitels werd in het verleden al menigmaal in een stad gevonden en deze keer valt de eer te beurt aan Milaan. Het nummer in kwestie is trouwens dé mokerslag die van “Blood year” zo’n intense plaat maakt want halverwege schakelen de muzikanten in hoogste versnelling en razen ze als een zwartgeblakerde sludgeband voorbij. De pletwals aan dissonante distortion laat geen spaander heel van de Milanese duomo. De sluimerende dreiging die in de start van “Kohokia” middels staccato basakkoorden en donkere gitaarlijntjes neergezet wordt, mondt uit in heroïsche gitaarleads waarbij de drums als een stormram tegen je trommelvliezen raggen. “Ghost on high” geldt eerder als rustpunt dan als volwaardig nummer en gunt je als luisteraar tweeënhalve minuut ademruimte alvorens je wordt ondergedompeld in een walhalla aan tremolo gitaarriffs die van “Sinaia” een krijgslustig nummer maken en waarbij we in de bridge een welriekend vleugje black metal ruiken. De trouwe fan verwacht dat Russian Circles in het slotnummer traditiegetrouw een introspectief bezinningsmoment voorziet, maar niets is minder waar want de barbaarse drums van de afsluiter laten je gevierendeeld achter. Met “Blood year” levert Russian Circles ontegensprekelijk haar tour de force af.

JOKKE: 86/100

Russian Circles – Blood year (Sargent House 2019)
1. Hunter moon
2. Arluck
3. Milano
4. Kohokia
5. Ghost on High
6. Sinaia
7. Quartered