Op de luie krent in de zetel hangen is duidelijk niet aan de heren van Serpents Oath besteed. Met een luide bang kwam het – toen nog driekoppige – serpent eind 2020 aan de voordeur van onze vaderlandse blackmetalscene kloppen. Dat deed Serpents Oath niet met een demo of EP maar meteen werd met het nodige professionalisme voor het volwaardig debuut “Nihil” gegaan waarvoor met het Nederlandse Soulseller Records samengewerkt werd. Anderhalf jaar later lag opvolger “Ascension” reeds in de (digitale) winkelrekken en wederom verstreek ongeveer eenzelfde tijdspanne om nu langspeler nummer drie in de vorm van “Revelation” aan de mensheid te presenteren. Deze derde worp verschijnt verrassend genoeg via het Poolse Odium Records.

Een andere wijziging werd doorgevoerd op vlak van opname want in plaats van een derde keer naar Duitsland te trekken om met Andy Classen op te nemen, bivakkeerde Serpents Oath nu dichter bij huis in de studio met Yarne Heylen (Carnation) achter de knoppen, wat een iets ruwere, vollere en venijnigere sound opleverde wat ik alleen maar kan toejuichen. De gitaren klinken erg goed en de zang blend mooi met de muziek in plaats van erop te liggen.

In tegenstelling tot het vinden van een niewe broodheer en het kiezen voor een andere producer werden andere elementen wel ongewijzigd gelaten. Zo verzorgde Néstor Ávalos voor de derde keer op rij het magnifieke artwork dat de rebellie van Lucifer symboliseert waarbij Lucifer op deze plaat de troon van God claimt en prijken er naar goede gewoonte twaalf nummers op de tracklist die af en toe door korte ambientintermezzi van de hand van Melek-Tha gescheiden worden. Op deze manier wordt “Revelation” in drie hoofdstukken verdeeld die de stadia symboliseren van de transformatie van een ingewijde tot een adept. Deze hoofdstukken weerspiegelen de spirituele en persoonlijke evolutie en onderzoeken thema’s als het doorbreken van grenzen, de-identificatie en wedergeboorte. Elk hoofdstuk biedt een uniek perspectief op het onderwerp, waarbij de essentie van vuur vanuit verschillende invalshoeken wordt vastgelegd: als de vonk van het leven, de vernietigende kracht en de innerlijke vlam van verlichting. Wie de heren al eens live aan het werk zag, weet dat daar heel wat vuur bij aan te pas komt, maar ook bloed is een medium bij de live-rituelen van Serpents Oath. Songtitels als “Blood covenant” of “Purification through fire” zeggen met andere woorden voldoende.

Ook muzikaal gezien geen grote verrassingen. De heren bewijzen dat ze het schrijven van eerder compacte (hoewel “Path of the serpent” en “Pandaemonium” op meer dan zes minuten afklokken) en op Zweedse leest geschoeide blackmetalnummers vol helse tremolo’s ondertussen heel goed in de vingers hebben zitten. Veel songs klinken vanaf de eerste luisterbeurt reeds vertrouwd in de oren omdat er wel heel erg volgens het boekje gemusiceerd wordt en er in dezelfde vijver van de twee vorige platen blijft gevist worden. De twee grootste vissen die in dit zwartgeblakerde water zwemmen zijn Dark Funeral wanneer Serpents Oath het gaspedaal diep indrukt zoals in “Cult of death“, “Drakonian gnosis” of “Beyond the void“, en,Watain wanneer er al eens wat gas teruggenomen wordt en er een slepende gitaarmelodie in de strijd gegooid wordt zoals aan het begin van “Gateways to Tiamat“, “Path of the serpent” of de knappe afsluiter “Pandaemonium“. Daar waar Watain op een plaat als “The wild hunt” van de platgereden paden afwijkte door enkele verrassende composities voor te schotelen, zie ik dat de heren van Serpents Oath echter niet direct doen. Daar ligt misschien wel een valkuil voor de toekomst.

Anders bekeken valt er tussen de negen volwaardige composities geen enkele zwakke schakel te vinden. Elke song heeft wel een catchy refrein, pakkende melodie of kenmerkende ritmische accenten zoals de rollende dubbelebasdrumpassage in “Blood covenant” of apocalyptisch klinkende drumaanslagen in “Gateways to Tiamat“. Daarbij moet wel gezegd worden dat het drumspel van Draghul wat vonken en vuur mist daar de man zich beperkt tot vrij standaard blastbeatspel. Wat avontuurlijke drum fills zouden geen kwaad kunnen en voor extra dynamiek zorgen. “Unto Typhon” bevat dan weer heel subtiele melodielijnen die op toetsenspel gelijken, maar het niet blijken te zijn en die het nummer extra cachet geven. Al dat moois levert met andere woorden een goed geoliede, erg genietbare, doch weinig voorspelbare plaat op voor liefhebbers van snelle Zweedse meloblack waarbij moet gezegd worden dat onze landgenoten absoluut niet moeten onderdoen voor veel van de grotere namen in deze categorie. Serpents Oath heeft de lat voor zichzelf hoog gelegd.

JOKKE: 87/100

Serpents Oath – Revelation (Odium Records 2023)
1. Invocatio genesis
2. Blood covenant
3. Gateways to Tiamat
4. Purification through fire
5. Invociatio apocalypsis
6. Beyond the void
7. Drakonian gnosis
8. Path of the serpent
9. Invocatio resurrectio
10. Cult of death
11. Unto Typhon
12. Pandaemonium