Never change a winning team, moet Serpents Oath gedacht hebben want net als bij debuut “Nihil” werken onze landgenoten voor het grafische werk wederom samen met de gerenommeerde Néstor Ávalos. Daar waar Lucifer op de cover van het debuut in opstand kwam tegen de aartsengel Michaël en die uit de hemel verbande zien we de oer-rebel deze keer naar de troon van God stappen om te ontdekken dat deze leeg is en zodanig zelf tot God opstijgt. Hence de albumtitel. Tevens werd opnieuw de studio ingedoken met Andy Classen; verwacht u dus opnieuw aan een moderne productie en sound wat betreft opvolger “Ascension“. Enerzijds vind ik de drums soms wat vlakker klinken ten opzichte van de eerste plaat; de basgitaar daarentegen eist een veel grotere rol op in het geheel en is heel wat duidelijker hoorbaar met bijvoorbeeld een grote stuwende kracht in een nummer als “Death the destroyer“. Ook broodheer Soulseller Records is wederom van de partij om “Ascension” aan de man of vrouw te brengen.

Een andere constante in het oeuvre van Serpents Oath lijkt wederom het dozijn nummers te zijn dat de tracklist vormt en waarbij de reguliere songs onderbroken of ingeleid worden door korte mystiek klinkende invocaties met occulte spoken word samples of sacrale elementen. Aan de muzikale formule van voornamelijk snelle en op Zweedse leest geschoeide black metal à la Dark Funeral (hoewel een vitesse lager gespeeld dan de Zweden) en consorten werd evenmin niet al te veel gesleuteld waardoor deze opvolger geen grote verrassingen laat horen vergeleken met het debuut. Er wordt doorgaans goed doorgebeukt en de helse tremolo’s worden in elk volwaardig nummer op ons afgevuurd, zelfs nog een tikkeltje heftiger en bruter dan op de voorganger. Verder zitten de songs niet al te ingewikkeld in mekaar en worden catchy hooks of refreinen niet uit het oor verloren zoals in échte opener “Summoning the ancients” of het als tweede single vrijgegeven en hieronder te beluisteren “Blasphemy“. Het “Hail!” gescandeer in de trage passages van “Thy mighty serpent” klinkt dan weer eerder goedkoop, ongeïnspireerd en te gekunsteld ingebouwd in het voor de rest snelle nummer. Ook het overduidelijk door Watain geïnspireerde “Sworn to the oath” klinkt heel gevarieerd en dynamisch qua tempo maar doet het een heel pak beter. Zanger Tes Re Oth, die zoals u in ons interview naar aanleiding van het debuut kon lezen het uiteindelijk doel heeft de dood te verslaan, zij het door niet te sterven of geen nood te hebben aan een lichaam om voort te bestaan, bedient zich van goed verstaanbare screams (een tekstvel heb je amper nodig om te horen waar de zanger het zoal allemaal over heeft), maar gooit zo nu en dan ook een diepere growl in de strijd.

Nu gaan de eerste vijf woorden van deze review niet helemaal op want met het oog op live promotie van het debuut werd de kern van de band, bestaande uit Tes Re Oth (zang), Daenum (gitaar) en Draghul (drums), uitgebreid met bassist Mørkald en tweede gitarist Baelus, twee muzikanten die net als de rest al heel wat jaren op de teller hebben staan en Serpents Oath nu ook van in het rond zwiepende manen voorzien. Ondanks het feit dat “Ascension” al voor de helft geschreven was, hebben de twee nieuwkomers toch nog aan de totstandkoming van deze tweede plaat kunnen meewerken. Het zou me trouwens niet verbazen dat het feit dat het kwintet met Mørkald nu een volbloed bassist in huis heeft, de voornaamste reden was om de schuif van de basgitaar in de studio verder open te schuiven.

“Ascension” is een sterke opvolger geworden van het prima debuut, zeker als je weet dat er amper twee jaar tussen beide releases zit. Momenteel nog moeilijk te kiezen welke mijn voorkeur geniet daar ik beide albums aan mekaar gewaagd vind. Wel verschijnen de beste composities mijns inziens pas halfweg de plaat in de vorm van het reeds eerder aangehaalde “Blasphemy” (wat gek is daar ik eerst niet zo weg was van dit nummer met easy-peasy refrein), het iets gematigder “Bring down the sun” dat mooi leadgitaarwerk bevat en het woeste “Of fang and claw“, dat opnieuw naar Watain neigt. Zelfs in de punt van de staart van het serpent zit ‘em nog venijn zoals de felle uptempo stukken en pakkende gitaarlead van afsluiter “Blood moon” laten horen; een kort akoestisch stukje maakt definitief een einde aan deze plaat. Origineel kunnen we Serpents Oath met de beste wil van de wereld niet noemen, en de échte underground blackmetalliefhebber zal onze landgenoten waarschijnlijk als te commercieel afschrijven, maar de wil, het professionalisme en het doorzettingsvermogen van dit met bloed besmeurde kwintet zullen hen nog tot ver buiten de landsgrenzen brengen, zeker als er bijvoorbeeld een goede internationale tour uit de bus moest vallen.

JOKKE: 83/100

Serpents Oath – Ascension (Soulseller Records 2022)
1. Invocation pestum
2. Summoning the ancients
3. Thy mighty serpent
4. Invocation perversum
5. Blasphemy
6. Bring down the sun
7. Invocation maledictum
8. Sworn to the oath
9. Of fang and claw
10. Invocation infectum
11. Death the destroyer
12. Blood moon