“With the passion of old Ulver and Forgotten Woods, the atmospheres of Vemod, the aggression of Askeregn; here comes Syn to remind you of what Black Metal once was.” lezen we in het promopraatje van Terratur Possessions, een statement en vergelijking die op papier amper fout kan gaan denk je dan. En toch lag “Villfarelse“, het debuut van Syn, de voorbije weken ongemakkelijk op de maag in plaats van instant gratificatie te verschaffen. De black metal van Syn heeft immers niet zo veel gemeen met wat je doorgaans van het genre kan verwachten (zo hoor je bijvoorbeeld eerder jengelend of atonaal/dissonant riffwerk in plaats van tremolo picking), maar de aangehaalde referenties hadden of hebben dat ook niet.

De vurigheid en heftigheid van een band als Askeregn is zowel muzikaal als vocaal zeker hoor- en voelbaar en ook de natuurmystieke aanpak van oude Ulver en Forgotten Woods sijpelt in deze negen composities door, maar het dromerige aura van Vemod vind ik minder voor de hand liggend hoewel Syn regelmatig gebruik maakt van heldere vocalen die een etherische touch toevoegen. De voortreffelijke schreeuwerige vocalen klinken dan weer gezaghebbend, agressief en gevarieerd. Zo horen we gehuil, gehijg en maniakaal geschreeuw maar zoals gezegd ook heldere zang terugkomen. Het duivels charmante voorlaatste nummer “En siste kveld” bevat met een heldere stem vertolkte spoken word die haast wordt uitgesproken met de kracht van een redevoerende dictator.

De negen composities op “Villfarelse” vormen een samenhangend geheel, maar toch heeft elk nummer haar eigen kenmerkende en bedwelmende karakter waarbij de nuances pas na meerdere luisterbeurten duidelijk worden. De sound van “Villfarelse” is dynamisch en organisch, haast alsof je naar de band staat te kijken terwijl ze aan het opnemen zijn. De basgitaar heeft trouwens een prominente rol gekregen in het eindresultaat. Verder lijkt het soms ook alsof er in het met een oerschreeuw ingeluide “Da kaos møtte sorg” of opener “Daudatale” koperblazers aan het werk zijn die een triomfantelijke onderlaag in de nummers steken, maar iets zegt me dat het eerder vervormde gitaarlijnen zijn die deze illusie opwekken. Agressie en groove, zoals het compacte “Ormekulde” of woeste “Gjetergang” bijvoorbeeld laten horen, maar ook intellect en gracieus klinkende gitaarmotieven gaan hand in hand op “Villfarelse“, een plaat die soms onverwachts uit de hoek komt. Zo leid “Til giljotin” ons bijvoorbeeld al walsend naar de guillotine. En er zit zeker een hallucinogeen randje aan Syn’s muziek, maar niet op een Vemodiaanse manier waarbij ruim de tijd genomen wordt om naar een uitgesponnen climax toe te werken.

“Villfarelse” is een overtuigend en intens debuut dat echter heel wat luisterbeurten nodig had om zijn geheimen prijs te geven. Bijpassend artwork van de hand van Theodor Kittelsen maakt het plaatje af.

JOKKE: 81/100

Syn – Villfarelse (Terratur Possessions/Malignant Voices 2023)
1. Daudatale
2. Da kaos møtte sorg
3. Til giljotin
4. Villfarelse
5. Groregn
6. Ormekulde
7. Gjetergang
8. En siste kveld
9. Drømmen ved bålet