Wie dacht dat Nubivagant destijds een éénmalig solo-uitstapje was van de alom actieve Omega heeft het 4 jaar na debuut “Roaring eye” bij het foute eind want in de vorm van “The blame dagger” zijn we ondertussen al bij een derde full-length aanbeland en er werd in tussentijd ook al menig podium bestormd. Weldra vertrekt de band trouwens voor een korte tour met labelmaten Häxenzijrkell.

De atmosfeer van het debuut en opvolger “The wheel and the universe” (2022) konden als rustgevend worden bestempeld, maar op dit nieuwe werk legt Omega zijn ziel op een ruigere manier bloot. Dat wordt al van meet af aan duidelijk wanneer we kennismaken met albumopener “Darkness upon the face of the deep“. Ook het grimmige “Who made the world” valt toch wel onlosmakelijk als black metal te bestempelen, we horen zelfs een woeste growl terug, een unicum daar de zang in het Nubivagant-universum doorgaans uit heldere klanken is opgetrokken. Omega’s cleane stem straalt deze keer wel minder deathrockvibes uit en hij klinkt eerder als een onheilsprofeet die vanop een klif zijn doomy betoveringen uit. De catchy “O o oohoo” refreinen die addergebroeder Cas op het debuut tenenkrullend vond klinken, duiken wederom op in “The voice of a black candle“, een duidelijk luchtiger en voorts instrumentaal nummer dat niet zo veel om het lijf heeft.

“Poco è meglio” zegt de Italiaanse keuken en Gionata Potenti, zoals de man in het dagelijks leven heet, trekt dit “less is more”-principe ook door in zijn songwriting. ’t Is echt knap om horen hoe deze basic aanpak in songs als het mid-tempo “Endless mourning” of afsluiter “The judgement” toch tot een geweldig psychedelisch effect kan leiden waarbij één groots idee wordt ingezet en vervolgens steeds verder en met subtiele nuanceverschillen wordt doorgedreven waarbij de herhaling resulteert in een betoverend resultaat. Anders dan op de twee voorgangers zinderen de tonen van de spanning en onrust, maar toch blijven ze op de een of andere manier toch ook een vreemd rustgevend effect uitstralen zoals bijvoorbeeld de akoestische outro van “A perfect throne“.

Nu is Nubivagant’s unieke mix van black en doom vol vreemde notenkeuzes waarschijnlijk geen spek voor ieders bek. Het is immers ook een ander geluid dan wat we doorgaans van Omega gewend zijn als we zijn omvangrijke en hoofdzakelijk blackmetalgetinte oeuvre van de laatste 30 jaar bekijken. De progressie die hij met Nubivagant laat horen, weet ons in elk geval te bekoren met “The blame dagger” als beste output tot op heden. Omega mag dan klein van gestalte te zijn, zijn impact en nalatenschap in het zwartmetalenwereldje zullen enorm zijn.

JOKKE: 83/100

Nubivagant – The blame dagger (Amor Fati Productions 2024)
1. Darkness upon the face of the deep
2. Endless mourning
3. A perfect throne
4. Who made the world
5. The voice of a black candle
6. The judgement