We lazen heel wat online ontevredenheid van Barshasketh-leider Guillaume Martin over muzikale parallellen die door tal van reviewers in recensies van “Antinomian ascetism” getrokken werden met een band als Dark Funeral. Wij zouden eerder Setherial aanhalen (haha!), maar dan enkel wat betreft het krijstimbre van de frontman en in die enkele rechtlijnige passages die ondermeer in de start van opener “Radiant aperture” of “Charnel quietism” passeren waarbij het gaspedaal tot aan het gaatje ingeduwd wordt. Maar dat is het dan ook want Barshasketh’s muziek is heel wat complexer, rijker en avontuurlijker dan wat de aangehaalde Zweedse bands laten horen. Zo zijn de veelvuldig opduikende heldere zangkoren best knap uitgewerkt. In afsluiter “Exultation of ceaseless defiance” deed de cleane zang ons zelfs even wegdromen naar Ved Buens Ende. De heren schrikken er ook niet voor terug om een akoestisch stukje tussen alle razernij in te lassen of in de vorm van “Phaneron engulf” een volledig instrumentale song in de tracklist te smokkelen. De snelheidsextremen op “Antinomian ascetism” vertonen best een grote spagaat, maar de drummer houdt de touwtjes ten allen tijde strak in handen.

Er mag dan wel heel wat te beleven vallen in de rijkelijk gevulde Barshasketh-composities, toch dienen we te constateren dat er na een maand de nodige rondjes te hebben gedraaid, bitter weinig van de songs blijft hangen, en dat terwijl de band iets directer naar de essentie toewerkt vergeleken met het oudere werk waarin meer bochten en omwegen genomen werden. Het ontbreekt ‘em met andere woorden aan beklijvende gitaarmelodieën, monsterlijke riffs of herkenbare aanknopingspunten. De met IJslandse vibes doorspekte post-modernistisch aanvoelende gitaarmotieven van “Lebenswelt below” vormen daar een uitzondering op. Komt daar nog bij dat we normaliter producties uit de Necromorbus studio wel kunnen smaken, maar dat “Antinomian ascetism” naar onze smaak toch wat te steriel is uitgevallen. De productie ademt niet en mist karakter.

Voor wie in de materie geïnteresseerd is, biedt “Antinomian ascetism” wel een interessant concept aan. Ascetische beoefening is in de opvatting van de bandleden geen bewuste verzwakking van het zelf (via vasten, bijvoorbeeld) om aan een morele verplichting te voldoen, noch is het om ijdele zelfingenomenheid mogelijk te maken, maar in plaats daarvan is het een middel waarmee we ons tijdelijk in onszelf terugtrekken om toegang te krijgen tot inzichten die vervolgens het bevrijde individu in het werkelijke en wereldse rijk versterken.” Qua instrumentbeheersing valt er ook niets aan te merken, maar dat resulteert op deze vijfde langspeler spijtig genoeg niet in sterke composities. Beetje een tegenvaller met andere woorden.

JOKKE: 75/100

Barshasketh – Antinomian ascetism (World Terror Committee 2025)
1. Radiant aperture
2. Nitimur in vetitum
3. Lebenswelt below
4. Charnel quietism
5. Phaneron engulf
6. Antinomian asceticism
7. Exultation of ceaseless defiance