Onlangs gaven we in de recensie van Thallid’s “Eternal spiritual conquest” aan dat dat waarschijnlijk één van de meest bizarre en bevreemdende releases van de maand februari zou zijn, maar in de vorm van “Calleth the void“, het debuut van het Australische Ouroboric Deity, hebben we nog een release die voor deze titel kan mededingen. De flashy hoes alleen al is doorgaans niet meteen wat je van een blackmetalband zou verwachten. Nu is black metal wel een veel te nauwe noemer om de muziek van deze onemanband te catalogiseren. ‘Black Kosmische Musik’ is een veel betere omschrijving voor de hybride vorm aan black metal, krautrock, darkwave en postpunk die Siliniez ons, bijgestaand door sessiedrummer MK Ultra, een kleine drie kwartier lang voorschotelt.

Nadat de spokenwordsample van opener “Hekatomb” erop zit, worden we meteen de kosmos ingeschoten op de tonen van een psychedelische melodie. Krijszang zorgt voor het zwartmetalen element en even later vinkt ook met toonvastheid flirtende heldere zang het postpunkvakje af. De albumopener zorgt op deze manier meteen voor een mooie dwarsdoorsnede van wat de vier andere songs nog in petto hebben. In “Trepidation flux” schetsen een grote lading elektronica en dromerige riedeltjes een warmbloedige koortsachtige atmosfeer die je meeneemt op een vreemde en meeslepende reis door onbetreden terrein. De darkwavemelodieën en progrocksynths creëren een verdomd interessant spanningsveld zonder dat er daarbij een gitaar aan te pas komt. Nergens op deze plaat trouwens!

Een spokenwordsample uit de Italiaanse horrorfilm “Don’t torture a duckling” uit de jaren ’70 trapt “Thirteen devils” af. Net als in “Trepidation flux” is er die duistere esoterische en tribale rituele kwaliteit merkbaar. De vloeiende synthdrones krijgen hier een meer definitieve vorm door de percussie en ritmische loops en de duellerende zang waarbij het timbre van de heldere vocalen hier naar het stemgeluid van Mat McNerney (Grave Pleasures, Hexvessel, ex-Beastmilk) neigt. Het bijna twaalf minuten durende titelnummer is de meest zwartgeblakerde compositie op deze debuutplaat waarbij een eenzame, puur elektronisch getinte melodie over de enorme zwarte vlakte dwaalt die in de laatste momenten van het nummer door de golvende synths tot stand wordt gebracht. Het is misschien wel één van de meest memorabele soundscapes op dit album. De vocalen vervormen gaandeweg tot een alien- en robotachtige stem en zorgen voor een mooi contrast met de raspende blackmetalvocalen. De afsluiter “Dissolution ritual (An ode to entropy)” luistert dan weer weg als een viering van zwartgeblakerde psychedelica, neofolk en darkwave.

“Calleth the void” is een typisch voorbeeld van een groeiplaat die luisterbeurt naar luisterbeurt verslavender wordt. Ze zal menig wenkbrauw doen fronsen en sommige puristen ongetwijfels de kast opjagen, maar wij gingen vrij snel overstag voor het bizarre muzikale universum dat Siliniez quasi op zichzelf weet te creëren. Het elektronische surrealisme van Tangerine Dream en Kraftwerk gaat samen met de nodige psychedelische Burzum-invloeden, de experimentele waanzin van Bhaobhan Sidhe en een depressieve filter van artiesten als Joy Division en The Sisters of Mercy. Er zijn wel meer bands die met deze invloeden aan de slag gaan, maar Ouroboric Deity is één van de weinige die er glansrijk in slaagt om al deze stijlelementen écht te doen samensmelten in plaats van ze als losse elementen in opeenvolgende frequenties aan mekaar te plakken. Aanrader voor de avontuurlijke muziekliefhebbers onder ons!

JOKKE: 85/100

Ouroboric Deity – Calleth the void (Obscurant Visions 2025)
1. Hecatomb
2. Trepidation flux
3. Thirteen devils
4. Calleth the void
5. Dissolution ritual (An ode to entropy)