De tijden waarin we de ene na de andere sludge/postmetalplaat gretig verslonden, liggen alweer vele jaren achter ons, maar toch blijven er nog steeds interessante platen op de markt komen in dit subgenre. En ons kleine Belgenlandje heeft wat dat betreft de afgelopen jaren een mooie reputatie opgebouwd. In het kielzog van Amenra doken bands als Steak Number Eight, Musth, Grown Below, Psychonaut, Hippotraktor, Hemelbestormer, etc. op. Aan dit rijtje mag zeker ook het Mechelse Pothamus toegevoegd worden. Het veelbelovende debuut “Raya” werd in 2020 uitgebracht door Consouling Sounds, maar voor opvolger “Abur” werd de overstap gemaakt naar Pelagic Records, een label dat met o.a. Hippotraktor, Hemelbestormer, Bear, Briqueville en Psychonaut heel wat Belgisch talent in zijn rangen heeft.

Aan het gekende receptuur van het debuut werd niet zo gek veel gesleuteld, alleen werden alle parameters nog wat scherper afgesteld. De basis van de composities bestaat nog steeds uit de vrij abstracte gitaarsoundscapes van zanger/gitarist Sam Coussens waarover drummer/zanger Mattias M. Van Hulle heel wat ritmische percussiepatronen etaleert. Het is pas wanneer het trio diens bezwerende etherische passages in bulderende beukstukken laat uitbarsten, dat het geheel wat concreter klinkt. Daarbij lijkt het wel alsof bassist Michael Lombarts de gedaante van Thor, Donar of een andere god van de donder aanneemt want wat een bassound weten zijn dikke snaren wel niet op te roepen zeg!

Dikke pluim trouwens voor Chiaran Verheyden die vergeleken met het debuut niet alleen het geluid van de bas, maar ook dat van de drums heel wat massiever heeft weten laten klinken. En dat is toch niet onbelangrijk voor een band waarbij percussie een sterk definiërende factor van het eindresultaat is. De ritmische patronen hebben een hypnotiserend, ritueel en tribaal aura, beetje vergelijkbaar met het latere werk van The Black Heart Rebellion, maar ook een meer recente band als Heilung mag gerust als referentiekader genoemd worden. Zonder naar het artwork of de songtitels te moeten kijken, voel je trouwens dat thema’s als westerse filosofie en oosterse esoterie samenvloeien tot een unieke ontologie. In dat opzicht zorgt het gebruik van de surpeti, een drone instrument afkomstig uit India, voor een subtiele verrijking van “Abur“. Traditioneel wordt het veel gebruikt voor mantragezangen, een element dat door de knappe samenzang van een heldere en brullende stem eveneens onmiskenbaar deel uitmaakt van het Pothamus-universum.

Je hoort links en rechts heel wat muzikale invloeden van stadsgenoten Psychonaut en wat de cleane zang betreft zijn er echo’s waarneembaar van Colin H. Van Eeckhout (Amenra) en de ondergewaardeerde Matthijs Vanstaen (ex-Grown Below). Maar uit die waaier van inspiratiebronnen heeft Pothamus wel een eigen smoelwerk weten definiëren. Vooralsnog is “Abur” de overtreffende trap van “Raya” geworden, maar het gevaar ligt wel op de loer dat Pothamus’ muzikale formule op termijn in meer van hetzelfde gaat resulteren.

JOKKE: 86/100

Pothamus – Abur (Pelagic Records 2025)
1. Zhikarta
2. Ravus
3. De-varium
4. Svartuum avur
5. Ykavus
6. Abur