Vanaf dag 1 dat we het Mechelse Psychonaut ergens ten velde van jetje hoorden geven, waren we fan van hun met psychedelische invloeden doorspekte postmetal. De drie muzikanten gingen er duidelijk voor en er werd zowel op als naast het podium hard gewerkt. Na twee uitmuntende EP’s was het tijd voor het magistrale debuut “Unfold the god man“, in eerste instantie nog in eigen beheer uitgebracht. Maar sinds de heren door Pelagic Records opgepikt werden, ging het plots allemaal nog enkele versnellingen rapper voor Psychonaut. Recent verscheen nieuwe muziek in de vorm van de split-EP “Emerald” met Sâver, waarop onze landgenoten de koele Noren met gemak naar huis spelen. Tijd om de draad met Psychonaut op te pikken alwaar we die in 2016 achterlieten. (JOKKE)
De vorige keer dat we elkaar spraken was naar aanleiding van jullie tweede EP “Ferocious fellowman” uit 2016 alweer. Ondertussen hebben jullie allesbehalve stilgezeten, maar ik verschoot ook wel toen jullie wereldkundig maakten dat drummer Peter Le Page in 2020 de drumkruk achter zich liet. Ik zag Psychonaut altijd als zo’n band waarbij eenieder van de drie muzikanten onmisbaar leek te zijn, hoewel nieuwe vellenmepper Harm Peters absoluut niet voor Peter hoeft onder te doen. Wat was de reden van zijn vertrek?
Simpelweg een gebrek aan tijd. De commitment die Psychonaut van ons vraagt is de laatste jaren enorm gestegen en voor Peter werd het onmogelijk om dit alles te combineren met zijn andere verplichtingen.
Was het gemakkelijk een nieuwe drummer te vinden aangezien jullie muziek toch niet de meest eenvoudige is om te spelen?
We hebben eigenlijk geluk dat we heel snel een ideale kandidaat gevonden hebben. Harm had ingevallen voor Peter op Rock Herk 2019 dus we wisten dat hij de muzikale capaciteiten had en dat het ook klikte op persoonlijk niveau. De keuze voor hem was dus snel gemaakt. Tijdens het voorbereiden op de opnames voor “Emerald”, werd ook onmiddellijk duidelijk dat hij moeiteloos alle partijen kon spelen van het nieuwe materiaal. We kijken er naar uit om meer van zijn bijdrages te zien tijdens de opnames van het volgende album!
In 2018 brachten jullie het geweldige “Unfold the god man” uit, in eerste instantie nog in eigen beheer. Was dat een bewuste keuze want ik kan me amper inbeelden dat er nog geen platenlabels op jullie deur hadden geklopt naar aanleiding van de eerste 2 EP’s?
Eigenlijk werden wij pas gecontacteerd door labels vanaf na de release van “Unfold the god man”. Daarvoor hadden we nooit veel succes gehad op dat gebied. We hadden de moed eerlijk gezegd een beetje opgegeven en waren bovendien ook wel trots op het feit dat we alles DIY deden, dus we zijn op den duur ook gestopt met proberen. We waren ook altijd gewaarschuwd geweest voor labels die eigenlijk meer profiteren van bands i.p.v. echt iets te verwezelijken. Vandaar dat we gewoon beslist hebben om de plaat zelf in de wereld te gooien.
Nadien werden jullie opgepikt door Pelagic Records, het label van The Ocean mastermind Robin Staps, die “Unfold the god man” in 2020 opnieuw uitbrachten. Ondertussen is de plaat aan haar derde persing toe. Deze platendeal heeft ondertussen ongetwijfeld heel wat deuren geopend voor Psychonaut en de band ook bij een groter internationaal publiek kenbaar gemaakt. In welke landen vallen jullie het best in de smaak of is dat moeilijk te zeggen? En is het niet vreemd dat een plaat hierdoor plots een tweede leven krijgt?
We krijgen veel respons uit de VS, Engeland, Duitsland, Frankrijk, Noorwegen, … Wat onwezenlijk is om te zien. Het hele idee van een re-release voelde voor ons ook wat onwennig in het begin omdat we eigenlijk gewoon op zoek waren naar een distributiedeal, maar het is absurd hoeveel Pelagic Records voor ons heeft gedaan op alle vlakken. De plaat werd in 2018 reeds heel goed ontvangen, maar vanaf de tweede release is dit echt naar een nieuw niveau gegaan en kregen we plots reviews uit alle hoeken van de wereld. Het opzetten van een Europese tour is hierdoor ook veel vlotter gegaan, maar helaas is deze uiteraard gecancelled geweest. Het blijft een gek ding, zo’n re-release, maar we zijn enorm tevreden met wat dit teweeggebracht heeft.
Alvorens het over de nieuwe release te hebben, wil ik nog even blijven stilstaan bij “Unfold the god man” waarop jullie tal van filosofische en existentiële thema’s aansneden. Ook religie en spiritualiteit zijn jullie niet vreemd. Zo is zanger/bassist Thomas Michiels in het dagelijks leven godsdienstleraar. Op welke manier uit die spiritualiteit zich en heeft die een invloed op jullie dagelijkse doen en laten?
Dat is iets wat komt en gaat met vlagen. Onze beleving van spiritualiteit is constant onderhevig aan factoren en veranderingen in onze persoonlijke levens. Tijdens het schrijven van “Unfold the god man” zaten we allemaal op een enorme piek van spiritualiteit. We mediteerden en filosofeerden bijna dagelijks en dit gaf een heel magisch karakter aan de nummers die geschreven werden. De laatste jaren hebben we hierin wel wat mindere periodes gekend door bepaalde uitdagingen die zich stelden in onze persoonlijke levens, maar uiteindelijk blijven onze ideeën van ‘collective consciousness’ en ‘God men’ altijd wel hangen. Als godsdienstleraar komt Thomas natuurlijk dagelijks in contact met jongeren die elk hun eigen visie op het leven hebben, en dit is voor hem een grote bron van inspiratie. Die constante zelfreflectie zorgt steeds voor nieuwe ideeën. Voor ons is simpelweg het praten met mensen de grootste bron waaruit wij energie putten, wat het laatste jaar natuurlijk bijna volledig is weggevallen. Hierdoor merken we wel dat we terug meer tijd hebben gehad voor introspectie, wat dan ook weer grote voordelen heeft gehad.
Kan je wat dieper ingaan op het concept achter de plaat dat handelt over de mensheid die een val van bewustzijn heeft ondergaan en het grootste deel van haar kennis en macht heeft verloren?
Dit is een idee dat voorkomt in veel mythes en religieuze literatuur, vooral in de Sumeriaanse mythologie. De connectie wordt ook vaak gemaakt met de ondergang van Atlantis, waar een continent volledig is weggezonken en een hele beschaving met zich heeft meegenomen. We zijn in contact gekomen met dit idee via een goede vriend en vonden dit zo interessant dat we uitgebreid op onderzoek zijn gegaan. We stootten op allerhande alternatieve geschiedenis- en oorsprongsverhalen van de mens, welke zo interessant waren dat we beslist hebben dat dit een perfect uitgangspunt zou zijn voor onze debuutplaat. We zijn vertrokken van dit idee en wilden de klim van dit punt naar ons huidige niveau van bewustzijn muzikaal weergeven, met als ankerpunten o.a. de verschijningen van belangrijke religieuze figuren als Jezus en de Boeddha. De finale conclusie zijnde dat we als mens veel meer zijn dan we denken of geloven en dat we allemaal deel uitmaken van een collectieve ervaring die ons beperkte hersenvermogen ver overstijgt. Het is onwaarschijnlijk dat we ooit de volledige waarheid zullen kennen van de oorsprong en de aard van de mens, maar veel van de dingen die we lazen, resoneerden enorm met ons en gaven ons een compleet ander beeld van het leven en het bewustzijn dat we allemaal delen.
Klein maar misschien geen onbelangrijk detail is het feit dat het album is opgenomen met de noot A afgestemd op 432 Hz, omdat dit verband houdt met het idee dat 432 een veelvoud is van het getal 9, dat wordt gebruikt in veel van de symboliek die jullie gebruiken. Hoe zijn jullie op dit idee gekomen en kan je hier dieper op ingaan?
Dit is een concept waar we ergens in onze zoektocht op zijn gestoten en wat ons wel versteld heeft doen staan. Er bestaan fascinerende documentaires over de kracht en heiligheid van het nummer 9 en we waren benieuwd wat het zou doen om onze instrumenten hierop af te stemmen. Het fenomeen van ‘cymatics’ is een goed voorbeeld hiervan, waar er wordt nagegaan hoe zout- of zandkorrels reageren op bepaalde frequenties en welke vormen zij aannemen. Het is ongelofelijk om te zien hoe deze telkens exact dezelfde vormen aannemen op dezelfde frequenties en hoe ze op deze manier een soort van ‘heilige geometrie’ van het universum blootstellen. De resonantie van A=432hz lijkt op veel manieren in verband te staan met natuurwetten die ons begrip te boven gaan, maar het is iets wat volgens ons wel meer aandacht verdient.
Voor albumopener “All I saw as a huge monkey” werden de tablaturen van de gitaar-, bas- en drumpartijen gedeeld en jullie vroegen fans en muzikanten er hun eigen ding mee te doen. Verschoten van de vele reacties die hierop kwamen?
Absoluut. We hadden een vermoeden dat er wel enkele muzikanten in onze fanbase zaten, maar de hoeveelheid inzendingen en ook het gemiddelde niveau van de inzendingen lagen enorm hoog. Het is een onbeschrijfelijk gevoel om andere mensen onze nummers te zien spelen en het is één van de leukste dingen die we gedaan hebben in heel de lockdown periode.
Jullie nieuwe release is een split met het Noorse Sâver en jullie eerste wapenfeit sinds de deal met Pelagic Records. Kwam het idee van een split van jullie of eerder van het label?
Het idee kwam van het label, maar wij zijn hier met veel plezier meteen op ingegaan, zeker omdat we ook allemaal fan zijn van Sâver.
Jullie gaven op Facebook aan dat jullie jezelf voor deze plaat volledige artistieke vrijheid gaven. Ik ben van mening dat Psychonaut een uniek muzikaal smoelwerk heeft, maar toch denk ik dat jullie gaan moeten waken over het feit om niet in herhaling te vallen. Dit merk ik bv. ook bij de laatste paar platen van Amenra. Hoe ver denken jullie de grenzen van jullie muzikale spectrum nog te kunnen stretchen?
Wij zijn er van overtuigd dat we nog een pak meer kunnen dan we tot nu toe hebben laten zien. We evolueren constant als muzikanten en als luisteraars en de nummers die we nu reeds hebben klaarstaan voor de nieuwe plaat lijken weer een heel andere dimensie te bevatten. Voorlopig maken we ons daar geen zorgen over.
Jullie kant van de split bevat één kolossale track “The great realisation” die op meer dan zestien minuten speeltijd afklokt, meteen ook jullie langste nummer tot op heden. De compositie is ingedeeld in vijf hoofdstukken die gebaseerd zijn op een psychedelische ervaring. Kan je hier dieper op ingaan?
“The great Realisation” vertelt het verhaal van een persoon die een psychedelische ervaring ondergaat en hierin contact legt met een entiteit die aanvoelt als moeder Aarde/Universum. Hoofdstuk 1 gaat over de anticipatie en nieuwsgierigheid die de protagonist voelt om deze ervaring aan te gaan. Dit wordt gevolgd door hoofstuk 2: de ‘zuivering,’ waarbij de persoon afscheid neemt van zowel de fysieke als emotionele ballast die hij met zich meedraagt. In hoofdstuk 3 wordt de ontmoeting met de entiteit zelf beschreven; de protagonist ervaart totale eenheid en krijgt de ‘geheimen van het universum’ van de Moeder. De muziek weerspiegelt hier het glorieuze en wereldoverstijgende aspect van deze ervaring. In hoofdstuk 4: ‘The self-destruction’, zinkt de persoon steeds dieper en dieper en verliest hij zijn ervaring van Zelf. Chaos, verwarring en leegheid domineren. Het laatste hoofdstuk: ‘The retrieval of the anchor,’ gaat over zijn wanhopige zoektocht naar het terugvinden van zichzelf en het opnieuw neerkomen op de Aarde. Hij vervloekt de entiteit die hem deze inzichten heeft gegeven en schreeuwt zijn frustratie uit met de laatste zin: ‘what do you even expect of me, this trivial peasant?’
De dubbele bodem die hierin zit, is dat we volgens ons op dit moment allemaal een ‘great realisation’ aan het doormaken zijn. We geloven allemaal minder en minder in het oude verhaal van de wereld en beseffen dat we de komende decennia gigantische veranderingen gaan moeten maken als we willen overleven op deze planeet op een menswaardige manier. Maar helaas weet niemand wat die veranderingen moeten zijn, waardoor we nu in een frustrerende ‘pauze’ zitten tussen het oude verhaal en het nieuwe verhaal van de wereld.
In 2020 werd het muzikale landschap door COVID-19 grondig door mekaar geschud en is een nieuw type van concertbeleving ontstaan: de livestreams. Jullie hebben er ondertussen al enkele gespeeld waarvan o.a. één op Roadburn Redux en recent nog één in de ondergrondse crypten van de Gentse Sint-Pieters abdij. Hoe blikken jullie op deze ervaringen terug en waren jullie meteen mee met dit nieuwe gegeven of waren jullie aanvankelijk eerder sceptisch? Livestreams draaien immers niet bij iedere band even positief uit.
We hadden er aanvankelijk wel wat schrik voor, omdat het voor ons onontgonnen terrein was. Onze eerste livestream voor Penthouse Studios ging echter heel goed en dit gaf ons wel wat meer vertrouwen. Deze gehele sessie is uiteindelijk zelfs op alle streaming platforms verschenen. Niet alle livestreams die we daarna gedaan hebben zijn even vlot verlopen, maar we zijn altijd gezegend geweest met geweldige techniekers die alles vanuit hun hart voor muziek deden. De laatste stream in de Sint-Pieters Abdij was wel veruit de moeilijkste, omdat de akoestiek heel lastig was. Wie had gedacht dat er zoveel galm zou zijn in een kerk, haha?
Ondertussen zijn jullie naar de hoogste regionen van de Belgische metalscene doorgedrongen. Dat maken mooie noteringen in zowel “De Zwaarste Lijst” van Studio Brussel (plaats 26!) als “Staalhard” van Radio Willy (plaats 23) met het nummer “The fall of consciousness” duidelijk. Hoewel jullie absoluut geen hapklare brok muziek spelen, lijken jullie toch een groot, en misschien ook wel, breed publiek aan te spreken. Wat is daar de verklaring voor denken jullie?
Geen flauw idee. Als er iets is wat ons onderscheidt van andere metalbands, is het natuurlijk dat we twee zangers hebben die elk hun eigen sterktes hebben en ook harmonisch samen kunnen zingen. Los van dat maken wij gewoon muziek die voor ons interessant is en die ons meesleept in een bepaald gevoel of verhaal. We zijn zeer dankbaar voor het feit dat onze muziek kennelijk ook met veel andere mensen resoneert.
Ondertussen presenteerde Thomas zelfs de laatste editie van “De zwaarste Lijst”. Hoe zijn de programmamakers bij hem terecht gekomen en hoe kijkt hij op heel dat gebeuren terug?
Dat was mede dankzij onze hoge notering in “De Zwaarste Lijst” vorig jaar. Maar Thomas kent ook Charlie Buyse goed, de curator van de “Bruut” stream, en zo is de bal aan het rollen gegaan. Thomas vond het zelf een mega ervaring en heeft zich echt gesmeten. Dat was ook te zien tijdens de uitzending. Het is op zijn lijf geschreven en het is een leuke extra dat hij ook op die manier met muziek kan bezig zijn.
Psychonaut is “Artist in Residence” in de Antwerpse Trix. Wat houdt dat concreet in en wat mogen we daarvan verwachten?
Dat wilt zeggen dat we o.a. voor het eerst in jaren een professioneel repetitiekot hebben. Het was moeilijk om afscheid te nemen van ons oude kot, maar ons eerste repetitieweekend in Trix was fantastisch. Zowel het materiaal als de omkadering is van een hoog niveau. Bovendien zullen we ook de Trix studio gebruiken voor delen van de opnames van ons nieuwe album. En we hebben nog wel wat verrassingen in petto. We zijn er heel graag alvast.
Addergebroed 