Daar zijn onze favoriete Nieuw-Zeelanders weer! Verberis liet twee jaar geleden een onuitwisbare indruk achter met diens tweede full-length “Adumbration of the veiled logos“, een plaat die stillistisch gezien een stijlshift liet horen van rechtdoor en ongecompliceerd naar exploratief, dissonant en spiritueel. Daar hoorde ook een verhuis van Iron Bonehead Productions naar Norma Evangelium Diaboli bij en daar lijken de heren het naar hun zin te hebben aangezien ook “The apophatic wilderness” het embleem van dit label draagt.

“The apophatic wilderness” pikt de draad van zijn voorganger op en puurt elementen refererende aan ondermeer Deathspell Omega (o.a. diens “Kénôse“-plaat) en Ulcerate (de avontuurlijke drumstijl van diens JSM is ook hier van onschatbare waarde) verder uit. Daarbij wordt wederom niet op een minuutje meer of minder gekeken, maar met een totale speelduur van 41 minuten is deze plaat toch ietwat meer behapbaar dan “Adumbration of the veiled logos” die een klein uur duurde. Bij de woeste openingstonen van “The emptying of God” leek het initieel alsof het kwartet voor een zwaardere en meer sepulchrale benadering ging, maar niet veel later breekt deze compositie muzikaal open en wordt de nodize zuurstof geïnjecteerd. De tamelijk transparante, doch vintage sound maakt dat niets van de minuscule details in de disharmonieuze gitaarspeelstijl en de verschillende cymbaalaanslagen verloren gaat. Puik werk dus van Magnus Lindberg (Cult Of Luna) die de mastering verzorgde en Richard Behrens (Samsara Blues Experiment) die de mix op zich nam.

Verberis speelt onomwonden met dynamiek, atmosfeer, onverwachtse wendingen en dissonanten, maar toch dien je Waze niet te activeren om zonder omwegen en kleerscheuren op de eindbestemming van de vier black/death composities te geraken (alhoewel ongetrainde chauffeurs misschien mogelijks wel de weg kwijt raken natuurlijk). Het kwartet pakt immers soms ook verrassend pakkend uit. Sommige hooks zijn subtiel en vragen wat tijd om zich in je hersenen te nestelen, daar waar andere riffs de eerste luisterbeurt al positief opvalen en alleen maar sterker worden in hun impact naarmate je ze steeds vaker hoort. Het spel van de basgitaar is nog vermeldenswaardig te noemen omdat deze vaak echte waarde en diepgang aan het materiaal toevoegt.

Ook al werkt Verberis qua geluid fundamenteel op dezelfde manier als op de voorganger, toch werden enkele kleine verschuivingen op “The apophatic wilderness” doorgevoerd. Het voelt op zijn hardst en als geheel minder aan als een verstikkend album, waarbij een deel van die hardheid in plaats daarvan wordt gekanaliseerd om een vleugje progressiviteit en complexiteit te creëren die goed werkt met het gebruik van dissonantie. Verberis werkt hier met de breedste lijnen van diens muzikale pad, weliswaar in de geest van het vorige album, maar gaat daarbij te werk met een losse en vrij gevormde gevoeligheid om diens gekozen richting verder te verkennen, wat al eens in lange beklijvende atmosferische passages durft uit te monden.

“The apophatic wilderness” is wederom een plaat van enorm hoog niveau en mandatory aankoop voor wie van dissonante en avontuurlijke black en death metal houdt.

JOKKE: 86/100

Verberis – The apophatic wilderness (Norma Evangelium Diaboli 2024)
1. The emptying of God
2. Labyrinthine privation
3. Arteries unto ruin I
4. Arteries unto ruin II