Is het tekenend voor de tijden waarin we leven dat zowel Tool’s als Cult Of Luna’s nieuwe platen het woord ‘fear’ in de titel hebben? We gaan er hier in elk geval niet over uitweiden. Angst betreffende de muzikale kwaliteit van nieuw plaatwerk leefde de afgelopen jaren misschien wel onder de fanbase van beide bands aangezien ze alle twee over een enorm sterke back catalogue beschikken en het alsmaar moeilijker lijkt te worden oud materiaal te overtreffen. Aangezien ik Tool’s “Fear inocolum” nog steeds niet integraal gehoord heb, kan ik er nog geen gefundeerde mening over geven, dus laten we het maar over Cult of Luna’s zevende langspeler “A dawn to fear” hebben (de collaboratieplaat “Mariner” uit 2016 met Julie Christmas even niet meegerekend). Het in het Zweedse Umeå ontstane zeskoppige gezelschap bracht in het verleden steevast platen met een bovengemiddeld lange speelduur uit, maar met deze zevende worp wordt de maximale capaciteit van een CD écht tot aan het gaatje benut. In 80 minuten schotelen bandleider/songschrijver/zanger/gitarist Johannes Persson en zijn kompanen ons acht tracks voor die zoals vanouds weten te beklijven en als we naar de allergrootste, nog actieve collega’s in het genre (zijnde Neurosis en Amenra) kijken, zijn de Zweden in mijn optiek de enigen waar alle andere post-whatever bands het tegen moeten afleggen (het defuncte Isis dus buiten beschouwing gelaten). Voor het eerst werd op voorhand niet vanuit een conceptueel standpunt vertrokken, maar werd gaandeweg tijdens het schrijfproces gekeken waar het materiaal naartoe leidde. Ondanks deze nieuwe schrijfmethode, klinkt het eindresultaat onmiskenbaar als Cult Of Luna en dit dankzij de unieke en ongenaakbare speelstijl van elk van de zes muzikanten. Ritmisch beukende gitaarriffs waarin bakken avontuur en passie vervat zit, stuwende baslijnen en bulderende vocalen dompelen je in een massief klinkende vloedgolf onder. Bezwerende melodieuze leads grijpen je echter meermaals bij je nekvel en ontketenen een emotionele rollercoaster die je terug richting het wateroppervlak katapulteert. Subtiele elektronica, samples, orgelklanken en andere arrangementen zorgen voor extra diepgang en textuur. Het energieke drumspel en de aanvullende rijke percussie van Thomas Hedlund en Magnus Lindberg leiden de epische nummers tenslotte in goede banen. Oudgediende gitarist Erik Olòfsson is niet langer van de partij maar ontwierp wel nog het knappe abstracte artwork. Persoonlijk vind ik “A dawn to fear” het meest bij platen als “Salvation” (2004) en het onvolprezen “Somewhere along the highway” (2006) aanleunen, zonder echter als een kopie te klinken. Cult Of Luna begeestert en overdondert en daarbij dienen de versterkers zoals in “The silent man” en “Lay your head to rest” niet altijd op tien te staan. Dat bewees het gezelschap in het verleden al met o.a. het magistrale “Waiting for you“. Op “A dawn to fear” zijn het van onderhuidse spanning voorziene en clean gezongen titelnummer, het gedurende een kwartier mooi naar een climax toewerkende “Lights on the hill” en het van heldere prevelende zang voorziene “We feel the end” de meer ingetogen parels waarmee Cult Of Luna haar kwetsbare onderbuik laat zien. Hoewel elke song als een soort kortfilm opgebouwd is en in één of ander aspect uitblinkt, is “Nightwalkers” met haar repetitieve karakter, hypnotiserende gitaarriedeltje, epische leads en swingende drums het absolute hoogtepunt van deze alweer meesterlijke plaat waarvan de hele flow 80 minuten lang klopt. Cult Of Luna bewijst wederom dat zij heer en meester zijn in het post-universum. Plaat van het jaar? Ik dacht het wel! Afspraak op 27 november in de Antwerpse Trix voor misschien ook wel het concert van het jaar?

JOKKE: 95/100

Cult Of Luna – A dawn to fear (Metal Blade Records 2019)
1. The silent man
2. Lay your head to rest
3. A dawn to fear
4. Nightwalkers
5. Lights on the hill
6. We feel the end
7. Inland rain
8. The fall