dark descent records

Nox Formulae – Drakon darshan Satan

Hoewel de oude Griekse black metal scene niet altijd mijn kopje thee is geweest, staat de bakermat van de westerse beschaving de dag van vandaag vooral bekend om de export van de orthodoxe variant van het genre. Naast olijfbomen is Griekenland ook de vruchtbare bodem voor een kern aan die hard esoterisch geïnspireerde artiesten waarvan de bekendste ongetwijfeld Acherontas, Serpent Noir en Thy Darkened Shade zijn. Aan dit rijtje occult gestemde zielen kan Nox Formulae toegevoegd worden die voor de tweede keer hun Luciferiaanse incantaties op de wereld loslaten. Gek genoeg doen ze dat niet naar goede gewoonte via World Terror Committee maar werd gekozen om met het Amerikaanse Dark Descent Records in zee te gaan. Opmerkelijk, gezien het label zich voornamelijk met rottende death metal bezighoudt. Een titel als “Drakon darshan Satan” laat geen twijfel bestaan over waar de heren hun inspiratie hebben gehaald, maar in tegenstelling tot de meeste van hun landgenoten worden de ambient intermezzo’s en ritualistische hocus-pocus geschrapt. Onversneden black metal die in uw bakkes geramd wordt dus. Hoewel minder progressief en technisch subtiel dan pakweg Thy Darkened Shade weet Nox Formulae ingenieus gitaarspel in hun relatief snelle black metal te krijgen, zoals de passende solo in “Eclipse of Gharrasielh”. Ondanks het gebrek aan traditionele intermezzo’s weten de Grieken op deze manier hun album toch bezwerend te doen klinken. De hese en vrij verstaanbare zang van de drie (3!) vocalisten lijkt bovenop de krachtige mix te zweven, maar het is toch de continue stroom aan intrigerende riffs die het album naar een hoger niveau tilt. Drummer Mezkal kan een aardig potje meppen en houdt het tempo consistent hoog maar mist variatie in zijn spel. Na twintig minuten rammen duikt het tempo met “The blood oath of Thagirion” initieel wat naar beneden (hoewel dit bijzonder relatief is) waardoor je even naar adem kunt happen. Een zeer welkom rustpunt, en door de relatief andere aanpak van dit nummer is het meteen één van de interessantste tracks die het album rijk is, niet in het minst door de langgerekte solo op het eind. Aan dissonantie geen gebrek ook op “Drakon darshan Satan”, maar het zijn toch vooral de harmonieuze melodieën die de aandacht opeisen. “The arrival of Noctifer” bouwt dan weer opzwepend en onheilspellend op middels elektronische beats en hierop wordt de Gehoornde dan toch opgeroepen met clean gezongen incantaties (met zodanig veel delay en reverb op dat ze even goed new wave zouden kunnen maken). Op deze manier omzeilen ze het herhalen van ritualistische ambient en steken ze dit concept in een nieuw jasje dat niet voor iedereen zal passen, maar mij wel bevalt. Eens Noctifer is gearriveerd wordt beslist er terug volop voor te gaan en met “Berzeks of OD” krijgen we terug een heel dynamisch Nox Formulae te horen, dat gezapig rollende riffs ten berde brengt en opnieuw een solo tentoonspreidt waar de Noren van Tortorum trots op zouden zijn. Ook vocaal wordt hier alles uit de kast getrokken, getuigen de overslaande, pijnlijke screams die doorheen het nummer te horen zijn. Ondanks het feit dat ik pas bij deze tweede langspeler lucht kreeg van het kwintet weet Nox Formulae me aardig te verrassen met een aanpak die zeer dynamisch, gevarieerd en bijwijlen inventief is maar toch trouw blijft aan de fundamenten van het orthodoxe genre.

CAS: 85/100

Nox Formulae – Drakon darshan Satan (Dark Descent Records 2020)
1. Psychopath of NOX
2. Ravens of terror
3. Eclipse of Gharrasielh
4. The black stone of Satan
5. The blood oath of Thagirion
6. The arrival of Noctifer
7. Berzeks of OD
8. Eve of annihilation

Blood Incantation – Hidden history of the human race

Het Amerikaanse Blood Incantation is de voorbije jaren gestaag uitgegroeid tot een échte parel in de underground death metal-scene. Vooral de in 2016 uitgebrachte en goed ontvangen eerste langspeler “Starspawn” deed wonderen voor de band, die voor deze plaat ook uitgebreid de hort opgingen (o.a. met death/doom-band Spectral Voice waar drievierde van Blood Incantation ook in huist). Na drie jaar is het nu tijd voor de langverwachte opvolger die de veelbelovende titel “Hidden history of the human race” meekreeg evenals klassiek jaren ’70 artwork van de hand van de in Sci-Fi-middens legendarische ontwerper Bruce Pennington. Het kwartet met het onleesbare logo bewijst op deze tweede langspeler een unieke sound te hebben gevonden die bijwijlen buiten de lijntjes van het death metal-keurslijf kleurt. In de meest woeste en chaotische passages zinderen de Immolation-invloeden nog steeds door – des te meer door de veelvuldige gitaarpiepjes (waarvoor waarschijnlijk wel vakjargon zal bestaan) die tussen al het geweld doorklieven. Maar Blood Incantation is daarbij ook niet vies van het inbouwen van akoestische partijen (o.a. in “The Giza power plant” waarin deze een heuse midden-oosterse vibe creëren) en enorm sfeervolle passages waarin melodieuze leads haast psychedelische visioenen schetsen. Het zorgt voor een onweerlegbare dynamiek die ervoor zorgt dat de onconventionele composities fris en fruitig blijven en ook na meerdere luisterbeurten nog weten te verrassen. Zelfs in een progressieve, psychedelische en enorm meeslepende instrumentale track als “Inner paths (To outer space)” of het eigenzinnige achttien minuten durende epos “Awakening from the dream of existence to the multidimensional nature of our reality (Mirror of the soul)“. De atmosferische passages zorgen ervoor dat deze band ook door heel wat black metal-adepten (zoals ondergetekende) gesmaakt wordt. Wanneer Blood Incantation de bombastische kaart trekt (zoals in het eerder aangehaalde “The Giza power plant“), durven we voorzichtig ook een band als Nile als referentie noemen. Een ander aspect dat ik apprecieer, is de analoge sound waardoor deze death metal maalstroom organisch en écht klinkt in plaats van klinisch en steriel. Bovendien heeft “Hidden history of the human race” ook wat meer punch dan diens voorganger en neemt de zang een meer centrale rol op. Blood Incantation levert met haar tweede langspeler misschien wel de beste death metal-plaat van 2019 af.

JOKKE: 86/100

Blood Incantation – Hidden history of the human race (Dark Descent Records 2019)
1. Slave species of the gods
2. The Giza power plant
3. Inner paths (To outer space)
4. Awakening from the dream of existence to the multidimensional nature of our reality (Mirror of the soul)

Krypts – Cadaver circulation

Hoogtijd om nog eens een death metal-schijf onder onze kritische loep te nemen. De (on)gelukkige van dienst is het Finse Krypts dat reeds twee langspelers op haar palmares heeft staan en in de vorm van “Cadaver circulation” de teller op drie zet. Nu is de term death metal wel wat te beperkend voor het kwartet want de heren houden er ook van om sinds de drie jaar geleden verschenen voorganger “Remnants of expansion” tergend trage en loodzware doomstukken uit hun instrumenten te persen. Geen moderne technische hoogstandjes gelukkig maar een in reverb doordrenkte morbide atmosfeer, is wat we zes nummers lang voorgeschoteld krijgen met “The reek of loss” als sprekend voorbeeld. Zoals wel meer het geval is bij death metal, zijn de vocalen wat aan de eentonige kant, maar zanger/bassist Antti Kotiranta beseft dat hun muziek best mag ademen – in dit geval eerder uitstoten van grafgeuren – en brult het boeltje gelukkig niet voortdurend dicht. In “Echoes emanate forms” gaat hij wel een paar keer met zijn stem de hoogte in en die screams zorgen voor afwisseling met zijn diepe grunts. In het korte “Mycelium” nemen de gitaren een nerveuze wending aan en blijken ze de voorbode van één van de snelste uitbarstingen op de plaat te zijn. “Vanishing” straalt dan weer een zwartmetalen sfeer uit en wisselt extremen qua tempo af. Save the best for last geldt absoluut voor deze plaat want in de vorm van “Circling the between” krijgen we een pakkende finale voorgeschoteld waarin de repetitieve gitaarriffs een trance-effect weten op te wekken, maar we worden toch ook weer even wakker geschud door een heuse snelheidsovertreding van de drummer, hoewel de gitarist stug op doomtempo blijft verder gaan. Vette schijf die een heerlijke mix van twee extreme muziekstijlen laat horen.

JOKKE: 80/100

Krypts – Cadaver circulation (Dark Descent Records 2019)
1. Sinking transient waters
2. The reek of loss
3. Echoes emanate forms
4. Mycelium
5. Vanishing
6. Circling the between

Devouring Star – The arteries of heresy

Devouring Star laat met haar tweede langspeler “The arteries of heresy” al voor de derde keer dit jaar haar demonen vrij nadat een paar maanden geleden een bijdrage verscheen aan de “Ekstrophë“-compilatie en de “Apostasis“-split met het Schotse Caecus. Spilfiguur achter de band is multi-instrumentalist JL die – in tegenstelling tot menig andere band – eerst een tekstueel concept creëert om dat achteraf pas in muzikale vorm te gieten. Voor “The arteries of heresy” liet de Fin zich inspireren door de singulariteit van het universum en hoe dat christelijke doctrines nutteloos maakt. Vanuit een kosmologisch standpunt bekeken is een singulariteit een punt in de ruimtetijd waarin de natuurwetten hun geldigheid verliezen. Het doel om de hemel (of hel) te bereiken via dogma’s of een spiritueel pad is volgens JL nutteloos in een universum dat reeds allesomvattend is en waar je reeds in leeft. Maar we wijken af en ik ben geen Sheldon Cooper die alles afweet van de relativiteitstheorie en zwarte gaten. Devouring Star klonk altijd al meer Frans dan Fins en dat is opener “Consummation” opnieuw geen uitzondering. Referenties naar een Aosoth zijn nog altijd hoorbaar (vooral in de snelle partijen en op vocaal vlak dan), maar er wordt ook regelmatig gas teruggenomen. In het verleden wist de (one man) band me met haar tragere songs (zoals op de “Antihedron” EP) niet altijd in te pakken. Nu klinken de doompartijen in “Procreation of blood” en “Scar inscriptions” overtuigender en worden ze afgewisseld met uptempo beukstukken, maar Devouring Star is voor mij nog altijd het meest in haar element als er voluit gegaan wordt zoals in het overweldigende “Sin assimilation“, misschien wel de beste Devouring Star-song tot op heden. Afsluiten doet de band met “Her divine arteries“, een nummer waarin een repetitieve gitaarriff een hypnotiserende vibe uitstraalt waarover JL dood en chaos preekt, en of het nu tijdens de slome start of de felle tussenstukken is, de melodie deint genadeloos en monotoon door en nestelt zich vast in de hersenpan. Opnieuw een song om trots op te zijn en die van Devouring Star een band maakt om mee rekening te houden.

JOKKE: 83/100

Devouring Star – The arteries of heresy (Dark Descent Records/Terratur Possessions 2018)
1. Consummation
2. Procreation of blood
3. Sin assimilation
4. Scar inscriptions
5. Her divine arteries

Desolate Shrine – Deliverance from the godless void

Hoewel de Finnen van Desolate Shrine er met vier langspelers op zeven jaar tijd best een naarstig werktempo op na houden, is het nog geen al te bekende act. Dat heeft mogelijks te maken met het feit dat de band amper op podia te zien is in onze contreien. Op basis van hun discografie zou daar echter snel verandering in moeten komen want het trio laat met “Deliverance from the godless void” opnieuw horen dat het best een aardige pot doomy death metal met een gitzwart randje kan spelen. Op voorganger “The heart of the netherworld” werd de tien-minuten grens al eens met de voeten getreden. Dat is nu niet meer het geval, maar toch is het woord “episch” nog steeds van toepassing op de acht monsterlijke songs die samen een klein uurtje in beslag nemen. Opener “The primordial one” geeft je meteen een pandoering met haar overwegend snelle death metal uithalen, hoewel er ook de nodige tragere beukpartijen in de song ingebouwd zijn. Multi-instrumentalist LL heeft voldoende afwisseling ingebouwd tussen up-tempo werk (zoals het met blast beats doorspekte “Demonic evocation prayer“, waarbij het Zweeds aandoende hakwerk meer dan eens aan Bloodbath doet denken) en tragere songs. Zo is “Unmask the face of false” misschien wel het zwaarste en traagste nummer dat hij ooit geschreven heeft voor Desolate Shrine. “…Of hell” luidt met haar omineuze, zwaar bulderende metalen doemdonderslagen, die ondersteund worden door plechtstatige orgelklanken, het einde van een erg overtuigende plaat in.

JOKKE: 83/100

Desolate Shrine – Deliverance from the godless void
1. The primordial one
2. Lord of the three realms
3. Unmask the face of false
4. The waters of man
5. The graeae
6. Demonic evocation prayer
7. The silent star
8. … Of hell

 

Desolate Shrine – The heart of the netherworld

Als we een spelletje “associaties leggen” spelen, denk ik bij Finland in de eerste plaats aan de Kerstman, het noorderlicht, Nokia, persoonsnamen met elvendertig opeenvolgende klinkers en op muzikaal gebied aan reflux opwekkende hoempapa-metal of Darkthrone worshipping black metal. Kwaliteitsvolle  death metal popt niet meteen in mijn gedachten op. Toch bewijst Desolate Shrine dat er wel degelijk interessante doodseskaders rondlopen in het land van de duizend meren. “The heart of the netherworld” is reeds de derde langspeler van dit Finse trio en sluit perfect aan bij de illustere voorgangers. Beukende en raggende death metal, waarbij de nodige ruime voor atmosfeer voorzien wordt, is wat je mag verwachten van Desolate Shrine. LL opereert als het muzikale brein en laat zich door twee zangers bijstaan (RS en ML) waarbij de ene excelleert in diepe doodsrochels en de andere meer black metal getinte vocalen uit zijn stembanden tovert wat in perfect duetjes resulteert! In de woeste herrie valt laaggestemd Zweeds zaaggeluid te ontdekken zonder dat dit de bovenhand neemt en er passeren regelmatig mooie melodieuze solo’s (onder andere aan het einde van “Black fires of god”). De speelduur van de songs (gaande van zes tot veertien minuten) doet vermoeden dat er hier meer te beleven valt dan louter death metal. Er wordt regelmatig gas teruggenomen waarbij de doom-regionen opgezocht worden. “Desolate shrine” met zijn distorted baslijnen, maar vooral het met piano opgesmukte en atmosferische “We dawn anew” en de kolossale titeltrack zijn hier schoolvoorbeelden van. Komt de dynamiek alleen maar ten goede! In “Death in you” rollen de dubbele bassdrums als een tank over het slagveld en neemt de band geen genoegen met overlevenden of krijgsgevangenen. Iedereen moet eraan! De productie van “The heart of the netherworld” staat bovendien als een huis en maakt het een uur lang genieten! Als Bölzer, Dead Congregation, Grave Miasma, Malthusian, Necros Christos en Sonne Adam je bloedgeil maken, dan zal Desolate Shrine je hoofd ook wel op hol kunnen brengen. Na Devouring Star de tweede Finse klassebak die recent een greep doet naar de titel van “beste extreme metalact” van Finland, hoewel we de grinders van Rotten Sound ook niet mogen vergeten natuurlijk.

JOKKE: 84/100

Desolate shrine – The heart of the netherworld (Dark Descent records 2015)
1. For the devil and his angels
2. Black fires of god
3. Desolate shrine
4. Death in you
5. We dawn anew
6. Leviathan
7. The heart of the netherworld