Lvcifyre heeft, naast een ietwat bij de haren getrokken bandnaam, met “The broken seal” eindelijk de derde langspeler op zijn palmares staan, ditmaal onder coproductie van Dark Descent Records en Norma Evangelium Diaboli. Er is niet enorm veel zwartgeblakerde metaal terug te vinden op deze veeleer van een ranke doodsgeur doordrongen LP, meer nog: er zijn zeker andere bands die een spannendere symbiose van de twee genres kunnen optekenen, maar daar is het Lvcifyre simpelweg niet om te doen. Een handjevol van de vele weerzinwekkende riffs op dit drie kwartier tellende epos op zich al zijn meer dan kil en scherp genoeg om menig blackmetalmuzikant jaloers te maken. Lvcifyre schrijft vooral vermorzelende, frenetieke grooves. Machinale, verpletterende en nietsontziende grooves die belichamen wat velen onder ons net zo aantrekt bij death metal: je handen trekken zich meteen in een ijle convulsie omdat ze onzichtbare appelsienen vast lijken te grijpen, terwijl een grijns, die er zelfs met de beste bedoelingen van de wereld niet in zou slagen om een psychotisch kantje te verbergen, zich meester van je maakt. Het hoofd gaat gedwee heen en weer over de ratelende blastbeats, met wat geluk krijg je af en toe de ruimte om een beetje ijzig koude airguitar te presteren. De opbouw blijft, in sterk contrast tot de leemte die bij de modale Jeff Millsaanse technotrack achterblijft na een zoveelste anticlimax, alleen maar gestaag toenemen en als je chance hebt krijg je doorheen één enkel nummer meerdere apotheoses geserveerd, rijkelijk voorzien van woedende tremolo en een onnavolgbaar strak spervuur van snare, toms, washes en hihats. Het spreekt nagenoeg voor zich dat de Britten met “The broken seal” tal van deze momenten voorschotelen, zoals bijvoorbeeld vlak voorbij de helft van “Headless rite”, wanneer de hele wereld even rondom je neer lijkt te storten, en je er alleen maar met een domme glimlach bij kan staan. Oppressieve start-stopritmes maken de tocht opwaarts alleen maar uitdagender, en wanneer het dak uiteindelijk toch zonder weerstand naar de eeuwige jachtvelden wordt geblazen, biedt dat een welgemeende en ironisch genoeg ook uiterst zeldzame soelaas tussen alle vretende sonische gewelddaden.

Met voorganger “Svn eater” uit 2014 wist het duo al menige ziel te veroveren, niet in het minst dankzij z’n doomy intro die ons meteen op een heel verkeerd spoor zette: voorts stond er enkel maar vijftig minuten verpulverende auditieve agressie op je te wachten. Tracks als “Lilith liber” scheurden moeiteloos strepen vel van je gezicht en onderstaande had de plaat onder meer daarom mooi in zijn top tien gekeild. Zijn opvolger getuigt van een lichtjes properdere productie, een meer gevarieerd en nog meer groovend geheel, en boet daarbij met momenten onbedoeld in op ongebreidelde, allesverslindende agressie. “The broken seal” zou door een ook in dit segment opvallend sterke en massale concurrentie dit jaar die voornoemde top tien wel eens kunnen missen, maar moet niettegenstaande gezien worden als een waardige opvolger, en eentje die live ongetwijfeld veel gehoororganen gaat doen verbrijzelen. “We are born of darkness and to darkness we shall return.”

JULES: 87/100

Lvcifyre – The broken seal (Dark Descent Records/Norma Evangelium Diaboli 2021)
1. Gods await us
2. Tribes of Khem
3. Black beneath the sun
4. Headless rite
5. The broken seal
6. Wolves of the great dark
7. The first archon
8. Blood of Az
9. Black mass