laster

Mystagogue – And the darkness was cast out into the wilderness

Duivel-doet-al Maurice De jong – of Mories voor de vrienden – opereert het liefst solo en de geluiden die hij daarbij onder de noemer van één van zijn elvendertig projecten (waarvan Gnaw Their Tongues en Cloak Of Altering de meest bekende zijn) produceert, zijn meestal moeilijk behapbaar en verteerbaar. Mories is immers niet vies van wat rare kronkels in zijn muziek en doorspekt zijn avangardistische creaties regelmatig met bakken noise. Dat hij ook meer “normale” black kan schrijven, bewijst hij op “And the darkness was cast out into the wilderness” waarop hij samenwerkt met Laster’s Wessel Damiaen (verder ook actief bij Nevel, Willoos en Verval). Mystagogue is de naam waarmee beide heren de luisteraar acht nummers en een klein half uur lang inwijden in allerhande mystieke overtuigingen. Op basis van de bandnaam, het intrigerende hoesontwerp en de aangesneden thema’s zoals metafysica en occultisme verwachten jullie misschien rituele of orthodoxe black waar het kaarsvet vanaf druipt, maar die vlieger gaat toch niet op. Mystagogue’s sound neigt naar wat vele nieuwere Amerikaanse bands zoals een Woe of Void Omnia doen maar waarvan het geluid duidelijk gestoeld is op oude bands en zit hierdoor bij Vendetta Records op de juiste plaats. Natuurlijk schemeren er ook de nodige Scandinavische invloeden door, maar het is toch moeilijk om hier een overduidelijke Zweedse of Noorse stempel op te plakken. “Here in the white silence of the dawn” straalt een zekere positiviteit en lichtheid uit en doet me daardoor zelfs wat aan oude Deafheaven denken (wat Mories van die vergelijking vindt, lezen jullie hier). “A nacreous-tinted halo of bright sorrow” valt nog positief op door de spoken word samples die voor afwisseling zorgen met Mories zijn hoge krijsen die soms ook net lijken over te slaan wat een cool timbre creëert. Daar waar de muzikale schrijfselen van veel stijlgenoten in lang uitgesponnen nummers uitmonden, houdt Mystagogue de touwtjes strak in handen met compacte en overzichtelijke nummers waarbij de zweep er goed op ligt en waarbij af en toe subtiele ondersteunende keys te bespeuren zijn die voor extra grandeur zorgen. “And the darkness was cast out into the wilderness” kan tellen als eerste statement!

JOKKE: 82/100

Mystagogue – And the darkness was cast out into the wilderness (Vendetta Records 2019)
1. Bereaved of light
2. The gift of grief upon the black earth
3. And the darkness was cast out into the wilderness
4. Here in the white silence of the dawn
5. And shrieking winds lash the oceans into madness
6. A nacreous-tinted halo of bright sorrow
7. Nothing but the night-black mantle
8. The splendour of our demise

Nevel – Leven

Voor het album “Teloorgang” uit 2014 had het Utrechtse Nevel drie nummers nodig om een plaat af te leveren die op driekwartier speeltijd afklokt. Op het kakelverse “Leven” – het woordspelletje had u waarschijnlijk in één oogopslag door – hebben ze hiervoor aan één nummer genoeg. Ondanks het feit dat er wel meer bands – denk maar aan Inter Arma, Meshuggah, Pig Destroyer, Edge Of Sanity, Sleep, Jesu, … – ondertussen iets gelijkaardigs hebben gedaan, blijft het toch nog steeds een gewaagde keuze om slechts één kolossaal nummer op de tracklist te hebben staan prijken. Voornamelijk zij die last hebben van een korte aandachtspanne, zie ik in een grote boog omheen dergelijke releases stappen. Het duo Galgenvot (bas, gitaar, tekst en zang) ook gekend van o.a. Iron Harvest en Wrang en W. Damiaen (bas, drums, synths en zang), tevens actief bij Laster, Willoos en Verval zal het in elk geval worst wezen en presenteert in de vorm van “Leven” een vijfenveertig-minuten-durende track die het verhaal vertelt van iemand die zonder perspectief in het leven staat. Deze persoonlijke strijd vol frustratie, twijfel, ongeloof en wanhoop is voelbaar in de met allerhande-modern-klinkende-effectjes-opgesmukte atmosferische black die Nevel ons voorschotelt. Emotioneel geladen riffs en melodieën (waarbij er sporadisch een akoestische gitaar aan te pas komt) veranderen gestaag in verwrongen en woestere passages waarbij de krijsende vocalen (die heel wat aan een band als Laster refereren) ook steeds meer sporen van waanzin gaan bevatten. Rond de vijfentwintigminutengrens wordt de luisteraar een adem- en plaspauze gegund en vervalt de snelle black in serene ambient, pianospel en strijkers die stelselmatig meer dreiging uitwasemen totdat dit (subtiel) symfonisch intermezzo terug in snedige, snelle en snerpende black ontaardt. Gaandeweg wordt er plaats gemaakt voor melancholische slepende leads en uiteindelijk worden er zelfs triomfantelijke blazers uit de kast gehaald waarmee een haast orchestrale finale neergezet wordt. Al deze elementen zijn duidelijk hoorbaar in een uitstekende mix waarvoor W. Damiaen zelf optekende. En wat met de protagonist van dit verhaal? Uiteindelijk beseft hij dat de sleutel tot het leven in het “loslaten van de dingen” ligt. Leer accepteren dat er niet altijd voor alles een grotere of dieperliggende betekenis moet zijn. Leef in plaats van wakker te liggen van wat er allemaal fout kan gaan door dit of ’t geen te doen. Omarm de toekomst met een open geest zonder te weten wat er zal komen. Met deze wijze woorden ronden we de review van deze ambitieuze en straffe plaat (waarbij ik geen seconde separate nummers mistte) af.

JOKKE: 82/100

Nevel – Leven (Babylon Doom Cult Records 2019)
1. Nevel

Yellow Eyes – Rare field ceiling

Hoewel de bakermat van Yellow Eyes de miljoenenmetropool New York City is, klinkt de muziek van het kwartet verreweg van urbaan of industrieel. Integendeel, bij Yellow Eye’s black metal passen eerder de adjectieven ‘organisch’ en ‘natuurlijk’. Voor het schrijven van de plaat trok gitarist Sam Skarstad zich – zoals gewoonlijk – twee maanden terug in een cabin in the woods in Connecticut, ver weg van het hectische leven. In complete afzondering kregen de songs hier vorm waarbij talrijke veldopnames aan de composities toegevoegd werden. Op voorganger “Immersion trench reverie” uit 2017 werd deze werkwijze reeds gebruikt, maar op het nieuwe “Rare field ceiling” is er nog meer plaats voor allerlei in de natuur opgenomen geluiden. In de nasleep van het optreden tijdens Roadburn en Doom Over Leipzig, bezochten de vier muzikanten – naast de Skarstad broers is de line-up met drummer Michael Rekevics (Vanum, Vilkacis, Fell Voices) en bassist Alexander DeMaria (Anicon) identiek aan die van de vorige plaat – vorig jaar nog een zevental landen met het oog op het vastleggen van allerlei veldopnames. Zo bevat “No dust” geluiden die in Siberië vastgelegd werden en wordt er naar het einde toe ook gemusiceerd op een door de bassist zelfgemaakte zither, een snaarinstrument waarbij de klankbodem bespannen is met één of meerdere snaren. Het einde van de albumopener wordt dan weer ingekleurd door vrouwelijke Russische koorzang. De veldopnames vinden hun culminatie echter in de zes minuten durende afsluiter “Maritime flare” waarbij ze, in combinatie met dronende gitaargeluiden en een minimalistisch melodiemotief, een somber en desolaat gevoel uitdragen dat nog aangescherpt wordt door de getormenteerde screams van Will Skarstad. De sound van “Rare field ceiling” is scherp, wrang, schel, bijtend en iel waarbij de ijle krijszang in de muziek verweven zit en voortdurend lijkt te moeten opboksen tegen de muzikale storm die er rondom heen plaatsvind. “Warmth trance reversal” start met een knoert van een black metal-riff maar zoals we van Yellow Eyes gewend zijn, gaat hun black meermaals alle richtingen uit. In haar meest progressieve momenten duiken bands als Ved Buens Ende en Fleurety als referentie op maar er wordt ook met dissonanten gegoocheld. De zes lange songs zitten complex in mekaar maar weten te begeesteren. De triomfantelijk klinkende gitaarmelodieën in “Light delusion curtain” overmannen je met een gevoel van majestueusheid en een zekere romantiek. Haaks hierop staan de vervreemdende waanzin en ijskoude duisternis die o.a. in het chaotische en uit messcherpe riffs opgetrokken “Nutrient painting” geëtaleerd worden. Het titelnummer start met een simpele punky drumbeat, maar schakelt verderop naar galopperende ritmes over en ontpopt zich eveneens tot een complexe song. Yellow Eyes heeft zichzelf op “Rare field ceiling” weten te overtreffen en levert een avontuurlijke plaat af voor fans van allesbehalve rechtlijnige en gemakkelijk verteerbare black. Een plaat die de volle aandacht vraagt om geabsorbeerd te worden.

JOKKE: 85/100

Yellow Eyes – Rare field ceiling (Gilead media 2019)
1. Warmth trance reversal
2. No dust
3. Light delusion curtain
4. Nutrient painting
5. Rare field ceiling
6. Maritime flare

Kvelgeyst – Alkahest

Bij Zwitserland denken we meteen aan raclette, rösti, alpenhoorns, zakmessen en horloges. Op gebied van metalen klanken zette Celtic Frost het land op de metalmap. Ook het in 2015 opgerichte Kvelgeyst eert deze oerband op haar debuut “Alkahest“. Het trio bestaande uit zanger/gitarist Urgeist, zanger/bassist/keyboardspeler Meister T. en drummer/achtergrondzanger V. Knüppelknecht (wat een coole naam voor een vellenmepper) maakt deel uit van het Helvetic Underground Committee (waartoe ook bands zoals Ungfell, Dakhma, Urgeist en Arkhaaik behoren) en heeft een zeer grote affiniteit met alchemie waarbij de heren op zoek gaan naar ‘alkahest’, een hypothetisch universeel oplosmiddel dat gelijk welke substantie, goud inbegrepen, zou kunnen oplossen. De bandleden zijn tevens niet vies van intoxicerende substanties wat muzikaal gezien resulteert in proggy experimentele uitstapjes waarbij ik regelmatig – ook vocaal gezien – aan een band als Laster moet denken. Kvelgeyst gooit onverwachte ambient intermezzo’s of liturgische improvisaties in de strijd en incorporeert een fikse dosis klassieke heavy metalinvloeden in haar black metal die voor een heerlijk nostalgisch sfeertje zorgen. In deze opzwepende momenten wasemen de riffs alcoholdampen uit en ruikt de sound naar leder en metaal waarbij een band als Malokarpatan in de titeltrack en zeker Negative Plane elders op de plaat niet veraf is. Daar alle drie de bandleden hun strot opentrekken, horen we een weids variërend gamma aan screams, diepere growls, gefluister, hoge (cleane) uithalen en maniakaal hoongelach. Kvelgeyst is voer voor zij die enerzijds houden van tijdloze black met heel wat traditionele invloeden en anderzijds ook niet vies zijn van wat experiment.

JOKKE: 80/100

Kvelgeyst – Alkahest (Vendetta Records 2019)
1. Basilisk – Im Angesicht des Schattenwichts
2. Miasma – Vor flirrenden Götzen in stickigen Grotten
3. In der Hölle trieft der Gran
4. Demiurg – Denaturierung Holobiont
5. Alkahest – In Schall und Rauch zerflossen
6. Sefiroth – Schalenleib des Welten-Alls

Nusquama – Horizon ontheemt

Nu de Nederlandse black metal toch wel een groot profiel wordt aangemeten – niet verwonderlijk gezien de vele albums die de laatste tijd de revue passeren en de set van Maalstroom op Roadburn – krijgt ze ook een duidelijk eigen gezicht van ietwat ruizig geproduceerde (Nijmegen) of net zeer experimentele black metal (Utrecht). In die lijn valt ook Nusquama te catalogeren, een project dat zo goed als een dwarsdoorsnede is van deze twee scenes met leden die ook musiceren in, here we go: Laster, Fluisteraars, Turia, Solar Temple, Grey Aura, Lubbert Das, Iskandr en nog wat andere projecten. Incest wincest, zoals men in de Nederlandse (maar ook IJslandse) scene placht te zeggen. Op gitaar vinden we zo O. terug, die de riffs aaneenrijgt in een stijl die wat richting Iskandr doet denken. De ijselijke vocalen van T. klinken helderder dan haar zangwerk bij Turia en komen duidelijker naar voor in de heldere, koude en van franjes ontdane mix. Echter weet Nusquama zich met haar middellange songs (elk tussen vijfenhalf en zevenenhalf minuten) te onderscheiden van de hierboven genoemde bands, hoewel vooral de invloed van het Haeresis Noviomagi collectief opvalt. Wat ervoor zorgt dat Nusquama een meer gevarieerd project is, is echter de melancholie die door middel van mid-tempo, melodieus gitaarwerk doorheen alle songs waait (en waarvan het knappe “Vuurslag” een mooi voorbeeld is), en waarin de geprevelde insteek van Fluisteraars opvalt (“Eufrozyne” en zeker het magistrale “Ontheemd”). De samenwerking van deze muzikanten met verschillende muzikale achtergronden schemert als een constante doorheen dit debuut dat de naam “Horizon ontheemt” draagt, waardoor de Nederlandse scene alweer een nieuw gelaat toont dat zich voldoende onderscheidt om op zichzelf te kunnen staan. Persoonlijk mis ik hier en daar wat variatie in tempo en mochten sommige explosies een iets hoger in your face-gehalte hebben gehad, maar dat zou muggenziften zijn over een album dat me al ettelijke weken steeds opnieuw weet mee te slepen. Benieuwd wat de volgende verrassing van onze Noorderburen zal inhouden!

CAS: 86/100

Nusquama – Horizon ontheemt (Eisenwald 2019)
1. De aarde dorst
2. Wrevel
3. Vuurslag
4. Eufrozyne
5. Ontheemd
6. Met gif doordrenkt

Laster – Het wassen oog

Heb je je black het liefst in een strak keurslijf en lederen jekker met patches en spikes geperst? Blijf dan maar ver weg van het Nederlandse Laster want dit avant-gardistisch gezelschap uit Utrecht tast reeds drie langspelers lang de grenzen van het genre af. Na “Ons vrije fatum” uit 2017 bleek ook Prophecy Productions overtuigd van het kunnen van het trio want voor “Het wassen oog” werd bij het Duitse label getekend. De band beschrijft haar eclectische stijl zelf als “obscure dance music” en integreert – net als stadsgenoten Grey Aura – met het grootste gemak invloeden uit post en jazz rock, shoegaze en art pop binnen het kaderwerk van extreme metal. Deze van alle-oogkleppen-ontdane-aanpak werd op de nieuwe langspeler nog verder uitgediept wat resulteert in de meest cinematografische sound die Laster ooit neerzette. En dankzij de fel verbeterde productie – die liet in het verleden al eens wat te wensen over – komt deze smeltkroes aan invloeden nu ook veel beter over. Opvallend is dat reeds vanaf de opener “Vacuüm ≠ behoud” de heldere vocalen een veel grotere rol opeisen dan in het verleden. De bijwijlen excentrieke zangstijl roept meteen een link met Ved Buens Ende op, maar ook die typische hoge gortdroge screams zijn nog veelvuldig van de partij. De subtiele keys en progressieve riffs zouden ook fans van het latere Enslaved moeten kunnen bekoren. Frivole basloopjes huppelen doorheen bleke riffkleuren, melancholische melodieën en flamenco-gitaren. Het voor Laster begrippen kort durende “Schone schijn” wordt middels enkele drumroffels door Wessel Reijman (ook actief bij Nevel, Verval en Willoos) ingezet en de bedwelmende cleane vocalen tillen het nummer dat enkele bizarre wendingen bevat hier echt naar een hoger niveau. Nu het deksel van het experimentele vat wagenwijd opengetrokken is, gaat de band op “Zomersneeuw” nog een stapje verder. Bij dit nummer dat stukjes shoegaze rock en pompende baslijnen bevat, wordt duidelijk wat Laster met “obscure dansmuziek” bedoelt. Na het speelse intermezzo “Ondersteboven” geven de heftige black metal klanken van “Haat & bonhomie” je een fikse trap onder de reet voor moest je vergeten zijn dat de gemaskerde bende toch ook nog wel een degelijk potje zwartmetaal uit de instrumenten kan persen. Het duurt echter niet al te lang vooraleer de experimentele kaart terug getrokken wordt en verstaanbare heldere vocalen de Nederlandstalige poëtische teksten vertolken. Ook op de tweede helft van de plaat horen we nog enkele verrassende zaken zoals de accordeon in de inleiding van “Blind staren“, de spoken word-passage, samples en strijkers in “Weerworm” en de psychedelische en jazzy toets van afsluiter “Zinsbetovering“. Hoewel de band op “Het wassen oog” black metal gerelateerde archetypen zoals het kwaadaardige of alziend oog in vraag stelt, blijft de basis van Laster’s muziek toch nog ontegensprekelijk geworteld in black metal. Door de vele cleane vocalen en progressieve stukken klinkt Laster echter avontuurlijker én enigszins toegankelijker dan ooit. Nog even meegeven dat de dubbele CD-versie met art book ook nog de “Stadsluik” EP als bonus bevat. Ik ben fan!

JOKKE: 84/100

Laster – Het wassen oog (Prophecy Productions 2019)
1. Vacuüm ≠ behoud
2. Schone schijn
3. Zomersneeuw
4. Ondersteboven
5. Haat & bonhomie
6. Blind staren
7. Weerworm
8. Zinsbetovering

Grey Aura – 2: De bezwijkende deugd

Wie het Utrechtse Grey Aura al langer dan vandaag volgt, weet dat we met een modernistisch Gesamtkunstwerk clubje van doen hebben. De uit 2016 stammende anderhalfuurdurende debuutplaat met de welluidende titel “Waerachtighe beschryvinghe van drie seylagien, ter wereld noyt ghehoort” was gebaseerd op allerlei literaire werken die de derde en laatste reis beschreven van de Nederlandse ontdekkingsreiziger Willem Barentsz om een noordoostelijke passage naar India te vinden. Hoewel de muziek duidelijk haar roots had in midden jaren ’90 black metal schuwde het Utrechtse trio het experiment niet. Er werden neoklassieke composities geïntegreerd evenals theatermonologen en -dialogen. Grey Aura besloot haar opvolger te baseren op “De protodood in zwarte haren“, een roman van zanger/gitarist Ruben Wijlacker. Kort gezegd handelt dit verhaal over een jonge schilder die verzwolgen wordt door radicaal modernisme en een grote drang voor abstractie. Wegens de grote omvang van dit ambitieuze project besloot de band om demo’s op te nemen en uit te brengen om zo met allerhande elementen te kunnen experimenteren. In 2017 verscheen via The Throat de eerste demo “1: Gelige, traumatische zielsverrukking” en nu is het de beurt aan deel twee, getiteld “2:De bezwijkende deugd“, dat via Tartarus Records op cassette zal verschijnen. Wie de eerste demo heeft gehoord, weet dat Grey Aura haar drang om buiten de lijntjes te kleuren nóg verder doorgetrokken heeft vergeleken met het debuut. Daar waar het eerste deel van het verhaal zich door het incorporeren van flamencogitaren en koperblazers hoorbaar in Spanje afspeelde, verhuizen we voor “2: De bezwijkende deugd” naar Parijs. Dit vertaalt zich onder andere in allerhande Franstalige monologen en licht-erotisch getinte jazzy partijen die de nummers inkleuren. Er moet wel gezegd worden dat het geheel bij momenten vrij fragmentarisch overkomt. Wanneer je de poëtische teksten echter bij de hand neemt en je je meer in het verhaal verdiept, vallen de puzzelstukjes langzaam op hun plaats en wordt je in de flow van het verhaal meegezogen. In de vocale invulling van de black metal-stukken horen we vooral de invloed van een Aldrahn (Urarv, ex-Dødheimsgard) terug, een man die het ook niet al te nauw neemt met de strak afgebakende lijntjes die de puristische liefhebbers van het genre wensen. De vreemde kronkels en vocale capriolen die in de eclectische composities ingebouwd zijn en de zinloze geest van het hoofdpersonage vertolken, doen ook hard denken aan onze eigen bruine helden van Lugubrum. Verder nog even vermelden dat de basklanken van S (Laster) ook nog op een nummertje te horen zijn. Het werk van Grey Aura is voorbestemd voor avontuurlijke muziekliefhebbers en arty farty hipsters, de trve ende cvlt black metal-fanaten lopen hier best in een heel grote boog omheen.