thrash metal

Necrowretch – The ones from hell

Naar mijn weten is Frankrijk een land met toch wel wat talent als het op extreme metal aankomt. Een hoop steengoede death en black metal bands van alle strekkingen die vaker weten te verrassen dan teleur te stellen. Vooroordeel of niet, het heeft in elk geval mijn verwachtingen van het voor mij voordien onbekende Necrowretch en hun vierde full length “The Ones from hell” ingekleurd. Dommage…Met een bandnaam als Necrowretch kan je eigenlijk al denken dat de muziek behoorlijk wat old school invloeden zal hebben en jawel, het gaat hier wel degelijk om muziek gehaald uit een met thrash/black/death gevulde, voor Vaderdag in een jaren tachtig basisschool gemaakte, asbak. Snelle, typische gitaarriffs, ambivalente solo’s en wat willekeurig getier worden vergezeld van enthousiaste drums, die er ongelukkigerwijs soms een fractie “naast” zitten. Spitsafbijter “Pure hellfire” vind ik, op enkele lead riedeltjes na, rotzooi. Een muzikale belichaming van waarom ik niet vaak naar dit genre luister. Dit verandert pas lichtjes als we bij het derde nummer en titeltrack “The ones from hell” aankomen. Hier horen we de meer black metal kant van Necrowretch en daar slaagt de band iets beter in om te overtuigen. Het nummer doet me zelfs denken aan vroege Dissection. Er wordt op dit elan niet verder gegaan en de volgende drie tracks zijn wat meer mid-tempo death/thrash. Op bepaalde momenten vind ik het best catchy, maar na heel even verslik me dan toch steeds in de uitvoering, welke naar mijn bescheten mening, niet altijd even geweldig is en sowieso bij elke snellere passage het seizoen van de mist ingaat. De band sluit de plaat met het nummer “Necrowretch” even slecht af als ze begonnen. Het is mijn genre niet per se, dus wil ik niet te hard zijn en een eervolle vermelding geven aan het, om een of andere reden, Chinees aandoende artwork en de gitaarproductie die ok is… maar hoe iemand dit echt spectaculair goed kan vinden is me een raadsel.

Xavier: 68/100

Necrowretch – The ones from hell (Season Of Mist 2020)
1. Pure hellfire
2. Luciferian sovranty
3. The ones from hell
4. Absolute evil
5. Codex obscuritas
6. Darkness supreme
7. Through the black abyss
8. Necrowretch

God Dethroned – Illuminati

Geen idee hoe populair ze nog zijn vandaag de dag, maar vroeger behoorde God Dethroned tot de Nederlandse metaltop. Meer dan 20 jaar geleden waren “The grand grimoire” en “Bloody blasphemy” dan ook twee van mijn favoriete albums. De opvolgers spraken me niet echt meer aan en dus verloor ik de band rond Henri Sattler uit het gehoor. Vorige release “The world ablaze” uit 2017 is destijds wel eens mijn luidsprekers gepasseerd, maar liet geen blijvende indruk na. Het is enkel op aanraden dat ik het nagelnieuwe “Illuminati” een kans heb gegeven en daar heb ik absoluut geen spijt van. Het album begint sterk met de titeltrack. Een klassiek opgebouwd metal nummer dat wisselt tussen slepend en furieus en veel baat heeft bij de keyboards op de achtergrond. De rest van de plaat laat de voor God Dethroned typische blackened death thrash horen, maar heeft door de goed verwerkte synths en de vele tragere passages een leuke sfeer die alles wat verheft. Iets wat voor mij lange tijd ontbrak bij de band. De sound van de gitaren is me iets te droog, de drums mochten wat inventiever en niet elke track is even interessant, toch is album nummer elf zeker en vast geen misser. “Illuminati” is niet baanbrekend of spraakmakend, maar het is een heel erg degelijke plaat die ik vaak opzet als ik iets tof wil horen zonder dat ik me hoef te concentreren op details.

Xavier: 80/100

God Dethroned – Illuminati (Metal Blade Records 2020)
1. Illuminati
2. Broken halo
3. Book of lies
4. Spirit of Beelzebub
5. Satan spawn
6. Gabriel
7. Eye of Horus
8. Dominus muscarum
9. Blood moon eclipse

Impiety – Versus all gods

Impiety is een band die ik me nog herinner uit de jaren negentig maar die ik geheel uit het oor had verloren tot ik recent de jongste langspeler “Versus all gods” te verwerken kreeg. Blijkbaar is het de eerste in ongeveer zeven jaar, een periode waarin een hele hoop kleine releases zoals splits en EP’s de tijd hebben gevuld. Na de sterke – doch cliché – epische instrumentale intro, merk ik meteen dat dit niet de rauwe black metal band is die ik me herinner. “Versus all gods” heeft een pak meer thrash invloeden op elk vlak, van gitaren en drums tot stem. Iets wat niet per se bij mij in de smaak valt. Desondanks kan ik zeker de ervaring horen die deze Singaporezen hebben in het maken van no-nonsense metal. Al doet het me ergens wel denken aan een Griekse coverband van het Duitse Desaster die in de Coronatestwachtzaal iets teveel naar “Altars of madness” heeft geluisterd. De meeste nummers blijven mid-tempo met blast uitspattingen, wat prima is, al mis ik echt wel een extra laagje of een lead hier en daar. Alles is heel degelijk gespeeld, zonder echt technisch uit te blinken. Beetje jammer, want de karige momenten dat er eens een echt goede lead of solo opduikt, het ritme eens afwijkt of de drums eens uit de rij dansen, zijn hoogtepunten op “Versus all gods“, omdat het dan allemaal een tikkeltje interessanter wordt dan de zoveelste afgerammelde blackened thrash plaat. Elke track heeft wel zo zijn lichtpuntjes, maar het lekker klinkende – vroege Morbid Angel aandoende – “Reigning armageddon” en de afsluiter “Magickal wrath” vind ik de beste tracks, dankzij de dynamische riffs en de iets sporadischere zang. Dit laatste is belangrijk, want het typische toiletgekweel gaat na een tijdje echt op mijn laaghangend vlees werken. In een klotedop kan je stellen dat dit een degelijk, doch vrij middelmatig album is waar fans misschien op zaten te wachten, maar dat geen potten zal breken of pannen zal deuken. Voor liefhebbers van het genre echter wel de moeite om in hun collectie te hebben, al is het maar omwille van de geschiedenis die Impiety heeft binnen de scene.

Xavier: 70/100

Impiety – Versus all gods (Shivadarshana Records 2020)
1. Intro- Kommand IX
2. Reigning armageddon
3. Djinn of all djinns
4. Barbarian black horde
5. Azazel
6. Inviktus satanikus
7. Terror occult dominion
8. Dajjal united
9. Interstellar deathfuck
10. Magickal wrath

1349 – The infernal pathway

Ik moet eerst en vooral bekennen dat ik nooit bijzonder wild ben geweest van deze Noorse band en ben het ooit zelfs aan het begin van één van hun optredens afgebold daar hun performance me totaal niet kon overtuigen. Dat ik hun zevende album “The infernal pathway” goed zou vinden, had ik dus hoegenaamd niet verwacht. Het lijkt wel alsof dit de eerste keer is dat de band iets van moeite doet wat betreft riffcreatie en -productie. “The infernal pathway” is een vrij afwisselend album geworden, zowel qua tempo als qua stijl. Natuurlijk zijn er invloeden van de thrash revival te horen, maar evenzeer krijgen we enkele heavy metal en punk elementen voorgeschoteld, naast het verwachte black metal geraas. Gekoppeld aan een heldere sound, welke toch zwaarder is dan wat we van de band gewend zijn, levert dit een evenwicht op dat erg “volwassen” aandoet. De grotere aandacht voor song schrijven heeft als gevolg dat elk nummer meer individualiteit heeft dan ooit tevoren, en zo kan je tenminste ook horen dat de leden echt wel hun instrument beheersen, als ze even zin hebben. Nu ben ik me er wel degelijk van bewust dat vele fans dit een stap terug zullen vinden ten opzichte van het vroegere, rauwere werk, maar ikzelf heb in mijn leven al genoeg black metal gehoord en gemaakt om geen behoefte meer te hebben aan de schreeuwende stofzuiger van Satan. Sowieso is er voor ieder wat wils, want het nummer ” Striding the chasm” is bijvoorbeeld een klassiek 1349 nummer in een modernere parka. Terwijl afsluiter “Stand tall in fire” dan weer flirt met balladestijl, en dan bedoel ik niet de margarine, maar wel een soort slepende en zacht Zweeds aandoende mid-tempo black metal track. Op dit tragere nummer komt trouwens, vreemd genoeg misschien, het talent van drummer Frost pas écht tot zijn recht. De protserige parlando hadden ze kunnen laten, maar dat geldt nu wel voor de meeste albums die er ooit zijn gemaakt. Het zal de echte hardcore fans misschien verdelen, maar casual luisteraars die graag iets in het genre bezitten wat treffelijk klinkt, kunnen dit zeker en vast kopen.

Xavier: 82/100

1349 – The infernal pathway (Season Of Mist 2020)
1. Abyssos antithesis
2. Through eyes of stone
3. Tunnel of Set VIII
4. Enter cold void dreaming
5. Towers upon towers
6. Tunnel of Set IX
7. Deeper still
8. Striding the chasm
9. Dødskamp (album edit)
10. Tunnel of Set X
11. Stand tall in fire

Slaughter Messiah – Cursed to the pyre

‘Old School is the new black‘ moeten de heren van het Belgische Slaughter Messiah hebben gedacht. Na een slordig decennium komt de band met onder meer Sabathan (ex-Enthroned) in de gelederen op de proppen met een eerste full CD die – als je de band kent – klinkt zoals je zou verwachten, namelijk ouderwetse thrash metal met wat black metal invloeden. “Cursed to the pyre” is een release volgens de klassieke thrashy regels van de kunst: knullige cover, opvallend geleende riffs hier en daar – luister bijvoorbeeld maar naar de track “Hideous affliction” – en een geluid dat afwisselt tussen chaotisch en strak. Dat gezegd zijnde klinkt alles best treffelijk en is het duidelijk dat de band met de spreekwoordelijke volle goesting speelt en de instrumenten ook degelijk beheerst, waarbij vooral de goede vocalen opvallen. Helaas is elk nummer nogal volgens het boekje en is die herdruk wel enigszins afgezaagd. Begrijp me niet verkeerd, dit is hoegenaamd geen slechte release, maar de plaat had dertig jaar geleden gewoon meer indruk gemaakt op een versie van mezelf die dit nog geweldig vond. Dit soort ‘worship of days gone by‘ heeft zeker een plaats, maar is simpelweg niet aan mij besteed zonder ergens een vernieuwende toets en dit geldt trouwens voor eender welk genre. Uiteindelijk is dit misschien wel zo een band die staat of valt met hoe ze het op termijn live zullen waarmaken. Intussen kunnen mensen die niet genoeg krijgen van bands als Dark Angel dit zeker kopen. Verder zou ik aanraden om het een kans te geven en een eigen oordeel te vormen.

Xavier: 75/100

Slaughter Messiah – Cursed to the pyre (High Roller Records 2020)
1. From the tomb into the void
2. Mutilated by depths
3. Pouring chaos
4. Hideous affliction
5. Descending to black fire
6. Pyre
7. The hammer of ghouls
8. Fog of the malevolent sore

Primeval Mass – Nine altars

Orth, de bezieler achter Primeval Mass neemt na elke langspeler voldoende tijd voor het schrijfproces van een opvolger. Dat maakt dat er opnieuw vier jaar verstreken zijn sinds voorganger “To empyrean thrones“, die we voor de gelegenheid nog eens vanonder de mottenballen hebben gehaald. Wat een vette black/speed/thrash-schijf was me dat toch. Voor “Nine altars” heeft Orth echt het onderste uit de kan gehaald qua songstructuren en op alle vlakken werd de lat hoger gelegd. De duivel zit ‘em duidelijk ook in de details want er gebeurt heel wat in de complexe en volgepropte songs. En zoals steeds is de sound van Primeval Mass een melting pot van Europese en Amerikaanse thrash uit de jaren ’80, het klassieke heavy metal-geluid, eerste en tweede wave black en progressieve rock. Orth heeft voor deze vierde langspeler beroep kunnen doen op de talenten van heel wat illustere individuen. Zo wordt de Griek door producer George Christoforidis (War Possession) op drums bijgestaan. Hij blijkt niet alleen goed aan de knoppen te kunnen draaien want in een hectisch en experimenteel nummer als “Burning sorcery” of de opzwepende opener “Circle of skulls” wordt qua snelheden en ritmewijzigingen topsport afgeleverd. Leuk weetje is dat de drums voor “The irkallian born“, een rechttoe rechtaan speed/thrash nummer met zwart randje, kortelings na een aardbeving in Athene ingespeeld werden. Orth’s Witchcrawl makkers Tasos Molyviatis en Yiannis K. dragen respectievelijk hun heavy metal uithalen op “Firecrowned” en een akoestische gitaarsolo op het bijna twaalf minuten durende “The Hourglass Still” bij. Semjaza (Acrimonious, Thy Darkened Shade) levert dan weer een ellenlange solo in het instrumentale “Amidst twin horizons” aan. Liefhebbers van gitaarsolo’s komen hier serieus aan hun trekken, hoewel het voor mij soms wel wat te veel naar gitaarmasturbatie overhelt. En last but not least draven ook de twee voormalige Primeval Mass vocalisten Merkaal en Alchemoth nog op om wat mee te komen brullen op “Orphne” en “Night rapture“. Maar de meeste credits gaan natuurlijk naar Orth zelf die met “Nine altars” zijn meest energieke, intense en emotioneel geladen plaat tot op heden aflevert. Voor mij bij momenten echter ook wel iets té druk, virtuoos en hyperkinetisch. Nu Absu haar “eastern candle” uitgeblazen heeft, kunnen de black/thrash/speed-maniakken bij dit Primeval Mass aan hun trekken komen.

JOKKE: 80/100

Primeval Mass – Nine altars (Katoptron IX Records)
1. Circle of skulls
2. The irkallian born
3. Night rapture
4. Amidst twin horizons
5. Burning sorcery
6. Orphne
7. Firecrowned
8. The hourglass still

Reign in Blood – Missa pro defunctis

Reign in Blood is een Duitse band die blijkbaar al vijftien jaar actief is. Hun eerste langspeler werd reeds uitgebracht in 2009, maar het duurde een heel decennium om een opvolger de ether in te sturen. Best een lange tijd en ergens wel jammer, want ik heb erg goed gelachen met dit “Missa pro defunctis“… al zal dat wel niet de bedoeling zijn. De vocalen zijn namelijk soms, naar mijn mening, ronduit hilarisch. Ze doen me op nogal wat momenten denken aan het gekweld gekweel van het dodelijk geconstipeerde nageslacht van John Tardy (Obituary, …) en Aldrahn (Ex-Dødheimsgard, …) die verwikkeld is in een pathos kamp met Varg Vikernes (Burzum, …). Helaas maakt bier dat door mijn neus spuit van het gieren, het wat moeilijk om me te concentreren op de review, maar de muziek is zeker goed genoeg om een dappere poging te wagen. De niet bijster origineel genaamde band brengt een mengelmoes van old school stijlen, met het meeste aandacht voor thrash en black metal, maar waarin ook doom en heavy metal aan bod komen. Het resulteert in een goed gespeelde catchy plaat met prima verdeelde tempowissels, leuke leads/solos en een sfeervolle productie die tegelijk retro en modern klinkt. De nummers zijn mooi opgebouwd en liggen degelijk verspreid over het album. De eerste track, na de intro, “Dawn of a dying soul” springt er voor mij uit. Geweldige gitaren sterke opbouw en stevig drumwerk. Het tragere “Anima” verdient ook een eervolle vermelding, maar elk nummer is eigenlijk een schoolvoorbeeld van hoe je heavy/thrash hooks kan combineren met een wat donkerdere klank. Denk aan een ontmoeting van Pentagram, Mayhem, Candlemass en een erg dronken heerschap dat in de vroege uurtjes luidkeels ruzie maakt met zijn ingebeelde vriendin. Gewoon echt jammer van die stem dus, waar ik met de beste wil van de wereld niet aan kan wennen. Zeker omdat die op de eerste releases best wel meeviel. Nu goed, liefhebbers van dit soort muziek die geen issue hebben met vals, huilerig geschreeuw en geneuzel, zullen het niet erg vinden. Er zullen zelfs een hoop luisteraars zijn die dit een hoogtepunt vinden, al ben ik daar niet bij. In elk geval kan ik aanraden om deze release te checken en een eigen mening te vormen. Per slot van rekening is het instrumentale deel sowieso echt wel de moeite.

Xavier: 70/100

Reign In Blood – Missa pro defunctis (Iron Boneheead Productions 2019)
1. Invoke the shapeless ones
2. Dawn of a dying soul
3. Black hole
4. Metamorphose with the universe
5. Missa pro defunctis
6. Domus mortuorum
7. Anima
8. Wolfhour
9. Into nothingness

Horned Almighty – To fathom the master’s grand design

We hebber er even op moeten wachten maar met “To fathom the master”s grand design” laat de Deense gehoornde almachtige nog eens van zich horen. We moeten al zes jaar terug de tijd induiken voor het vorige teken van leven. Op het toenmalige “World of tombs” werd het gekende black ’n roll concept van Horned Almighty in enkele nummers al van een gezonde dosis punky thrash voorzien en op deze zesde langspeler is die balans nog net iets verder naar die kant doorgeslagen. Smerte’s vocalen voegen zoals steeds een doodsmetalen randje toe wat niet verwonderlijk is met een tienjarig verleden bij Exmortem. Tegelijkertijd klonken de Denen nog nooit zo gevarieerd want deze nieuwe plaat bevat zo wat hun snelste maar tegelijk ook hun traagste materiaal ooit. Zo beukt het van death metal doordrongen “Violent cosmology” de plaat energiek in gang, maar maakt “Antagonism eternal” ook ruimte voor meer atmosfeer – zij het een apocalyptische – middels het aanwenden van spoken word-passages. “Devouring armageddon” verkent dan weer doomy regionen waarbij een piano en semi-cleane gitaren niet geweerd worden. Een nummer als “Swallowed by the earth” is met zes minuten speeltijd zowat de langste compositie ooit voor Horned Almighty. Het is tevens een, voor hun begrippen, vrij experimenteel nummer dat heel wat variatie in tempo’s kent en aaneenhangt van de spanningsbogen maar ook niet vergeet te knallen middels vurige energetische riffs. Het laat zien dat Horned Almighty ondanks hun fel gesmaakt handelsmerk van opzwepende black ’n roll veel meer is dan een one trick pony. De ronkende bas is altijd al een belangrijke factor geweest in de totaalsound en ook nu weer stuwt Haxen de muziek vooruit met zijn viersnarig instrument, zij het met een iets minder crunchy-geluid, wat de invloed van punk en crust nu wel iets minder frappant maakt. Horned Almighty kan nog steeds aangeraden worden aan liefhebbers van Celtic Frost, Motörhead, Darkthrone en Autopsy en is terug met zijn beste album tot op heden! Bam!

JOKKE: 85/100

Horned Almighty – To fathom the master’s grand design (Scarlet Records 2020)
1. Violent cosmology
2. Apocalyptic wrath
3. Antagonism eternal
4. Devouring armageddon
5. Swallowed by the earth
6. The great death
7. Punishment divine
8. Witchcraft demonology

Svarttjern – Shame is just a word

Na in de eerste zes levensjaren drie demo’s te hebben uitgebracht, gaat het Noorse Svarttjern sinds 2009 resoluut voor langspelers. Via Soulseller Records bereikte ons “Shame is just a word“, de vijfde volwaardige plaat ondertussen al, nadat er vier jaar verstreken sinds voorganger “Dødsskrik“. Svarttjern is zo’n band die ik bij elke plaat wel eens even aandacht schenk, maar nadien al snel in de vergetelheid geraakt. Dit is te wijten aan het feit dat ik het Noorse kwintet als een goede middenmotor beschouw in het drukbezette bataljon aan bands als zijnde Ragnarok (waarvoor zanger HansFyrste ooit twee platen inzong), Nordjevel, Djevelkult en Hovmod. De band kiest immers steevast voor een nogal generieke sound en productie en de muziek wordt volgens het boekje gebracht, maar weet niet te beklijven. Dat de vier musicerende kerels, waarvan er drie in de huidige line-up van Carpathian Forest terug te vinden zijn, kunnen spelen staat buiten kijf, maar waar zijn die pakkende riffs en bovenal de atmosfeer? Het groovende en van een blitse solo voorziene “Ment til å tjene” krijgt me nog wel aan het bewegen en ook de tremolo-riffs in het mid-tempo “Melodies of lust” kunnen ermee door, maar échte krakers blijven uit. In “Ta dets drakt” redt HaanFyrste de song middels zijn gevarieerde vocalen van de middelmaat. Het moge in nummers als “Frost embalmed abyss” en de titeltrack duidelijk zijn dat Svarttjern’s riffraamwerk een hoge dosis rock ’n roll en thrash bevat, getuige ook een coverversie van “Bonded by blood” van Exodus. Voor dit type goed geproduceerde en strak uitgevoerde black metal is zeer zeker een publiek en Svarttjern hoeft zich allerminst te schamen voor deze plaat, maar voor mij mag het toch wat uitdagender, origineler, atmosferischer en afwijkender zijn.

JOKKE: 77/100

Svarttjern – Shame is just a word (Soulseller Records 2020)
1. Prince of disgust
2. Ment til å tjene
3. Melodies of lust
4. Ta dets drakt
5. Frost embalmed abyss
6. Ravish me
7. Bonded by blood
8. Shame is just a word

Saligia – Vesaevus

De stad Trondheim heeft zich het afgelopen decennium als een echte hotbed opgeworpen voor Noorse black metal. De exploten van de Nidrosian scene (verwijzend naar Nidaros, de middeleeuwse benaming voor de stad) zijn ondertussen genoegzaam bekend. Saligia is misschien een iets minder bekende naam, hoewel de band reeds sinds 2006 actief is en al een aardige discografie wist op te bouwen waarvan Ván Records enkele releases vermarktte. Een leuk wist-je-datje: Saligia is een ezelsbruggetje voor de zeven hoofdzonden in het Latijn: superbia, avaritia, luxuria, invidia, gula, ira en acedia. Met “Vesaevus” brengt het duo een derde langspeler uit die na een stilte van vier jaar verschijnt. Voorganger “Fønix” vormde een kleine stijlbreuk met het verleden doordat de heren Ahzari (zang, gitaar en bas) en V. (drums) op muzikaal en vocaal vlak meer begonnen experimenteren en de sound directer was. Het leverde een plaat op die ik minder kon smaken dan debuut “Sic transit gloria mundi” en de geweldige EP “Lvx aeternae“. In opener “Ashes” grijpen de heren deels terug naar de atmosfeer van het oude werk, maar er vindt ook een serieuze infusie plaats van heavy metal/thrash metal georiënteerde riffs (denk aan bands als Negative Plane en Funereal Presence). Het is in elk geval geen geïsoleerd geval want in de daaropvolgende nummers, worden regelmatig nog opzwepende extreme old school riffs op de luisteraar afgevuurd. De vocalen switchen nog steeds tussen maniakale krijsen, semi-cleane uithalen en standaard black metal-screams. En de basgitaar blijft te midden van al dat geweld duidelijk hoorbaar. Een nummer als “Malach ahzari” combineert de meest helse momenten van de plaat met de meest ingetogen en hangt aaneen van de extremen zoals een scheurende solo. De titeltrack die aan de staart van de plaat bengelt, is nog zo’n schizofrene compositie waarin extreem geweld en subtiele instrumentatie zoals piano met mekaar clashen. Er zitten nog steeds avantgarde stukjes in de muziek verwerkt, zoals een song als “Poison wine” laat horen, maar het is overall wel subtieler verpakt dan op de voorgaande plaat. Zo schuurt een nummer als “Draining the well” veel dichter tegen het oude werk aan. Ik ben dan ook blij met Saligia’s gedeeltelijke terugkeer naar de sound van de eerste langspeler en EP en verwelkom de old school infusies met open armen.