thrash metal

Vltimas – Something wicked marches in

All-star bands, het is – naar mijn mening – vaak een hol fenomeen. Soms kan het echter de moeite zijn om aan te horen. Zo is het bij Vltimas, het zielenkind van David Vincent (ex-Morbid Angel, I am Morbid, Genitorturers, …), Blasphemer (ex-Mayhem, Aura Noir, …) en Flo Mournier (Cryptopsy, …). Hoewel niemand ondersteboven zal zijn van de nogal brave mix van metalen stijlen, is “Something wicked marches in” een erg aangename plaat als je van lift-muziek metal houdt. Nergens bekennen de heren enige sub-cultuur kleur of voorliefde voor een bepaald genre, behalve misschien voor de geliefde mid-tempo uitspattingen van het inmiddels erg teleurstellende Morbid Angel. Toch is het een erg interessante plaat die misschien wel symbool kan staan voor grensoverschrijding van de metalcultuur. Goed in het gehoor liggende poppy structuren maken de death en thrash – bij gebrek aan betere omschrijving – een ideale luisterbeurt voor de metalfan die niet per se een nichespektakel wil. De sterke performance van “I am Morbid” indachtig, kan ik het niet helpen dat ik het idee heb dat dit de uiteindelijke, betere ontwikkeling is van Morbid Angel.

Xavier: 82/100

Vltimas – Something wicked marches in (Season Of Mist 2019)
1. Something wicked marches in
2. Praevalidus
3. Total destroy!
4. Monolilith
5. Truth and consequence
6. Last ones alive win nothing
7. Everlasting
8. Diabolus est sanguis
9. Marching On

Saqra’s Cult – The 9th king

Het uit Brussel afkomstige Saqra’s Cult wordt dikwijls over het hoofd gezien in onze contreien en lijkt sterker op het buitenland gefocust te zijn dan op de thuismarkt. De kwaliteit van het debuut “Forgotten rites” uit 2017 loog er dan ook niet om en bewees dat de heren zeker kunnen meespelen op internationaal niveau. Het interessante aan Saqra’s Cult is dat het niet de zoveelste occulte of orthodoxe band is maar dat er met de Inca-cultuur voor een vrij origineel concept werd gekozen. De band probeert de wereld waarin we leven en de ontwikkeling van westerse religie te bekijken vanuit het perspectief van de Inca’s en zo in vraag te stellen. Dat is niet verwonderlijk als je weet dat, naast gitarist S. Iblis (Possession, Maleficence), de Ecuadoriaanse drummer/ kunstenaar Gabriel Tapia mee aan het ontstaan van de band ligt en die man dus wel een link heeft met de Inca-cultuur. Na de release van het debuut hing Gabriel zijn drumstokken wegens tijdsgebrek echter aan de wilgen en werd de line-up – waarin we ook de Maleficence-leden Alkhöloïkh en Destroyer G terugvinden – herschikt. Gabriel is echter nog steeds bij de band betrokken aangezien hij het artwork verzorgt, een groot deel van de teksten voor zijn rekening neemt en sporadisch nog deelneemt aan het songschrijfproces. Het Inca-concept van het debuut is met andere woorden nog alom tegenwoordig op “The 9th king“, het tweede album van onze landgenoten dat met een speelduur van een half uurtje wel wat aan de korte kant is. Zeker omdat wat we horen verdomd lekker klinkt. Het is niet zo dat de nummers, zoals bij menig folkband of de leden van de Black Twilight Circle, bulken van de traditionele instrumenten, melodieën en gezangen. Neen, de tribal-achtige Inca-invloeden zijn, net zoals op het debuut, subtiel verweven in de vier nummers die een mix laten horen van black, death en thrash metal die wel wat gelijkenissen vertoont met een band als Possession, wat natuurlijk niet verwonderlijk is. Het bijna tien minuten durende titelnummer is hier het beste voorbeeld van en bevat ook melodieuze accenten en enkele geweldige riffs zoals degene die op 7’12” de zinderende finale inluidt. “Endless devotion” bevat heel wat dynamiek en de galopperende drums stuwen het nummer rusteloos voort. In “Legends of Pururaucas” worden trage passages afgewisseld met vinnige uitbarstingen en een rockend refrein. Als kritische bemerking geef ik wel mee dat het de authentieke Inca-gezangen zijn die een herkenbare toets aan de nummers meegeven want enkele riffs in het eerste deel van “Last denial” zijn immers nogal onderling inwisselbaar met die van de andere nummers. Maar dat is slechts een kleine smet op het blazoen van Saqra’s Cult.

JOKKE: 80/100

Saqra’s Cult – The 9th king (Amor Fati Productions 2019)
1. The 9th king
2. Endless devotion
3. Legends of Pururaucas
4 Last denial

Lucifericon – Al-Khem-Me

Onze Nederlandse vrienden kennen de laatste jaren een serieuze opflakkering van hun black metal-scene, maar laat ons niet vergeten dat ze in een verder verleden ook op death metal-gebied vaak baanbrekend werk afleverden. Lucifericon is een band die in 2009 opgericht werd en wiens (ex-)leden een verleden hebben in Nederlandse grootheden zoals Asphyx, Pentacle en God Dethroned. Deze veteranen van dienst brachten reeds 2 EP’s uit (“The occult waters” uit 2012 en “Brimstone altar” uit 2016), maar het nagelnieuwe “Al-khem-me” is mijn eerste kennismaking met de band. Geen gore toestanden of horroreske taferelen, maar zwartgeblakerd doodsmetaal met occulte thematiek en uit de alchemie ontleende inspiratie zoals de woordspeling in de titel aangeeft. De muziek van Lucifericon bevat een heuze old-school insteek en enkele thrash-elementen. Daar zit het kortstondig lidmaatschap van frontman/bassist Rob Reijnders bij Deströyer 666 misschien wel voor iets tussen? Diens raspende vocalen hebben trouwens ook heel wat weg van Pete Helmkamp’s (Angelcorpse) stijl. Maar ook muzikaal vallen er in bijvoorbeeld “Flesh unto void, void unto flesh (The twofold gate)“, “Azothoz : The alpha & omega of Zoa-Azoa” of de felle titeltrack parallellen te trekken met dit Amerikaanse trio. De band verliest de dynamiek niet uit het oog zodat er tussen de blastbeats en energieke tremoloriffs ook mid-tempo werk te beluisteren valt zoals “Zsin-Niaq-Sa“, “Intrinsic being” en de hekkensluiter “Sevenfold“, tevens ook de iets langere tracks op “Al-Khem-Me“. In de razernij is ruimte behouden voor (melodieuze) leads en ook de basgitaar eist meermaals haar plaatsje op in de mix die lekker korrelig maar krachtig klinkt. Wanneer het vijftal een gave riff heeft weten schrijven, passeert die ook meermaals de revue, waarbij dat in de afsluiter misschien net wat te veel van het goede is. Dat is dan ook het enige minpuntje dat ik op deze eerste langspeler van Lucifericon kan aanmerken. Voor de rest is “Al-khem-me” dan ook een plaat om trots op te zijn.

JOKKE: 80/100

Lucifericon – Al-khem-me (Invictus 2018)
1. Inside the serpent’s “I”
2. Succubus of the 12th aether
3. Zsin-Niaq-Sa
4. Flesh unto void, void unto flesh (The twofold gate)
5. Intrinsic being
6. Azothoz : The alpha & omega of Zoa-Azoa
7. Al-khem-me
8. Sevenfold

Apologoethia – Pillars

Javi Bastard (aka J.B.) is een bezig bazeke. Naast zijn werk als producer in de Moontower Studios, houdt de Spanjaard er met ondermeer Graveyard, Körgull the Exterminator, Krossfyre en Lux Divina nog ettelijke andere muzikale bezigheden op na. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, stampte Javi in 2012 ook nog eens Apologoethia uit de grond waarvan nu een eerste EP verschijnt via Invictus Records. In tussentijd is het oorspronkelijke solo-project na toevoeging van J.F. en L.O. uitgegroeid tot een volwaardige band. In de eerste vier songs die Apologoethia ons voorschotelt verkent het trio de donkere kant van de menselijke kennis op gebied van cultuur en religie van de afgelopen eeuwen. Het muzikaal equivalent van deze introspectie is een energieke brok extreme metal waarin invloeden van zowel death, black, thrash als heavy metal hand in hand gaan. Er gebeurt met andere woorden heel wat in het Apologoethia universum: tremolo riffs, blast beats, psychedelische melodieën, D-beat drumpartijen, klassieke heavy metal solo’s, Oosters aandoende gitaarklanken en ga zo maar door. Er is niet enkel oog voor agressie want er zijn voldoende atmosferische passages zoals aan het einde van “Pillar II (De humanae natura)” waarin triomfantelijke keyboardklanken vergezeld worden van plechtstatige koorzang of de akoestische gitaren en toetsen halfweg “Pillar IV (De aeterno praesentia)“. In vijfentwintig minuten speeltijd weet het fantastisch klinkende “Pillars” met haar amalgaam aan extreme klanken een overtuigende indruk na te laten.

JOKKE: 80/100

Apologoethia – Pillars (Invictus Productions 2017)
1.  Pillar I (De fundamenta spiritus)
2. Pillar II (De humanae natura)
3. Pillar III (De absentiae vitae)
4. Pillar IV (De aeterno praesentia)

Witch Trail – Thole

Het sympathieke Babylon Doom Cult Records heeft al enkele interessante releases op haar palmares staan en voegt daar met “Thole“, de nieuwe EP van ons eigenste Witch Trail, een puike uitgave aan toe. Hoewel qua speelduur langer dan debuut “Nithera“, beschouwt het trio “Thole” dus toch niet als een volwaardige langspeler. Het zij zo. Wat ik zo fijn vind aan Witch Trail is dat ze elementen van black, thrash, punk, en death-rock in één grote mengketel gieten en daar een vrij unieke en eigenwijze sound uit weten distilleren. “Fever pulse” en “New worlds for old” klinken als een kruisbestuiving tussen punky Darkthrone, rechttoe-rechtaan Aura Noir en een noisey variant van Pixies. Op plaat vind ik het black metal-aandeel zwaarder doorwegen dan tijdens live optredens, waar een no-nonsense attitude en een op het eerste zicht nonchalante punk-spirit de overhand nemen, hoewel de jongens best weten waar ze mee bezig zijn. “Splendour” is een mooi voorbeeld van een song die haast in ware goth-rock stijl aftrapt maar gaandeweg extremere oorden verkent waarbij er zowaar enkele blasts voorbijkomen en naar het einde een post-rock climax opdraaft. In het lange en loodzware “Unnatural caresses” ragt Hendriks bas als een tientonner door waarna opzwepend drumwerk en punky riffs het overnemen. Met vocalen wordt spaarzaam omgesprongen maar zowel drummer Laurens als gitarist Jeffrey verdelen de taak van het screamen met verve wanneer de songs erom vragen. De plaat klinkt dynamisch en heeft een rauw karakter wat uitermate past bij de ietwat chaotische muziek van het trio. Vooral naar het einde van de EP toe toont Witch Trail in het sludgy “Transe” haar voorliefde voor uitbundige noise-achtige chaos. In afwachting van de fysieke releases, die door een misprint en ellenlange vertragingen wel behekst lijken te zijn, valt de EP te beluisteren op de Bandcamp-pagina van de band. Allen daarheen en daarna richting Babylon Doom Cult Records voor een CD of vinyl!

JOKKE: 82/100

Witch Trail – Thole (Babylon Doom Cult Records 2017)
1. Fever pulse
2. New worlds for old
3. Splendour
4. Unnatural caresses
5. Thin
6. Transe

Oraculum – Always higher

De oude metalen des doods worden wereldwijd nog steeds door heel wat legioenen in ere gehouden, alsook in Chili waar Oraculum zich vol passie en toewijding van deze taak kwijt. Het is voorlopig nog wachten op een volwaardig debuut maar via Invictus krijgen we met deze “Always higher” mini toch een leuke zoethouder, na de eerder verschenen EP “Sorcery of the damned“. De titel verwijst naar het principe van de “veroveraar” die middels zijn wijsheid, kracht en overtuiging het holle aardse rondom hem overstijgt. De drie rauwe death metal nummers die we na de intro te verwerken krijgen, klinken dan ook potent, viriel en krachtig. Drummer Conqueror of Fear hakt zich een weg doorheen de barbaarse riffs van gitaristenduo Scourge of God en V. Imprecator en de old school vibe is alom tegenwoordig. Dat de vier heren de oerdagen van het death metal gebeuren in hun hart dragen, bewijzen ze door met coversong “Sphinx” op gepaste wijze een eresaluut te brengen aan het in 1982 opgerichte en in 1987 alweer vergane Duitse Poison, één van de allereerste extreme metal bands ooit (het gaat hier voor de goede verstaanbaarheid dus niet om de Amerikaanse glamrockers). Deze negen minuten durende nekbreker past uitstekend bij de eigen composities hoewel het aandeel thrash metal net iets groter is. Leuke EP voor de fans.

JOKKE: 80/100

Oraculum – Always higher (Invictus Productions 2017)
1. Exeunt
2. Lex talionis
3. Semper excelcius
4. Sphinx (Poison cover)

Sacroscum – Drugs & death

Drugs en dood gaan dikwijls hand in hand, ook bij het Duitse Sacroscum. Beide heren ejaculeren in DIY-stijl negen vuilbekkende songs vol haat, walging, dood en vernieling op hun eerste langspeler. J en SS hebben zich voor Sacroscum laten inspireren door oude helden als Darkthrone, Carpathian Forest, Discharge, Skitsystem en oude-Celtic Frost. Dat levert met andere woorden een explosieve cocktail van death metal en crust/punk met een goor zwart randje op.  De zes minuten van “Skin canvas” zijn dan weer doordrongen van de jaren ’80 speed en thrash metal riffs op zijn blekkies. De trage, zwaar ronkende bastonen van “Downwards spiral” zetten je even op het verkeerde been, want nadien breekt de hel weer los en verfraaien melodieuze gitaarlijnen deze afwisselende en dynamische song. Afsluiter “DCLXVI” is met haar negen minuten de langste song die we te horen krijgen en laat zien dat Sacroscum niet vies is om verrassende elementen als cleane zang en akoestische gitaren in hun extreme muziek in te bouwen. De titelsong is meer mid-temp van opzet maar voor de rest rocken de nummers als een tiet (“Vermin”), klinken ze opzwepend (“Waste, horror & degradation”) en ze slaan de boel in de vernieling (“Gutter.Moloch.God”). Geschikt spul voor een demolition party!

JOKKE: 81/100

Sacroscum – Drugs & death (Unholy Prophecies 2017)
1. Initium
2. Drugs & death
3. Autoerotic thanatophilia
4. Gutter.Moloch.God
5. Vermin
6. Waste, horror & degradation
7. Skin canvas
8. Downwards spiral
9. DCLXVI