Het fenomeen Lamp Of Murmuur is geen onbesproken blad voor (rauwe) blackmetalliefhebbers. Voor de ene dé revelatie van het subgenre van de afgelopen 5 jaar, voor de ander één van de zovele overroepen en gehypte rauwe one-man blackmetalbands. Bij Addergebroed neigen we toch wel naar het eerste kamp. In maart 2019 komt Lamp Of Murmuur voor de eerste keer piepen met zijn “Thunder vigil and ecstasy” demo. Er zullen in sneltempo nog vier demo’s (waarvan “Cursed deambulations of the nocturnal entities” een ambient synthrelease is) en een split met Revenant Marquis volgen alvorens M. in oktober 2020 met “Heir of ecliptical romanticism” een eerste full-length presenteert waarbij riffs centraal staan, er ook de nodige heavy- en thrashmetalinvloeden te horen zijn evenals heldere zang en een cover van Dead Can Dance. Het bleek een voorbode te zijn voor full-length nummer twee “Submission and slavery“, die bijna gelijktijdig uitgebracht wordt met de “Punishment & devotion” EP, en waarop Lamp Of Murmuur zijn passie voor gothrock niet onder stoelen of banken steekt, getuige opnieuw een gewaagde cover, deze keer van Christian Death. Naar aanleiding van de eerste Europese shows van Lamp Of Murmuur (o.a. op Roadburn) verschijnt in maart 2022 nog een split met Ebony Pendant, waarop M. een vrij unieke totaalsound weet neer te zetten met invloeden uit black, thrash en heavy metal, synthfolk, gothrock en stadionrock. Het leuke aan Lamp Of Murmuur is dan ook dat M. ondanks de grote stroom aan releases regelmatig weet te verrassen en op relatief korte tijd een eigen signature gitaarsound heeft weten produceren.

Met “Saturnian bloodstorm” presenteert Lamp Of Murmuur nu een derde langspeler. Wat meteen opviel nog voor we één seconde muziek hadden gehoord, was het kleurvolle coverartwork van de hand van de getalenteerde Karmazid dat sterk aan albumcovers van de oude Helleense blackmetalscene doet denken en sterk contrasteert met de eerder genregetrouwe hoezen van vorige Lamp Of Murmuur-releases. En natuurlijk rees de vraag welke richting Lamp Of Murmuur nu zou uitgaan en welke andere genres hun weg zouden hebben gevonden in zijn zwartmetaal.

Het openingsnummer “Conqueror beyond the frenzied fog” werd digitaal als voorbode gelost en liet een heldere, dikke en grandiose sound horen die enorm door de Immortal-platen “At the heart of winter” en “Damned in black” geïnspireerd leek te zijn, en in mindere mate een album als Satyricon’s “Volcano“. M. windt er geen doekjes om en heeft al meermaals aangegeven dat hij muziek wilt schrijven waar hij zelf graag naar luistert en daarbij regelmatig inspiratie zoekt bij bands waar hij al sinds zijn jeugd fan van is. Voor “Saturnian bloodstorm” is dat dus overduidelijk Immortal; hij poseert op één van de nieuwe promofoto’s zelfs zonder blikken of blozen in een “Damned in black“-shirt. En hier wringt het schoentje voor mij een beetje: je kan immers door een bepaalde band geïnspireerd worden of een hommage willen brengen aan een artiest, maar de songs op deze derde langspeler laten toch ook wel meermaals schaamteloze copy cat-momenten horen. Neem nu het openingsnummer waarbij de riffs, cleane gitaarpartijen en drumpatronen regelmatig aan de Noren refereren, maar zeker ook een compositie als “In communian with the wintermoon” zou zo van “At the heart of winter” geplukt kunnen zijn. Sommige breaks en riffs zijn immers quasi identiek aan die van “Tragedies blows at horizon“. “Seal of the dominator” neigt dan weer iets sterker naar mid-era Satyricon hoewel er in het nummer ook een meer eigen identiteit opgezocht wordt.

Naast de kritiek van het overduidelijke jatwerk is het ook enigszins spijtig dat M. wegens rugproblemen genoodzaakt was de drums te programmeren. Ook al is de drumsound dik OK, het geeft toch op één of andere manier een ietwat steriel en stijf gevoel aan de epische composities die de tumultueuze instrumentale vaardigheden van M. nochtans nogmaals duidelijk onderschrijven. Snelle en woeste uitbarstingen worden verweven met briljante mid-tempo secties waarbij een frostbitten epiek nooit veraf is in de extravagante riffs van de vijf bovengemiddeld lange composities (“Descending from the aurora” is een korte synthintro voor het navolgende nummer). De songs blijven vanaf de eerste luisterbeurt hangen doordat ze ook de nodige catchy hooks en breaks bevatten. Sommige nummers worden, waar nodig, met subtiel keyboardspel ingekleurd maar in het grandiose titelnummer is een erg prominente rol voor toetsen weggelegd wat een heerlijke bombast aan de afsluiter toevoegt. Ook van gitaarleads is M. niet vies en zo schijnen de meer traditionele heavymetalinvloeden wederom sterk door in het gitaarspel.

Ondanks enkele kritische bemerkingen (zo heeft M. bijvoorbeeld ook niet het meest diverse screambereik) en kopzorgen qua eindoordeel is “Saturnian bloodstorm” wel degelijk een prima plaat geworden. Het feit dat de sterke composities soms overschaduwd worden door de veel te voor de hand liggende invloed van Immortal maakt wel dat we geen 9 uit de kast halen. Anderzijds is het ook wel zo dat enkele nummers niet moeten onderdoen voor sommige songs op “Damned in black” en “At the heart of winter“. Er moge dan wel een nieuwe Immortal-plaat in het verschiet zijn, liefhebbers van die band hebben aan “Saturnian bloodstorm” nu reeds een vette kluif om hun hoektanden op kapot te bijten.

JOKKE: 86/100

Lamp Of Murmuur – Saturnian bloodstorm (Argento Records/Not Kvlt 2023)
1. Conqueror beyond the frenzied fog
2. Hymns of death, rays of might
3. Seal of the dominator
4. Descending from the aurora
5. In communion with the wintermoon
6. Saturnian bloodstorm