Steek die devil horns maar al in de lucht en haal die luchtgitaar vanonder de mottenballen want Deströyer 666 is terug van (eigenlijk nooit weg) geweest. Na “Cold steel…for an iron age” uit 2009 werd het niet abnormaal voor KK Warslut en zijn outlaws om meer tijd tussen langspelers te laten. Zo lieten “Defiance” en “Wildfire” telkens zo’n zeven jaar op zich wachten en ook langspeler nummer 6 “Never surrender” liet een dikke zes jaar op zich wachten, hoewel in tussentijd nog wel enkele EP’s en live albums verschenen.

Vooral de “Call of the wild” EP uit 2018 lichtte al een tipje van de sluier over de toekomstige koers van Deströyer 666 want we hoorden hier naast de opzwepende mix van black en thrash metal waar de band voor gekend staat, ook een fikse portie onversneden heavy metal opduiken. En dat element wordt op “Never surrender” verder uitgepuurd (luister maar eens naar een nummer als “Grave raiders“), wat we normaliter een spijtige evolutie vinden want pure heavy metal is nooit helemaal ons ding geweest, maar Deströyer 666 komt er mee weg. Ook de meebrulrefreinen, catchy gitaarsolo’s en aanstekelijke zangkoortjes zijn weer alom tegenwoordig en maken van het titelnummer, het met een door nieuwbakken gitarist Bez naar old-school Metallica riekende gitaarsolo opgesmukte “Guillotine” en het smerige “Rather death” krakers die het live ongetwijfeld weer erg goed gaan doen. Het is trouwens weeral even geleden dat ik de heren nog op de planken zag staan, maar ik herinner me maar al te goed dat de band destijds geen enkel podium of zaal heel liet.

Een nummer als “Andraste” laat er ook geen twijfel over bestaan dat Deströyer 666 na al die tijd nog even bloeddorstig is als in hun jeugdige jaren, ook al staan er ondertussen heel wat kilometers meer op de teller. Neen, van enige uitgeblustheid of metaalmoeheid kunnen de heren niet beschuldigd worden. Een song als “Guillotine” doet dan ook koppen rollen; taking prisoners is sowieso niet aan deze bende besteed. Op “Wildfire” werd regelmatig al eens kort wat gas terug genomen, maar “Never surrender” weet doorgaans van geen ophouden en vuurt diens negen composities er in een veertigtal minuten aan een strak en hoog tempo door, met gitaarsolo’s die als bliksemschichten doorheen het door de band geclaimde luchtruim klieven. Het naar Negative Plane stinkende “Rather death” lijkt heel, maar dan ook slechts heel even een mid-tempo compositie te worden, maar wie dacht een gezapig walsje te placeren is er al snel aan voor de moeite. Neen, enkel in afsluiter “Batavia’s graveyard” wordt het wat rustiger aan gedaan en wordt naar analogie met “Tamam shud“, de hekkensluiter van “Wildfire“, de meest epische kaart getrokken.

“Never surreder” is een duidelijk statement dat laat horen dat er op Deströyer 666 en diens vurige mix van black, thrash en nu ook heel wat heavy metal nog lang geen sleet zit.

JOKKE: 85/100

Deströyer 666 – Never surrender (Season of Mist 2022)
1. Never surrender
2. Andraste
3. Guillotine
4. Pitch black night
5. Mirror’s edge
6. Grave raiders
7. Savage rights
8. Rather death
9. Batavia’s graveyard