Dierlijk. Dat is het gevoel wat ik heb bij het aanhoren van de oerklanken die Grave Miasma uitbraakt. Dat was zo op hun voorgaande mini albums, en dus ook op hun pas verschenen debuut “Odori sepulcrorum”. Deze Engelsen worden terecht de hemel in geprezen door de meest onderste regionen der helkrochten. De tonnen overgeproduceerde en afgelikte hedendaagse death metal zet een tegenbeweging in de gang die terug ijvert voor hoe het vroeger allemaal klonk. Elke vorm van progressie wordt de kop ingedrukt en daar waar bands als Autopsy hun sfeer werd bepaald door een gebrek aan kunde en centen, neemt ook Grave Miasma je terug naar de begindagen van de extreme metal. Veel verb, doffe rochelende zang en primitieve riffs domineren “Odori sepulcrorum”. Je weet wel, de stijl die Incantation introduceerde in de vroeger jaren negentig en middels -ig keer werd gekopieerd. Maar wat maakt deze jonge snaken speciaal? Want iedere gitarist die enkele maanden speelt, kan mee met dit soort herrie. Grave Miasma onderscheidt zich door een enorme duistere sfeer neer te zetten, die wellicht heel wat black metaladepten zal aanspreken. De teksten, de digipack en ook hun live performance stralen puur occultisme uit. Combineer dit met de juiste keuze aan riffs en je hebt een knap werkje neergezet. Sepulchral Voice heeft altijd het talent gehad om het neusje van de zalm (of de snoet van het zwijn, als je wilt) van dit soort muziek uit te brengen. Grave Miasma is geen uitzondering hierin.

FLP: 81/100

Grave Miasma – Odori sepulcrorum (Sepulchral Voice 2013)
1. Death’s meditative trance
2. Ascension eye
3. Ovation to a thousand lost reveries
4. έσχατος
5. Odoratus sepulcrorum
6. Interlude
7. Seven coils
8. Ossuary