grave miasma

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O

In de diepste regionen van de oceaan komen er levende wezens voor, ook al is er geen zonlicht en benaderen de temperaturen het vriespunt. Eens we dieper dan 6.000 meter in deze bizarre diepzee onderwereld duiken, komen we terecht in de hadale of hadopelagische zone. De magie van (deze) natuurlijke duisternis is wat de Duitse band Hadopelagyal drijft. In 2018 werd een eerste demo uitgebracht waarvan de titel ietwat vreemd lijkt. Wanneer je de Romeinse cijfers echter omzet naar westerse cijfers, krijg je coördinaten die verwijzen naar de Kolumbo, een onderzeese vulkaan die reeds meer dan 400 jaar inactief is. Ván Records zag het potentieel van de band en brengt de demo nu op sterk gelimiteerd vinyl uit. Mijn naald belandt in de groeven van nummer 201 van de 215. De vijf songs die in de navolgende driekwartier volgen, laten een sound horen die het midden houdt tussen death metal – het soort dat uit de diepste spelonken lijkt op te borrelen – en woeste, bestiale black waarbij gestreefd wordt naar een rustgevende lichtheid te midden van alle chaos die hierbij komt kijken. Momenten van sluimerende doom worden afgewisseld met bulderende erupties gitzwarte magma waarbij flitsende solo’s doorheen de aslucht klieven. Het zeventien minuten durende “Craving in infinite void” speelt meer met repetitiviteit en neigt hierdoor het meest naar black metal. De in reverb doordrenkte sound van deze demo is rauw en ontoegankelijk voor eenieder die net vanachter de hoek in de underground komt piepen. Wie echter patches van Malthusian, Sortilegia, Incantation of Grave Miasma op zijn of haar lederen vest heeft prijken, kan toehappen – waarbij we wel vermelden dat de kwaliteit van geen van deze referentiebands geëvenaard wordt. Maar het betreft natuurlijk ook nog maar een eerste demo.

JOKKE: 77/100

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O (Ván Records 2019)
1. Raise and hail the dead in mortal utter madness
2. As omniferous domination ruled with zero clemency
3. Down in the valley of Eden’s horizon
4. Depravity shall triumph
5. Craving in infinite void

Musmahhu – Reign of the odious

Hallo. Nieuw Swartadauþuz materiaal. Doei. Vijf woorden waarin de komende review samen kan worden gevat: Swartadauþuz staat al jaren bekend om zijn sublieme black metal (Azelisassath, Beketh Nexëhmü, Mystik, Urkaos, Trolldom en leer de rest maar van buiten, ik ga ze niet blijven herhalen) maar deze keer lijkt één van Zwedens black metal genieën het anker over een andere boeg te gooien. Vorig jaar werd als voorsmaakje de “Formulas of rotten death” EP op ons losgelaten, een elf minuten durend opwarmertje om ons klaar te maken voor de even furieuze langspeler “Reign of the odious”. Het componerend brein lijkt de melodieuze black metal tijdelijk achter zich te laten en brengt nu een album waarbij opener “Apocalyptic brigade of forbidden realms” mij voor het eerst in tijden oprecht doet opschrikken. Na een ietwat voorspelbare intro wordt net buiten de maat een smerige, rollende riff ingezet die de toon zet voor de rest van het album: vuile, onwelriekende maar toch opzwepende death metal. In de promo-mail van Iron Bonehead Productions lezen we “Orthodox death metal is so dead, it’s undead and Musmahhu reanimates its corpse” en zo klinkt het ook. We krijgen de ene na de andere maagstomp te verwerken op een manier waar Grave Miasma trots op zou zijn: van subtiliteit is bij Musmahhu weinig sprake, of het moeten de dun bezaaide keyboardlijnen zijn die her en der doorheen de onstuitbare en chaotische death metal weerklinken. Ook qua productie staat “Reign of the odious” als een huis. In tegenstelling tot veel hedendaagse death metal klinkt Musmahhu niet plat geproduced maar vormen de vlijmscherpe drums en ronkende basgitaar een stevige fundering voor een spervuur aan riffs waarmee je met gemak een gans bataljon omver legt. Her en der komen de typische, slepende gitaarpartijen waarmee Swartadauþuz naam maakte (“Musmahhu, rise”) om de hoek piepen, maar over de gehele lijn genomen is Musmahhu het eerste project waarmee onze Zweedse vriend sterk van zijn vertrouwde sound afwijkt, en er met verve in slaagt een oerdegelijk, halfverrot death metal album uit te brengen. De nodige blackened randjes zijn logischerwijs nog steeds aanwezig, maar fans van Grave Miasma, Irkallian Oracle en Pseudogod zullen zeer zeker aan hun trekken komen met Reign of the odious”.

CAS: 86/100

Musmahhu – Reign of the odious (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Apocalyptic brigade of forbidden realms
2. Musmahhu, rise
3. Slaughter of the seraphim
4. Burning winds of purgatory (mellanspel)
5. Reign of the odious
6. Spectral congregation of anguish
7. Thirsting for life’s terminus

Abyssous – Mesa

Even dacht ik nieuw werk van het lichtjes geniale Engelse Abyssal voorgeschoteld te krijgen. Het betreft echter Abyssous, een Duitse band waarvan het ouder materiaal (debuut “Smouldering” uit 2013) me totaal onbekend is. Het heeft met andere woorden best lang geduurd om met nieuwe muziek op de proppen te komen. Het Germaanse trio laat middels “Mesa“, een EP die toch op een mooie vijfendertig minuten aftikt, horen wat ze in tussentijd uitgespookt heeft. En dat klinkt eigenlijk lang niet verkeerd. Abyssous speelt death metal, the ancient way, waarbij het er dus best primitief, sepulcraal, organisch en wild aan toe gaat. “Mesa” bevat vijf “echte” nummers die telkens door duister en mysterieus klinkende intermezzi aan mekaar geregen worden. Wanneer Abyssous haar death metal demonen vrijlaat, ontketenen deze een archaïsch klinkende en woest kolkende muur aan riffs waar echo’s van Morbid Angel (de hectische, bijwijlen krankzinnige solo’s in o.a. “Ocaeon” dat ook Immolation-achtige gitaarpiepjes bevat) en recentere bands genre Grave Miasma doorheen waaien. Het betere penetrante grafgeurtje dus dat Abyssous uitwasemt. Vooral in het aanvankelijk mid-tempo startende maar daarna opzwepende, met psychedelisch en hallucinogeen soleerwerk doorspekte “Aerosoils” klinkt de band écht overtuigend, maar ook de negen minuten durende hekkensluiter “Congealed lores” laat horen dat Abyssous nog wel eens heel wat moois in petto kan hebben voor wie houdt van een vette streep chaotische old-school death metal met verrotte insteek. Fijne ontdekking!

JOKKE: 82/100

Abyssous – Mesa (Iron Bonehead Productions 2018)
1. Aisernal
2. Mesa
3. Perlurkural
4. Impelled
5. Fissurge
6. Ocaeon
7. Diphour
8. Aerosoils
9. Vesspense
10. Congealed lores

Wrathprayer/Force of Darkness – Wrath of darkness

Het mag geweten zijn dat ik niet vies ben van een streepje ranzige blackdeath en met mate ook blackthrash. Blijkbaar hebben ook Spaanstaligen een voorliefde voor dit soort smerigheid, gezien enkele van de meest interessante bands deze tongval als moedertaal meegekregen hebben. Dit doet natuurlijk snel denken aan het Spaanse Teitanblood, maar voor deze uitgave steken we de Atlantische Oceaan over en ontmoeten we twee Chileense bands: Wrathprayer en Force of Darkness. Niet ontoevallig brachten deze bands een split uit, die gemakkelijkheidshalve maar “Wrath of darkness” werd getiteld en door David Herrerias (opnieuw van oorsprong Spaanstalig!) van artwork werd voorzien. Gezien beide bands een onderkomen hebben gevonden bij het Amerikaanse Nuclear War Now! Productions klinkt het achteraf bezien best logisch dat deze split ter wereld is gekomen. Muzikaal gezien liggen beide bands echter even ver uiteen als dat de kustlijn van Chili lang is. Daar waar Wrathprayer hun gekende formule van laaggestemde gitaren, gorgelende grunts en sterke dynamiek tussen knallende uitbarstingen en sinistere, broedende passages terug uit de kast halen horen we bij Force of Darkness typische blackthrash à la Aura Noir, waarbij het tempo echter nog iets verder wordt opgeschroefd en waar een sausje smerigheid afkomstig uit de darmen van Sarcófago over werd gegoten. Tijdens de eerste twee nummers na de intro, van de hand van Wrathprayer, worden we teruggekatapulteerd richting het uit 2012 afkomstige “The sun of moloch”, een persoonlijke mijlpaal in het genre. Het gaat hier om genadeloze blackdeath metal in de stijl van Pseudogod, Grave Miasma en dergelijke meer. Het trio beukt er vanaf de eerste noten op los om meteen terug te vallen in de aloude gewoonte van onheilspellend opbouwende passages – dit alles is natuurlijk enkel een voorbode van de sonische slachtpartij die ons gedurende het volgende kwartier ten deel zal vallen. Wrathprayer klinkt zoals gewoonlijk compromisloos, oerduister en gevaarlijk. Force of Darkness daarentegen gooit het met hun hondsbrutale aanpak over een andere boeg: de focus ligt op hypersnelle riffs en dito geram op de drumvellen, waarbij amper een rustpunt te bespeuren valt. De gitaren klinken messcherp en de reverb spat van de vocalen af. Enkele chaotische solo’s worden doorheen de strakke blastbeats geweven maar wat mij betreft mochten deze gerust achterwege gelaten worden. Los van een geslaagd melodieus deel in “The order” komt Force of Darkness snel eentonig over en weten deze Chilenen mijn aandacht niet vast te houden. Stiekem was het beter geweest indien Wrathprayer gewoon een nieuwe langspeler de ether in zou hebben geknald.

CAS: 79/100 (Wrathprayer 85/100 – Force of Darkness 73/100)

Wrathprayer/Force of Darkness – The wrath of darkness (Nuclear War Now! Productions 2017)
1. Wrathprayer – Intro – inhaling wrath
2. Wratphrayer – Tria serpentis
3. Wrathprayer – De profundis
4. Force of Darkness – Wall of fire
5. Force of Darkness – Nunc scio tenebris lux
6. Force of Darkness – The order
7. Force of Darkness – Outro – exhaling darkness

Vhorthax – Nether darkness

Waartoe een nachtelijk meditatiesessie bij kaarslicht in een oefenbunker al niet leiden kan. In het geval van de Russen Morkh (zang), Nicholas-N.A.-I.I. (drums) en M.P. (gitaar en bas) was dit de katalysator tot het oprichten van Vhorthax. Blijkbaar hebben de heren aan hun andere band Abyssfire niet voldoende, want de nood aan primitieve duivelaanbidding middels het spelen van morbide black/death metal bleek enorm groot te zijn. Het trio sloot zich terug op in haar bunker en kwam naar buiten met een eerste EP, “Nether darkness” genaamd. Deze mini staat vol sinistere ritualistische extreme klanken die zwaar donderend uit de boxen schallen of de band nu hard en snel (“Thy foul graal“, “Crushing the vessels of trinity“) van leer trekt of traag beukend (“Stabat mater“) uit de hoek komt. De diepe grunts en hogere screams van frontman Morkh lijken amper teksten uit te braken en eerder als een extra vortex te fungeren. Qua sound komt Svartidauði af en toe vanachter de hoek piepen, hoewel de balans meer richting death metal doorslaat en dus ook een band als Grave Miasma als referentie kan dienen. Morkh maakt ook deel uit van Serpentrance waarvan een tijdje geleden het debuut “The besieged sanctum” besproken werd. Op zich ligt de stijl van beide bands niet zo gek ver uiteen, maar weet Vhorthax toch net dat tikkeltje meer te overtuigen.

JOKKE: 78/100

Vhorthax – Nether darkness (Iron Bonehead 2017)
1. Altar I – The mass
2. The levitating tomb
3. Stabat mater
4. Thy foul graal
5. Crushing the vessels of trinity
6. Altar II – The descent of the mar

Antiversum – Cosmos comedenti

In het pop- en rockcircus is het dikwijls de frontman/-vrouw die in de schijnwerpers staat en met alle aandacht gaat lopen. In het black metal-wereldje lopen er ook zo van die bands rond hoewel de afgelopen jaren steeds meer en meer anonieme entiteiten boven water kwamen waar de band belangrijker is dan de som van de individuen die er deel van uitmaken. Het Zwitserse Antiversum is zo’n band waarbij de identiteit van de leden een waar staatsgeheim is maar een gemeenschappelijke nihilistische kijk op het universum de gemende deler vormt. Vijf jaar na de oprichting in 2010 werd een eerste demo uitgebracht en nu is het tijd voor het volwaardige debuut getiteld “Cosmos comedenti“. Er prijken slechts vier songs op de tracklist die tezamen op achtendertig minuten speeltijd afklokken en waarin we een amalgaam aan kosmosvernietigende black, doom en death metal over ons heen gestuwd krijgen met links en rechts de nodige dissonante klanken. Hier geen doffe ellende zoals we bij soortgelijke bands wel al eens aantreffen, maar een vrij transparante mix waarin alle instrumenten duidelijk van mekaar te onderscheiden zijn. Haaks op de interessante muzikale audiomaalstroom staat echter een zaaddodende, saaie van galm voorziene grunt waarin geen greintje afwisseling te horen valt. Gelukkig zijn er voldoende lange instrumentale passages waar de zanger zijn klep houdt en je een pandoering geven. Wie een referentiekader wil: Irkallian Oracle, Kosmokrator en Grave Miasma.

JOKKE: 79/100

Antiversum – Cosmos comedenti (Invictus Productions 2017)
1. Antinova
2. Creatio e chao orta est
3. Cosmos comedenti
4. Nihil ad probandum

Teitanblood – Accursed skin

Hoewel de meeste mensen aan het uitbollen zijn, bestoken sommige labels ons vlak voor de jaarwende nog met uitstekende releases. Zo bereikt ons via het toonaangevende en gerenommeerde Norma Evangelium Diaboli label plots nieuw werk van het Spaanse Teitanblood. Hoewel “nieuw” niet helemaal de correcte verwoording is. Deze “Accursed skin” EP bevat met het titelnummer immers wel nagelnieuw werk, terwijl “Sanctified dysecdysis” reeds eerder op de “Woven black arteries” EP uit 2012 te bewonderen viel. En hoewel er dus enkele jaren tussen beide songs liggen, vond de band beide nummers op conceptueel gebied uitermate bij mekaar passen. Wie zich ooit al eens aan Teitanblood gewaagd heeft, zal schoorvoetend toegeven dat dit chaotische black/death-metal monster geen spek voor ieders extreme metal-bek is, zelfs als je best al wel wat gewend bent. Voor Teitanblood begrippen start “Accursed skin” nog vrij toegankelijk want het eerste deel van deze song – die overigens een kwartier van je leven in beslag neemt – begeeft zich in doomy regionen en laat zich van een meer atmosferische kant zien dan het dichtbemiste vervaarlijke en chaotische smoelwerk dat dit beest normaal vertoont (trouwens perfect weergegeven in het sinistere cover artwork). Verderop in de song ontspoort de band – zoals ze op haar best is – in een nietsontziende maalstroom aan inktzwarte krankzinnigheid met explosieve gitaarleads. Voor de ene je reinste teringherrie, voor de ander een climax op gebied van extreme zwartgalligheid. “Sanctified dysecdysis” is op alle vlakken de overtreffende trap van de psychotische elementen van de eerste track en vormt een terroristische aanslag op je gemoedstoestand. Ideaal muziekje om de zeemzoete kerstsfeer op je aanstaande familiefeestjes om zeep te helpen. Maak er meteen een playlist van met gelijkgestemde zielen als Irkallian Oracle, Katharsis, Vassafor of Grave Miasma.

JOKKE: 85/100

Teitanblood – Accursed skin (Norma Evangelium Diaboli 2016)
1. Accursed skin
2. Sanctified dysecdysis