Toen het Amerikaanse Tombs ter promotie van hun split met het geweldige Planks doorheen Europa tourde, deed ik met mijn toenmalige band Timer het voorprogramma van deze twee vervaarlijk uitziende bands. Ik herinner me nog dat Tombs toen zo luid speelde dat iedereen buiten aan de andere kant van de glazen wand ging staan om deze waanzin te aanschouwen. Mijn trommelvliezen zijn me nog steeds dankbaar. Korte tijd later sloeg hun eerste langspeler “Winterhours” in als een bom. De explosieve mix van post-metal, sludge en extreme metal knalde als een te hard opgeblazen siliconentiet. Met opvolger “Path of totality” werd er soms aan een iets lager tempo gemusiceerd, wat dat album met een uur speeltijd wel wat afwisseling en ademruimte bezorgde. Op de recent verschenen derde langspeler “Savage gold” presenteren Mike Hill en zijn medestrijders opnieuw een kleine shift in hun totaalgeluid. Enerzijds bevat het album heel wat naar black metal neigende tremelo picking gitaarlijnen (o.a. “Golden eyes”, “Echoes”, “Edge of darkness”, “Ashes”, “Legacy”) en anderzijds wordt er geëxperimenteerd met cleane vocalen (check “Echoes”of het toegankelijke New Wave aandoende en daarmee meest afwijkende nummer “Severed lives”). Halverwege het album proclameren vervormde vocalen op “Deathripper” hun boodschap op een basis van een pompende baslijn, repetitieve gitaarmelodie en drumbeat. Drumbeest Andrew Hernandez II tovert daarenboven in bijna alle nummers afwisselende grooves uit zijn hoed. Hoewel het feestje opnieuw bijna een uur duurt, zorgen deze elementen ervoor dat je je geen seconde verveelt. De verrassing en complete overrompeling van het debuut mogen er dan een beetje af zijn, toch presteert Tombs het om de luisteraar drie albums op rij een flinke bolwassing in extreme muziek te bezorgen.

JOKKE: 88/100

Tombs – Savage gold (Relapse Records 2014)

1. Thanatos
2. Portraits
3. Séance
4. Echoes
5. Deathripper
6. Edge of darkness
7. Ashes
8. Legacy
9. Severed lives
10. Spiral