Het druilerige winterweer dat zich aan de andere kant van mijn al-lang-niet-meer-gewassen ramen voltrekt, wordt binnenshuis versterkt wanneer de intro van het gelijknamige debuut van Drawn Into Descent door de woonkamer knalt. Deze inleiding, bestaande uit een cleane gitaarpartij die zich doorheen donderwolken klieft, zou je verwachten op één of ander melancholisch doom metal album. Nu zitten er wel wat doomy invloeden in de muziek van deze Mechelaars, vermits hier allesbehalve snelheidsrecords verbroken worden, maar de screams doen het totaalplaatje toch eerder richting black metal opschuiven. Echter voor een keer eens niet de hondsdolle satanische variant, maar eerder de atmosferische en dromerige mid-tempo sub-stroming die aangevoerd wordt door een Alcest of Lantlos. Soms met een licht-suïcidaal/depressief sfeertje à la Forgotten Tomb of een Noors aandoende versnelling (“The realm of unbecoming”). Bij het schrijven van de muziek kijkt het kwartet niet op een minuutje meer of minder, want sommige songs flirten met de tien minuten grens. Hierdoor ademen de nummers en krijgen ze volop de kans zich te ontpoppen tot een meeslepend en pakkend geheel, waarbij de gitaarleads (al dan niet met een postrock invalshoek) een prominente rol opeisen in het kippenvel verschijningsproces. De rockende riffs aan het einde van “Gallows” creëren een heuse Agalloch vibe ten tijde van hun meesterwerk “Ashes against the grain”. Het organische warme geluid van de productie draagt bij aan de sfeerschepping en maakt het optimaal genieten met het beklijvende “Pariah” als hoogtepunt van de plaat. Puik debuut!

JOKKE: 80/100

Drawn Into Descent – Drawn into descent (Immortal Frost Productions 2015)
1. Prelude
2. Elude
3. Solitude
4. The realm of unbecoming
5. Pariah
6. Gallows