Deathspell Omega, de heersers van de ondergrond. Zouden ze bestaan? Mensen die geen respect kunnen opbrengen voor Hasj-Charles en zijn orkestje? Oké, destijds in dat ene interview werd wel geopperd dat de gaskamers opnieuw geopend moesten worden. En er werd wel gedreigd, dat mensen die ooit een DsO shirt zouden dragen, oep hun bakkes moesten krijgen. Dat was vroeger. Samen met de puistjes verdween ook deze puberale aanstellerij en kwam de echte Satan aankloppen. Dat was precies in 2004, ten tijde van het derde album “Si monvmentvm reqvires, circvmspice“. Mikka kwam brullen en zowel muzikaal als tekstueel werd het allemaal serieuzer. Op de albums en mini’s die volgden werd dit alleen maar uitgediept. Zoals DsO zijn er geen twee. Het muzikale niveau van deze Franse band kent zijn gelijken niet. “Fas – Ite, maledicti, in ignem aeternum” was het hoogtepunt van gecontroleerde chaos op universitair niveau – like said – zowel muzikaal als tekstueel. Dat maakt dat je DsO tevergeefs kunt typeren als math-core, black metal en jazz. Volgende bijvoeglijke naamwoorden horen daar onontbeerlijk bij: razend, filosofisch en verpulverend. Voorganger, EP “Drought“, was een licht dipje in het rijke oeuvre van de band. Gelukkig maakt nieuweling “The synarchy of molten bones” het weer helemaal goed. Een half uur lang gaat de beuk er stevig in. Meng het apocalyptische van “Fas – Ite, maledicti, in ignem aeternum” met het iets toegankelijkere – nu ja – makkelijker verteerbare, “Paracletus” en je hebt een idee van wat je te wachten staat. Onmenselijke drumpartijen, jazzy chords, basloopjes, duivelse gezangen en dissonantie alom. It’s all there folks! Integriteit: 10/10. Inhoud: 10/10. Vakmanschap: 10/10. Maar net geen “Kénôse” of “Paracletus“. Toch: handjes op elkaar en klappen maar. Flap flap. Flp: 95/100

Deathspell Omega – The synarchy of molten bones (NoEvDia 2016)
1. The synarchy of molten bones
2. Famished for breath
3. Onward where most with ravin I may meet
4. Internecine iatrogenesis