Ik ben er zeker van dat velen met mij al lang aan het uitkijken waren naar Wiegedood’s opvolger op debuut “De doden hebben het goed” uit 2015. Het trio – bestaande uit leden van Amenra, Hessian, Oathbreaker en Rise And Fall – dropte met haar eersteling een klein bommetje in onze vaderlandse black metal scene. Daar waar een band als Amenra in mijn ogen vele nieuwe zieltjes naar de omvangrijke duistere muziekstijlen lokte, lijkt ook Wiegedood voor velen een soort van “instapband” te zijn naar black metal, wat niet negatief bedoeld is. Op het eerste zicht lijkt er niet veel gewijzigd te zijn op de nieuwe plaat: opnieuw zijn vier nummers voldoende om ons te overtuigen, een nieuwe intrigerende titel bedenken was blijkbaar te veel moeite (we gaan er dus maar van uit dat er een thematische link tussen beide releases zal zijn), aan een basgitaar heeft Wiegedood nog steeds een broertje dood en je gaat al een kenner van inheemse gras- en heidesoorten moeten zijn om op basis van de cover – opnieuw van de hand van meesterfotograaf Stefaan Temmerman – niet per ongeluk terug de eerste plaat aan te kopen. Wie echter goed luistert hoort toch wel enkele verschuivingen in de sound van het trio. Daar waar Wiegedood op het debuut nog eerder de mosterd haalde bij de atmosferische USBM (lees: cascadian) scene, is het nu een intensere ijskoude Noorse wind die doorheen de snelle tremelo picking riffs en blast drums waait. “Ontzieling” legt meteen de zweep erop en aan hoog tempo worden we mürw gebeukt door een frostbitten furie, terwijl de midtempo passages van de openingssong een zekere grandeur in zich dragen. Met haar elf minuten is “Cataract” de langst track van de plaat en tevens de song waarin het meeste ruimte is voor een dynamische spanningsboog. Zo vallen de hese screams van Levy Seynaeve pas na vijf minuten in. De titeltrack onderscheidt zich dan weer door haar bezwerend, repetitief karakter waarbij de vocalen eerder volgens een soort mantra of ritueel lijken te verlopen. Toen “Smeekbede” als teaser werd vrijgelaten was ik niet erg overtuigd van de palm muted riffs die een bijna kokhalzend chugachuga-gevoel opwekten (en nog steeds niet eigenlijk). Het is pas wanneer het akkoordenwerk openbreekt dat deze song overtuigend wordt. Daar waar de vorige plaat uitmondde in een Russische spoken word outro is het deze keer Levy die zijn hese stembanden nog een half minuutje mag laten doorklinken. De vocalen van de frontman zijn eigenlijk het enige punt waarop ik iets kan aanmerken (behalve het feit dat ik tweeëndertig minuten nogal aan de korte kant vind), vermits deze te vlak zijn qua bereik en nogal eentonig overkomen. Daartegenover staat dat qua productie voornamelijk de klank van de drums erop vooruit gegaan is (natuurlijkere en vollere sound) en overall is het geluid dynamischer geworden. Al bij al weet Wiegedood opnieuw een overtuigende plaat neer te zetten. Benieuwd of ook deze op het podium vertaald wordt in een gitzwarte draaikolk. Ik ben in elk geval present tijdens de albumpresentatie op vier februari in de Kortrijkse De Kreun.

JOKKE: 86/100

Wiegedood – De doden hebben het goed II (Consouling Sounds 2017)
1. Ontzielling
2. Cataract
3. De doden hebben het goed II
4. Smeekbede