Parijs: de stad van de liefde. Op de albums van Merrimack valt er echter niet veel romantiek te bespeuren want deze Parijzenaars spuien al meer dan twintig jaar haat en verderf vanuit de diepste hellekrochten. Wie het reilen en zeilen van de Franse black metal scene volgt, zal ongetwijfeld wel één van Merrimack’s albums in zijn of haar platenkast hebben staan. Ten huize jokkemans is dat in ieder geval zo met elk album dat ze sinds “Of entropy and life denial” uit 2006 hebben uitgebracht. En laat ik maar meteen de plot van deze review verklappen: ook het nagelnieuwe “Omegaphilia” zal zijn weg naar mijn collectie ongetwijfeld snel vinden. Gitarist Perversifier is er als enige uit de begindagen nog bij maar voor het eerst is wel eenzelfde line-up te horen op twee opeenvolgende platen. Hopelijk blijft dit zo, want de huidige bezetting is ongetwijfeld de sterkste die de band al heeft gehad. Desondanks is “Omegaphilia” wel vijf jaar in de maak geweest, maar liever wat langer wachten om dan kwaliteit voorgeschoteld te krijgen natuurlijk. “Cauterizing cosmos” wordt ingeluid met allerhande ritualistische geluiden en zorgt voor een eerste pandoering van zodra de instrumenten hun intrede doen. “The falsified son” gaat echter nog een stapje verder met zijn in 6/8ste walsende tremolo-riffs waarbij alle muzikanten laten zien dat ze in bloedvorm verkeerden tijdens de opnames. In het begin van “Apophatic weaponry” laat het kwintet de razernij even voor wat het is en worden de doom-regionen succesvol verkend alvorens terug van jetje te geven. Daarna volgen een paar minder opzienbarende, maar nog steeds oerdegelijke black metal songs totdat stemkunstenaar Aldrahn (The Deathtrip, ex-Dødheimsgard) zijn opwachting maakt in “Cesspool coronation” en van toegevoegde waarde blijkt te zijn met zijn vuilbekkerij. De langste song van het album staat naar goede gewoonte helemaal aan het einde en middels de nodige dynamiek en afsluitende sacrale gezangen kan “At the vanguard of deception” de aandacht de volle negen minuten volhouden. Over de gehele lijn bekeken is “Omegaphilia” een erg sterke plaat. Aanrader!

JOKKE: 87/100

Merrimack – Omegaphilia (Season Of Mist 2017)
1. Cauterizing cosmos
2. The falsified son
3. Apophatic weaponry
4. Gutters of pain
5. Sights in the abysmal lure
6. Cesspool coronation
7. At the vanguard of deception