In de pers en op sociale media regende het de voorbije dagen superlatieven in recensies van de releaseshow van de zesde plaat van Amenra, waarvoor onze nationale post-metal/sludge-trots en haar gevolg The Church of Ra eerder deze week de Brusselse Ancienne Belgique twee dagen lang inpalmden en zwart kleurden. Het lijkt bijna not done om iets negatiefs te zeggen want de band wordt op handen gedragen en een heel legioen volgelingen koopt blindelings al wat het collectief de markt opzwiert. Toch had ik enkele kritische noten te plaatsen bij de show want in het eerste deel vond ik de band opvallend slordig staan musiceren. Pas nadat halfweg “Am kreuz” passeerde, vond ik de vlam in de pan slaan en ook “Nowena | 9.10” en “A solitary reign” werden erg sterk vertolkt. Als heel het optreden van dit niveau was geweest, had het er één voor de boekjes geweest, nu was het niet meer dan een degelijke show, en daar kon Colin’s overbodige vleeshakenfetish niet veel aan veranderen. Op de sublieme visuals viel dan weer niets aan te merken. Wat me wel opviel was dat “A solitary reign” de enige nieuwe song was die me live bij mijn ballen wist te grijpen. Nu ik de speciale release-editie van de plaat – ook ik heb me laten overhalen om veertig euro neer te tellen voor een extra kartonnen hoesje met zegel en drie pluimen – de voorbije dagen de nodige rondjes heb laten spinnen, kom ik spijtig genoeg tot dezelfde conclusie. Net zoals op “Mass V“, waarbij “Nowena | 9.10” de enige échte uitschieter was, is dat met “A solitary reign” opnieuw het geval op “Mass VI“. Het is een meesterlijke song waarop de vijf heren eens iets anders laten horen en de naar melodieuze doom neigende gitaarmelodie – die me aan een band als Saturnus doet denken – een echte oorwürm is die dagenlang door je hoofd spookt. Voor de rest is het meer van hetzelfde en slaagt de band er mijns inziens met haar gekende “zalven en slaan”-aanpak niet in om straffere songs te schrijven dan wat we kennen van de derde en vierde plaat. Stiekem had ik gehoopt dat bassist Levy Seynaeve (Wiegedood, Oathbreaker) – die voor de eerste keer deelnam aan het schrijfproces – een subtiele dosis black metal in het Amenra materiaal zou injecteren, maar dat gebeurde niet. Nummers als “Children of the eye“, het in het Frans vertolkte “Plus près de toi (Closer to you)” en het te langdradige “Diaken” beuken op vertrouwde slepende wijze, maar blazen me nergens écht van mijn sokken. Op het gebruik van meer (geslaagde) cleane zang en enkele poëtische niemendalletjes na, lijkt Amenra gevangen te zitten in haar té strakke keurslijf…en het slachtoffer te zijn van het feit dat de band in het verleden meermaals enorm straf uit de hoek wist te komen. En dan leg je de lat natuurlijk zó uitermate hoog dat het geen evidentie is om jezelf steeds te overstijgen.

JOKKE: 77/100

Amenra – Mass VI (Neurot Recordings 2017)
1. Children of the eye
2. Edelkroone
3. Plus près de toi (Closer to you)
4. Spijt
5. A solitary reign
6. Diaken