Het Internationale gezelschap Adaestuo wist ons in maart 2019 danig te verrassen met hun beklijvende performance op het A Thousand Lost Civilisations fest. Dat leek me aanvankelijk niet zo evident daar de muziek van het trio met Belgisch/Poolse/Amerikaanse/Finse-roots niet voor één gat te vangen is. Op de voorgaande langspeler “Krew za krew” uit 2018 was al te horen dat de black metal elementen in de minderheid waren ten voordele van mystieke ambient en barokke theatraliteit. Die tendens wordt op het nieuwe werkstukje “Manalan virrat” voor de volle honderd procent doorgetrokken waardoor er van een “metalen” fundament geen spoor meer te beleven valt. Dat is waarschijnlijk dan ook de reden dat deze plaat niet via World Terror Committee verschijnt, maar via het eigen (?) Umbra Dei label.

De zaadjes voor “Manalan virrat” werden gepland toen het trio in de lente van 2017 een trip doorheen Lapland maakte. Deze geïsoleerde hermitage ver ten noorden van de poolcirkel vertaalde zich in negen composities die doordrenkt zijn van boreale wreedheid en sjamanistische gnosis. Rituele percussie, mysterieuze ambient en spookachtige reverb brengen het muzikale relaas van deze reis. Daarover doet frontheks Hekte Zaren zoals gewoonlijk haar ding door de luisteraar in vervoering te brengen met haar bezwerende heldere zang, maar even goed jaagt ze je in “Walpurgisnacht” de stuipen op het lijf met angstaanjagend gekrijs. In “Gorgona” hanteert ze een oosters aandoende zangstijl die een perfecte brug vormt naar het met Midden-Oosterse instrumentatie doordrenkte “Vaa’as“. Dit zou de perfecte soundtrack voor één of andere mystieke prent zijn die zich ergens in Israel, Pakistan of India afspeelt. In het hart van “Encircling vultures” klopt een cyclische drumbeat waarover beklemmende en zenuwslopende begrafenisklanken gedrapeerd zijn en waarbij de bloedstollende zang druipt van dementie en verpletterende pijn. De beukende drones van “Grave monologue” verpulveren je botten dan weer. Deze huiveringwekkende momenten staan in schril contrast met de dromerige opener “The bones have been cast“, de asgrauwe desolate ambient van “Moss and stone” of de plechtige orgelmuziek van afsluiter “Cage à Pilori”.

“Manalan virrat” is ongetwijfeld een ambitieus werkstukje van één van de weinige bands die haar nummers, waarvan er geen enkel hetzelfde klinkt, met recht en rede als “rituelen” mag omschrijven.

JOKKE: 82/100

Adaestuo – Manalan virrat (Umbra Dei 2020)
1. The bones have been cast
2. Walpurgisnacht
3. Gorgona
4. Vaa’as
5. Citadel of submersion
6. Moss and stone
7. Encircling vultures
8. Grave monologue
9. Cage à Pilori