Het Engelse Winterfylleth leerde ik destijds kennen middels het uitstekende “The Mercian sphere“. Ik maakte een sprong terug in de tijd om ook debuut “The ghost of heritage” (2008) aan te schaffen en nadien belandden de opvolgers “The threnody of triumph” (2012) en “The divination of antiquity” (2014) ook netjes in de eindsectie van mijn platencollectie. De kwaliteit was er nog steeds, maar het begon toch allemaal wat veel op mekaar te trekken waardoor ik besloot de twee daaropvolgende platen (“The dark hereafter” uit 2016 en “The hallowing of heirdom” uit 2018) links te laten liggen, hoewel het kwintet op die laatste blijkbaar (van horen zeggen/lezen) resoluut de akoestische kaart trok. Ondertussen zijn we bij langspeler nummer zeven aanbeland en besloot ik terug in te pikken om een stand van zaken op te maken. De typische titelstructuur van de platen, de tweejarige langspelercyclus en het eenvoudige, doch steeds prachtige artwork zijn in elk geval nog steeds aanwezig. Reeds bij opener “Misdeeds of faith” ben ik blij dat Winterfylleth nog steeds niets aan agressie heeft ingeboet, au contraire, het lijkt wel alsof Chris Naughton en co meer peper in hun reten hebben dan ooit te voren. In opvolger “A hostile fate” wordt duidelijk teruggegrepen naar het geluid van “The Mercian sphere“, niet verwonderlijk daar er tussen de haakjes wordt aangegeven dat het hier het vierde vervolgstuk betreft van “The wayfarer” waarvan de eerste drie delen op die plaat terug te vinden waren. Het gitaarwerk en de heldere zangkoren zijn om duimen en vingers bij af te likken! Ook voor akoestische kampvuurromantiek is er nog steeds plaats, dat laten o.a. de intro van het bijna tien minuten durende “Absolved in fire” en het korte intermezzo “Betwixt two crowns” horen. Zodra deze rustgevende tonen weggeëbt zijn, ontbloot het gezelschap haar tanden en is het zalig meesurfen op de pakkende melodieuze gitaargolven die door blastend drumwerk van Simon Lucas – naast Chris de enige muzikant die er nog van in het begin bij is – voorgestuwd worden. Het moge duidelijk zijn dat Winterfylleth op deze plaat serieus beukt, waardoor er misschien hier en daar wel een tikkeltje aan atmosfeer ingeboet wordt. Als tegengewicht voor de furieuze black bevat het titelnummer wel een erg mooie meeslepende leadpartij en de razernij in “A greatness undone” wordt door een akoestisch intermezzo in twee gekliefd. Het afsluitende “In darkness begotten” mondt dan weer uit in zalvende strijkers. Er is ook een gelimiteerde versie van “The reckoning dawn” beschikbaar waarop drie extra nummers prijken waaronder “Woden“, een geslaagde cover van de Enslaved klassieker “Wotan” en een synthbewerking van het laatste nummer van de reguliere editie. Verwacht hier echter geen klassiek vuurwerk zoals Emperor destijds met “Opus a satana” liet horen, want “In darkness beholden” is resoluut slaapverwekkend. “Upon gallows frail” en de cover voegen wel nog tien kwalitatieve extra minuten English Heritage Black Metal toe aan een plaat die reeds een klein uur duurt. Dit maakt het wel net dat tikkeltje te veel daar het opnieuw wat schort aan het onderscheidend karakter van de nummers onderling. Maar voor de rest geen klachten en liefhebbers van de band kunnen “The reckoning dawn” blind aanschaffen.

JOKKE: 81/100

Winterfylleth – The reckoning dawn (Candlelight Records 2020)
1. Misdeeds of faith
2. A hostile fate (The wayfarer Pt. 4)
3. Absolved in fire
4. The reckoning dawn
5. A greatness undone
6. Betwixt two crowns
7. Yielding the march law
8. In darkness begotten