In 1998 richt Floris Velthuis Meslamtaea op als eenmansformatie waarmee hij tussen 2004 en 2017 een demo, een langspeler en twee splits uitbrengt. In 2017 vervoegt Asgrauw-collega Ward de band als vocalist en volgen er nog een split en in 2019 de tweede langspeler “Niets en niemandal“. Nu een jaar later is daar alweer het derde album “Geketend in de schaduw van het leven“. Ik ben niet de eerste Addergebroed recensent die deze plaat voor zich heeft gekregen. Niet eens de tweede. De andere heren kunnen de kwaliteit wel horen, maar kunnen er zelf heel weinig mee. Vanaf het eerste moment dat ik de plaat opzet, voel ik al dat dit voor mij een geweldig album zal wordt. De intro van het eerste nummer zou niet misstaan op een album van Les Discrets of Alcest. Zwevende ‘cleane’ tremolo gitaarklanken ondersteunen de stem van Fraukje van Burg (Doodswens). Het is bijna magisch te noemen. Dan barst de muziek los: de midtempo drums, de door merg en been gaande ‘screams’ van Kaos, het wordt perfect in balans gehouden door rustige breaks. Dit is duidelijk geen blackmetal van de oude school. De progressieve trends die je in nieuwe Nederlandse blackmetalbands zoals Laster, Terzij de Horde, White Oak en dergelijke ziet, kom je ook hier tegen. Meslamtaea is zeker niet vies van een experiment. Zo hebben ze op dit album de hulp ingeroepen van saxofonist Otto Kokke (Dead Neanderthals) en dat smaakt mij uitermate goed. Geen blazer kan zo gevarieerd klinken als een saxofoon. Ook gebruiken de heren een Vocoder. Her en der zijn naast de shoegaze/post-blackmetal invloeden ook screamo, prog en avant-garde elementen te ontwaren. Ik hou hiervan: blackmetal die buiten de lijntjes kleurt. Toch is het veel meer een blackmetalalbum dan je van deze beschrijving zou verwachten. De progressieve passages versterken de blackmetal juist. Het steekt feller af. Ik kan hiernaar blijven luisteren. Het album is een doorlopend geheel, alle nummers lopen naadloos in elkaar over. Thema’s komen terug, maar het is een ontzettend gevarieerd album datt verhaalt over hoe de wereld en in het bijzonder onze habitat de mensheid ontvalt door onze eigen acties. Wij zijn de plaag die de wereld vernietigt en dit album is een uiting van de frustratie, de wanhoop, het verdriet, de woede en de acceptatie van die realisatie. Op “Bitter” en “Vuilnis” horen we ook de vocale kunsten van Kevin Kentie (Sauron, Ibex Angel Order en Abysmal Darkening). Muziek is emotie. Dat is een hard gegeven. De één voelt wat meer bij een album dan de ander. Ik kan alleen maar zeggen dat “Geketend in de schaduw van het leven” mij erg veel doet en dat deze hoog gaat scoren op mijn jaarlijst, heel hoog. Ik ben er nog ondersteboven van.

MISCHA: 91/100

Meslamtaea – Geketend in de schaduw van het leven
1. Inktzwart
2. Ontwricht
3. Verdomde wereld
4. Schemerdal
5. Illusie
6. Bitter
7. Vuilnis