Dat de Canadezen van Spectral Wound een beestig potje black metal kunnen spelen, maakten de heren in 2018 reeds duidelijk met de prima “Infernal decadence” plaat. Ook live wist de band met diens opzwepend zwartmetaal de kalk uit het plafond van Antwerp Music City te knallen. Het was met andere woorden reikhalzend uitkijken naar een opvolger. Die is in de vorm van “A diabolical thirst” en diens controversiële hoes een feit. Geen idee of ik die coverfoto nu puberaal of geniaal moet vinden, het is soms een dunne scheidingslijn, en zeker in het blackmetalwereldje, niet waar?

Vanaf de eerste seconden van opener “Imperial saison noire” worden geselende opzwepende riffs en de schurende salpetervocalen van Jonah over ons uitgestort en weten we dat het goed zit. Op de tienerkamers van de muzikanten hing destijds hoogstwaarschijnlijk menig Gorgoroth-poster, maar we kunnen er ook meteen bijvertellen dat de Noren, zeker vanaf het Gaahl-tijdperk, het onderspit moeten delven voor deze Canadese ijskoude furie. De winterse temperaturen in Canada moeten immers niet onderdoen voor die in Noorwegen.

Het aantal monsterriffs is haast niet op twee handen te tellen, straf voor een plaat die “slechts” zes nummers bevat. De helse tremolo picking openingsriff van “Frigid and spellbound” doet ons hart elke keer enkele slagen overslaan, maar ook verderop in de song passeren nog enkele straffe gitaarharmonieën zoals diegene waar de opbouw vanaf het akoestische intermezzo uiteindelijk in uitmondt. “Soul destroying black debauchery” gaat op hetzelfde vernietigende elan verder, hoewel misschien net iets melodieuzer in diens vele mid-tempo passages.

Met dit soort traditionele, van overtollig vet gestripte black, is het soms wel wat oppassen geblazen dat de nummers onderling niet te veel parallellen vertonen. Dat lijkt Spectral Wound zeker te beseffen want “Mausoleal drift“, dat richting de tienminutengrens schurkt, laat het tempo aanvankelijk drastisch zakken om gestaag de spanning op te drijven totdat het nummer in een blackmetalfurie uitbarst en drummer Illusory zich mag uitleven. Het gitaarwerk is nogmaals om duimen en vingers bij af te likken.

Het duivels snelle “Fair Lucifer, sad relic” is zó koud dat het gigantische ijskappen met gemak doormidden splijt en een splinterbom aan rondslingerende ijspegels katalyseert. “Diabolical immanence” injecteert dan weer een fikse dosis rock ’n roll in de frostbitten black van het gezelschap en plots zijn daar weer enkele beestachtige riffs die opduiken en de afsluiter een nieuwe wending inclusief kippenvelopwekkende finale bezorgen. Weinig Noren doen het de heren na hoor.

Na elke luisterbeurt liggen we, net als op de albumcover, uitgeteld en murw gebeukt op onze schrijftafel. Er zullen dan ook heel wat zalfjes aan te pas moeten komen om de bloeddoorlopen striemen en open wonden die het venijnige gitaarspel op mijn lichaam nalaat, weg te werken. Tel bij de vele uitmuntende riffs nog enkele schedelsplijtende gitaarsolo’s op waardoor de gitaartandem Patrick en Sean de nodige struisvogelpluimen in hun gat verdient. Bassist Sam wordt echter door de vermorzelende riff blizzard ondergesneeuwd. Sneu voor hem, maar de basgitaar is doorgaans nu eenmaal minder van belang in het genre.

Daar waar de voorganger via Vendetta Records (LP en CD) en les Fleurs du Mal Records (tape) verscheen, werd nu de overstap gemaakt naar het iets grotere Profound Lore alwaar “A diabolical thirst” als zoete broodjes lijkt te verkopen. Het is Spectral Wound ten zeerste gegund. Dijk van een plaat!

JOKKE: 89/100

Spectral Wound – A diabolical thirst (Profound Lore 2021)
1. Imperial saison noire
2. Frigid and spellbound
3. Soul destroying black debauchery
4. Mausoleal drift
5. Fair Lucifer, sad relic
6. Diabolical immanence