Het heeft een tijdje geduurd voor de woorden die ik zocht om dit album mee te beschrijven op papier verschenen, en ik was daarin blijkbaar niet alleen. Altarage profileert zich al sinds hun afgrijselijke geboorte op deze vermaledijde aardkloot door middel van een heel erg eigenwijze sound, voorzien van obsceen complexe songstructuren die je als luisteraar uitdagen tot ver voorbij het punt van verwarring en uitputting, een obscure maar vooral abstracte kunstinstallatie die je onmiddellijk met een ijzeren klauw vastgrijpt en doorheen zijn besmeurde bestaan geen enkele kans geeft om op adem te komen. Het spreekt voor zich dat dit soort platen niet de meest voor de hand liggende zijn om je mening over te geven – het kwam bij mij persoonlijk tot op het punt dat ik als luisteraar de pogingen om dit album te proberen begrijpen gewoon heb opgegeven, om het nadien met mezelf op een akkoordje te gooien dat niet elk stuk literatuur, elk beeldhouwwerk of elke compositie gemaakt is om echt begrepen te worden. Ik bleef met andere woorden na elke luisterbeurt opnieuw ietwat verweesd en gefrustreerd achter. “Succumb” bestaat nu eenmaal, en wat het met je doet kan de band ongetwijfeld tweehonderd procent, volledig tot op het bot gestolen worden. Of je de rode draad doorheen deze weerzinwekkende razernij ziet lopen, of het geheel meer als een uit gutsende metalen geluiden opgetrokken pletwals over je laat komen, maakt op het einde van de rit niet uit, want tegen dat moment is de band al in zijn opzet geslaagd. 

Altarage dook volledig uit het niets op in 2015 met hun onder eigen beheer uitgebrachte demo “MMXV”. Daarop bevangen stond opmerkelijk rauwe en provocatieve death metal die stilistisch gezien geen, of weinig gelijken kende. Het jaar daarop presenteerden de heren hun debuutalbum “Nihl” (wereldwijd gedragen dankzij Sentient Ruin, Iron Bonehead, Sol Y Nieve en Doomentia), en kon niemand er nog rond: Altarage is niet meer weg te denken uit het hedendaags dode metalenlandschap. Zes jaar na hun eerste wapenfeit zijn ze op Season of Mist terecht gekomen en lijkt hun muziek van een heel ander uitgangspunt doordrongen. De drager is nog steeds dezelfde dissonante, haatdragende death metal, maar de onderliggende zoektocht naar de ultieme katharsis is centraal komen te staan binnen de band. Wat het ook is dat deze band wil bereiken, ik kan het je niet vertellen. Wél kan ik met zekerheid zeggen dat ik het ga blijven proberen ontrafelen terwijl ik met volle teugen van het duizelingwekkend imposante en gelaagde muzikantschap blijf genieten. Verplichte kost, zonder meer.

JULES: 91/100

Altarage – Succumb (Season of Mist – 2021)
1. Negative arrival 
2. Magno evento 
3. Maneuvre 
4. Foregone 
5. Drainage mechanism 
6. Watcher witness 
7. Fair Warning 
8. Lavath 
9. Forja
10. Inwards 
11. Vour concession 
12. Devorador de mundos