Soulreaper, de alias van de Griek Stelios Makris, en de Gates Of Ishtar cover die “Land of darkness” afsluit, lichten een tip van de sluier op over de stijl die Winter Eternal speelt: Zweedse meloblack geënt op bands als Dissection, Gates Of Ishtar en Vinterland en dat al drie langspelers lang. De eerste zaadjes werden in 2002 in Athene onder de noemer Unveiled Nightsky geplant, maar pas negen jaar later was Winter Eternal een feit.

“Land of darkness” laat een geluid horen dat in schril contrast staat met de warmbloedige sound van de Helleense scene. Dit is eerder het equivalent van een ijskoude Zweedse winter waarbij onze tenen eraf zouden moeten vriezen. De vele melodieuze momenten die de acht eigen composities kennen, weten ons echter ook deels op te warmen, hoewel de openingsmelodie van “The illusive wings of death” en het gitaarloopje in “Lord of false reality” wel op het randje van cheesy klinken. Soulreaper beschikt over de gave om pakkende nummers te schrijven die heel goed in het gehoor liggen, maar spijtig genoeg ook over een nogal doorsnee strot die wat aan passie ontbreekt en daar wringt het schoentje een beetje op deze plaat. In “Faded to silence” probeert de man nog wel een ander screamtimbre uit dat wat sappiger en minder geforceerd klinkt.

Een ander struikelblok zijn de violen die “Crown of stars” inleiden en de song een Keltisch gevoel aanmeten (wat op zich niet zo verbazend zou mogen zijn wetende dat Soulreaper in 2018 en rond de release van de tweede langspeler “Realm of the Bleeding Shadows” naar Schotland verhuisde). Folkfanaten onder ons kunnen dit misschien wel smaken, maar ik vind het als een tang op een varken klinken. In het akoestisch vertolkte “Shaped by grief” duiken opnieuw violen op die echter meermaals lijken te botsen met de gitaarmelodie. Ook het melodielijntje in “Isolation” behoort niet tot de beste momenten van “Land of darkness“, die vinden we in de eerste twee nummers. Er wordt met andere woorden sterk geopend, maar daarna zakt het niveau.

Soulreaper laat horen zich goed op gitaar en basgitaar te kunnen uitleven, of hij ook de drums zelf inspeelde, kan ik niet zeggen. Liefhebbers van Zweedse meloblack kunnen Winter Eternal met een gerust hart uitchecken, maar ik vind de plaat wat aan agressie missen. Bovenop de eerder vermelde kanttekeningen van matige zang, storende violen en soms iets te vrolijke melodieën, krijgt “Land of darkness” dan ook net geen zeven toegemeten.

JOKKE: 69/100

Winter Eternal – Land of darkness (Hells Headbangers Records 2021)
1. Crossing the blackest skies
2. Land of darkness
3. The illusive wings of death
4. Lord of false reality
5. Crown of stars
6. Faded to silence
7. Isolation
8. Shaped by grief
9. Dawn of flames (Gates Of Ishtar cover)