Dé band van de afgelopen editie van Unholy Congregation was naar onze bescheiden mening het Noorse Misotheist. De ietwat arrogante podiumpresence van bandopperhoofd B. Kråbøl & co paste de norse, gure maar tranceopwekkende black metal als gegoten. Met Enevelde houdt de Noor er nog een soloproject op na waarvan vorig jaar het machtige self-titled debuut verscheen dat nog meer uitgesponnen, repetitieve en bedwelmende Noorse black in petto had. In afwachting van een vervolglangspeler, die reeds ingeblikt is, krijgen we op de valreep van 2021 een EP voorgeschoteld die nu reeds digitaal en op tape verschijnt en volgend jaar tezamen met de tweede full-length op CD en vinyl zal verschijnen.
Voor het op een dik half uur afklokkende “Gravgang” trok B. Kråbøl zich een weekend op zichzelf terug om heel het gebeuren zelf in te spelen en op te nemen. Een man van vele talenten, want niet alleen behoort hij tot de betere blackmetalstrotten daarbuiten, ook op zijn gitaar weet hij de juiste snaren te bespelen om ons een half uur lang aan onze boxen gekluisterd te houden en de atmosfeer gitzwart te toveren. De titel verraadt het natuurlijk al, maar vrolijke deuntjes zijn er op “Gravgang” niet te vinden. We bevinden ons een half uur lang in een begrafenisstemming en de sfeer daalt tot onder het vriespunt. Het hoesontwerp lijkt haast een weergave te zijn van de ondergrondse crypte vol ongure en stoffige figuren die op Syning’s debuut preek, een andere band uit Tronheim waar schoon volk in huist en er eveneens met verve in slaagt een terneergeslagen en aardedonker kader te schetsen.
De sound is wat dunner, meer snijdend en bijtend dan op het debuut en over het algemeen is de aanpak meer minimalistisch te noemen, maar toch voorziet de basgitaar de nodige diepte aan het gure, repetitieve en hallucinogene riffwerk. De trage basgitaarriff die zich onder het uptempo gitaarwerk van “Den dypsindige” manifesteert, is hier een prachtvoorbeeld van. Het meer dan acht minuten durende titelnummer luistert als een grafrede weg die de aanwezigen op mijn eigen uitvaart ongetwijfeld de daver op het lijf zou jagen, moest ik dit als mijn finale soundtrack kiezen. De duivel zit ‘em in de details zoals het verheffende einde dat aan de staart van dit nummer subtiel als een zwak herfstzonnetje doorheen een grijs wolkendek schijnt.
De meest technische drummer is B. Kråbøl niet, maar fuck that!, de Noor speelt in dienst van het nummer en doet wat er van een slagwerker verwacht wordt: de hartslag van de compositie aangeven of het nu op down- mid- of uptempo wijze is. In “En skal ikke tro” smokkelt hij wat meer groove, wat meteen opvalt daar de ritmiek elders overwegend van repetitieve aard is, maar steeds is er wel die dynamiek tussen verschillende snelheden. “Gravgang” is geen doomy blackmetalplaat en ook geen heftige, barre Noorse winterstorm, maar deze elementen passeren wel regelmatig in het Enevelde-universum.
Afsluiten doet de multi-instrumentalist met een ode aan Thorns, samen met Manes zo wat dé lokale legende qua black metal uit Trondheim. Hij eert de uitvinder van de Noorse blackmetalriff niet middels een coversong, maar maakt een heuse medley van enkele van Snorre W. Ruch’s baanbrekende songs zoals “Ærie descent” en “Home“. ’t Is duidelijk waar Enevelde de muzikale mosterd is gaan halen. Wie er trouwens nog songs in terugvindt, mag het steeds melden.
B. Kråbøl is duidelijk geen vrolijke frans, maar een Norse Noor, en gelukkig maar, want dat levert opnieuw een dijk van een schijf op. Sterke zoethouder totdat de vinylproducent aan het persen en afleveren van de opvolger toegekomen is.
JOKKE: 85/100
Enevelde – Gravgang (Terratur Possessions 2021)
1. Enevelde
2. Gravgang
3. En skal ikke tro
4. Den dypsindige
5. Thorns Medley
Addergebroed 