Lord Valtgryftåke is één van de meest bezige bazekes van de Chileense blackmetalscene en met een palmares aan bands als 13th Temple, Mantiel, Pyreficativm, Ründgard, Winterstorm en Gryftigæn (ik som hier enkel zijn nog actieve projecten op) kan je de bebaarde man gerust een spilfiguur noemen in het reilen en zeilen van de Chileense underground. Met tal van deze bands werden recent nog degelijke tot erg goede platen uitgebracht, gebruik onze zoekfunctie maar.

Van Gryftigæn verscheen na een demo in 2020 de eerste langspeler “Graven til måneåpenbaringer” die een prima eerste kennismaking was, maar waarbij de winderige productie – ook al droeg ze enorm bij tot de atmosfeer – het potentieel van de composities wat oneer aandeed. Op de tweede langspeler “Fehunðyrdauðr” is dat euvel weggewerkt en dan merk je al snel dat dat de luisterervaring en beleving extra ten goede komt. Net als bij het debuut lijken er tekstueel Scandinavische atmosferen te worden verkend. De albumhoes en het bandlogo lijken dan weer een ode te zijn aan het machtige Ancient Records en een band als Bekëth Nexëhmü. Ook muzikaal is deze band niet veraf.

Nadat het ijskoude “Æter” de temperatuur onder het vriespunt brengt, dompelt “Djúphljóð” ons instant kopje onder in een woeste gletsjer waarbij de grimmige gitaarriffs, subtiel glinsterende toetsen, omineuze vocalen en denderende drums van compagnon Lord Mbl Dmn III als het ware samensmelten tot één verwoestende en kolkende massa begeesterend zwartmetaal waarbij het resultaat belangrijker is dan de afzonderlijke componenten. Zelfs als het tempo in het navolgende “Sacrament of phosphorescence” of het van beklijvende gitaarleads voorziene “Drowned in a rising sun” de dieperik in tuimelt en de screams ook plaats maken voor bedwelmende heldere gezangen met ritueel randje, blijven we mee vervoerd worden op en in vervoering gebracht worden door de golvende geluidsstromen die Gryftigæn produceert. Ik kan wel begrijpen dat de album- en enkele songtitels referenties zijn naar IJsland, want dat overweldigende gevoel dat niet enkel de fantastische natuur van het afgelegen eiland, maar ook diens black metal op ons heeft, ervaren we ook tijdens bij het beluisteren van “Fehunðyrdauðr“. Iets voor halfweg in het bijna acht minuten durende “Seiðursongen” haalt een bere riff ons plotsklaps uit onze trance, om ons wat later terug in de hypnotiserende grote leegte te katapulteren en ons daar te laten totdat de allerlaatste ambienttonen van “Eiðr myrkr” uitsterven en in de ether verdampen.

“Fehunðyrdauðr” is op alle vlakken (songwriting, productie, atmosfeer, uitvoering) de overtreffende trap van “Graven til måneåpenbaringer” en bombardeert Gryftigæn wat mij betreft tot het paradepaardje van de Chileense blackmetalscene. Checken die handel!

JOKKE: 90/100

Gryftigæn – Fehunðyrdauðr (Inferna Profundis Records/Mahamvantara Arts 2022)
1. Æter
2. Djúphljóð
3. Sacrament of phosphorescence
4. Seiðursongen
5. Crossing through the pillars of Azazyl
6. Drowned in a rising sun
7. Eiðr myrkr