Uit de ijstijd daterende riffs klinken vaak nog het beste wanneer ze van onthutsende, mensonterende keelgeluiden voorzien worden, en onderstaande greep tot voor kort geregeld naar Cornigr’s oudere werk om moeiteloos op beide wenken tegelijkertijd bediend te worden. “Relics of war”, “Funereal harvest” en de “Shroud of Satan ​/ ​Death trimorph” 7 inch heruitgave scheurde zomaar alle registers open – nee, aan flarden – met dermate genadeloos koude riffs, daverende blastbeats en demonische krijsen die zelfs voor ons geliefkoosde muzieksegment zorgwekkend duister klonken. Vainaja, de eenzame bezieler van dit Finse orakel van onze onvermijdelijke collectieve ondergang, gaf voor Cornigr zijn met dodelijke parafernalia doordrongen pijp aan Maarten na bovengenoemde langspeler en EP, maar schreef rond die periode tussendoor nog wel ideeën en concepten uit die later zouden worden hergebruikt.

In de tussentijd verscheen onder andere het geniale “Krew za krew” van Adaestuo, in samenwerking met VJS – er moest duidelijk ruimte geschept worden om andere maar evenwel lumineuze creativiteit te laten floreren. Anno 2022 is de man terug met een ode aan ieders eindeloos pijnlijke en uitgerekte overlijden, ditmaal onder de moniker Theriomorph. “Diabolical bloodswords” gaat inderdaad verder op het elan van Cornigr, zij het met bijwijlen complexere songwriting en een sterker gedefinieerde productie. Let wel, het eindproduct blijft nog steeds rauwer dan het gelijknamige gehucht van Mol. Luister ter illustratie naar hoe Vainaja het auditieve equivalent van alle negen cirkels van de hel tegelijkertijd door je strot ramt op pakweg “Nocturne – Under the uninvited”, één van de twee tipjes van de sluier die voor de releasedatum al opgelicht werden.

Theriomorph is met deze plaat op Terratur Possessions naast enkelingen als Mānbryne en Liturgia een van de uitzonderingen die niet uit de Noorse Nidrosian-familie afkomstig is, maar laat ook dat vooral niet aan je hart komen – de plaat past perfect in het gruwelijk sterke en rigide oeuvre van Ole thuis. Op een dik half uur speelt Theriomorph elke tremolo-minnende ziel naar een perpetueel brandend huis, waar verder enkel aanstekelijke drumfills, rollende dubbele bas en een brede waaier aan krijsen en schreeuwen verblijven. Alleen de outro van “Burning black bleeding“ vertoont een verrassende passage van antiklerikale zang, onheilspellend en dreigend genoeg om naadloos aan te sluiten bij de sonische kommer en kwel die “Diabolical bloodswords” zonder meer is. Of Vainaja in deze nieuwe verschijning zijn vorige output kan overstijgen blijft voorlopig nog even onduidelijk, maar barbaars kloven en tornen doet de plaat net als weleer.

JULES: 86/100

Theriomorph – Diabolical bloodswords (Terratur Possessions 2022)
1. Noxious voice
2. Megalith in the hanging garden
3. Atigibus, a passage of cruel power
4. Burning black bleeding
5. Nocturne – Under the uninvited
6. Lunar emblem – Sign of night
7. Reflecting skull
8. Megalith in the hanging garden (reprise)