De Portugese bende van terreur is daar weer, voor een vierde keer dit jaar al, met een nieuwe poging om uwer teerbeminde nachtelijke escapades naar dromenland volstrekt onaangenaam te maken, wat zeg ik, glansrijk te saboteren met hun walgelijke, uitputtende en ronduit afstotelijke muziek. Hoezee. Mons Veneris zoekt zelfs binnen het niet altijd even gemakkelijke universum van black metal maar al te graag de grens van het verteerbare op, iets wat bij verlenging het merendeel van de Black Circle verweten kan worden: koddige lieverdjes zoals Vetala, Decrepitude en Irae zijn niet bepaald in het leven geroepen om de meest hardnekkige leden van uw schoonfamilie mee te charmeren, al kan het idee terloops wel fijne visuele impulsen opleveren. Black Circle Propaganda, het voorgenoemde collectief waar deze vaandeldragers van auditieve ontbindingsdrang toe behoren, zou naar verluidt ergens eind 2021, begin 2022 de pijp aan Maarten hebben gegeven – maar dat hoeft gelukkig niet te betekenen dat de getrouwen het daarom ook allemaal voor bekeken houden. 

Neen, Mons Veneris is klaarblijkelijk levend en wel. De band slaat er op “Inversados d’um Abismo de Escuridão” – vrij vertaald als zijnde “Omgekeerd uit een afgrond van duisternis” – in om, met een kracht en een doorzettingsvermogen dat dergelijk gespuis maar zelden durft te etaleren, alsnog vol op het orgel te gaan. De lead riffs op pakweg “As garras do velo escrito” lopen bij de meest gezapige tempowissels niet bij de regel maar te pas en te onpas (sic) meerdere tellen uit de maat, zoals steeds vergezeld door lamenterende, infernale zanglijnen die, met hun totale gebrek aan respect voor de toonladder, meteen de desbetreffende toon zetten. De Fransozen die vroeger op het illustere Les légions Noires rooster prijkten zouden hier ongetwijfeld kaas van lusten, maar dat de heren uit Torres Novas affiniteit koesteren voor LLN hoeft al vanaf de beginjaren geen verrassing meer te heten.

“Satanás impera” klinkt dan weer met momenten volstrekt catchy – ondanks de zonder meer expres verkeerd gestemde snaarinstrumenten, onnavolgbare intermezzi en schijnbaar uit het niets opdoemende en in de mix veel te prominent aanwezige blastbeats. Elke noot op deze plaat lijkt – nee, is – geschreven om de luisteraar tot in het diepst van diens ziel te verstoren, om hem met een nieuw niveau van ongemakkelijkheid op te zadelen dat enkel een iets te lang durende knuffel met de mama kan verhelpen. Het voelt alsof de nagels aan je doodskist traag maar gestaag uit de haarvaten van de aarde komen gekropen om zich doorheen je lichaam een weg naar hun finale rustplaats te werken, alsof je hoofd kunstmatig in leven wordt gehouden terwijl de rest van je lijf decennialang in een vat fluorwaterstofzuur tot een brij van irrelevante atomen wordt gereduceerd. Indien het nog niet helemaal duidelijk was: “‘Inversados d’um abismo de podridão” is absoluut een fantastische plaat – al is het er zo eentje die een mens zich doet afvragen hoe diep wij nog verder in de onterende verdorvenheid kunnen zakken, of we de bodem niet al lang bereikt zouden moeten hebben, en of die überhaupt eigenlijk wel bestaat? 

JULES: 89/100

Mons Veneris – Inversados d’um abismo de podridão (Signal Rex 2022)
1. Crueza lúgubre
2. As garras do velo escrito
3. Urna da virgem desalmada
4. Sê a minha morte
5. O do fosso da vida
6. Satanás impera
7. No trono do desconhecido
8. Discípulo do mal