Om met de deur in huis te vallen, 10 op 10 voor de intro; geeft de titel van de plaat al een bepaalde sfeer mee. De ronduit sjamanistische klanken van “Rite of transcendence” sleepten me direct mee naar duistere dennenwouden waar mannen met geweien mysterieus rondom een kampvuur zitten. Bijna even duister als het legendarische begin van “Kathaarian life code”. En net als op “A blaze in the northern sky” krijg je daarna niks dan black metal geserveerd. Laat ik mezelf echter niet voorbij lopen; Sarvekas is immers een vrij nieuwe band en dus verdient deze het om netjes voorgesteld te worden. Een Finse band, bestaande uit twee leden die gepast enigmatisch A.A. en J.L. heten. Van de heren is overigens verder niet veel terug te vinden. Hun eerste teken van leven gaven zij in 2020, met de stevige EP “Of atavistic fury and vision”. Deze ging toentertijd aan mijn radar voorbij maar is zeker de moeite waard.

Het metalgedeelte van de plaat trapt af vanaf de eerste seconde van “The scryer of bones” en dat met een riff van de bovenste plank. Niet dat de rest van de instrumentatie ver moet achterblijven, maar het is wel een goede manier om direct duidelijk te maken waarover het gaat. Zeker wanneer zanger J.L. zijn keel opentrekt blijft er maar één conclusie mogelijk: moderne black metal, punt andere lijn. Modern is overigens geen waardeoordeel, ik bedoel er vooral mee dat Sarvekas genoeg geproduceerd is om de instrumenten duidelijk te kunnen horen zonder die hoogstnoodzakelijke gruizeligheid te verliezen.

Dat de heren niet zomaar even een plaat bijeen schreven druipt er met bakken vanaf. Die riff van de bovenste plank komt nog een aantal keer terug gedurende de song, iedere keer net lang genoeg om herkenbaar te zijn, nooit te lang – dat heet ‘een song schrijven’ en Sarvekas doet het met verve. Toegegeven, niet altijd met evenveel verf. Af en toe, bijvoorbeeld in “Embers of pagan fire” gaat de band met alle snelheid en brutaliteit die je je zou wensen vooruit, alleen lijkt men dat zonder doel te doen… en dan begin je heel snel als de slechtste incarnatie van Dark Funeral te klinken. Met een hamerende dubbele bas, een tremoloriff en een schreeuw alleen redt een band het niet. En ja, dat komt meermaals op de plaat voor, in “The austerity of the northern lands” bijvoorbeeld, al wordt die song gered door een epische finale.

De recensie zou niet compleet zijn zonder die epische toets in de schijnwerper te zetten: het is iets wat wel vaker geassocieerd wordt met Finse bands en hoewel Sarvekas behalve de intro geen keyboards of andere instrumenten inzet, slaagt men er wel in om hun muziek een zin van triomf, van energie mee te geven wat ik persoonlijk ten hoogste apprecieer. Dat men in hun enthousiasme een beetje overboord gaat vind ik niet zo’n enorm probleem. Zoals gezegd, Sarvekas houdt de snelheid hoog en je krijgt de kans niet om je te vervelen. Het logische nadeel daarvan is dat de plaat naar het einde toe een beetje gaat samenvloeien. Jammer, want “The great winter” is naast “The scryer of bones” en het titelnummer één van de hoogtepunten van “Dark woven paths”.

Qua score, wel, een beginnende band moet je wat ruimte geven, zeker als ze met een langspeler komen aanzetten die op alle fronten slaagt, zij het niet overal even overtuigend en met hier en daar nog een dipje in de uitwerking. Indien u van de laatste platen van Behexen hield, zeker eens beluisteren.

BERT: 83/100

Sarvekas – Woven dark paths (Soulseller 2023)
1. Rite of transcendence (Intro)
2. The scryer of bones
3. Of bloodlust and nigtside sorceries
4. Embers of pagan fire
5. Woven dark paths
6. The austerity of the northern lands
7. Soaring over the battlefields
8. The great winter