Ik schrok me een hoedje toen “Scouring ignorance“, de opener van Fen’s nieuwe langspeler “Monuments to absence” uit de speakers knalde. In mijn herinneringen ging het er immers heel wat atmosferischer aan toe vergeleken met het blackmetalgeweld dat we nu gepresenteerd krijgen. Toegegeven, ook al wist “Carrion skies” me destijds sterk te bekoren, toch verloor ik de Engelse band nadien uit het oog en oor. “Winter” uit 2017 en “The dead light” dat twee jaar later verscheen, miste ik dan ook volledig. Maar met deze zevende langspeler pikken we draad terug op. Destijds bestempelde ik Fen nog als het kleine broertje van Agalloch, maar ondertussen is de Londense band zijn Amerikaanse tegenhanger toch ietwat voorbij gestoken. Daar waar Agalloch het monumentale “Ashes against the grain” nadien niet meer heeft kunnen evenaren, merk ik bij Fen nog steeds een progressiecurve op nadat ik ook de gemiste full-lengths aan een luisterbeurt onderwierp.

Naast “Carrion skies” huisvestte ook “Winter” enkele stevige composities, maar op “Monuments to absence” wordt nog een stap verder gezet qua intensiteit. Fen is immers kwaad en daar zijn de hopeloze toestand van de wereld rondom ons en de sombere toekomstperspectieven debet aan. Laat ons ook niet vergeten dat Fen in eerste instantie een extreme metalband is die vertrekt vanuit black metal, daar waar veel postblackmetal- en atmosferische shoegazecollega’s eerder uit een hardcore-achtergrond komen. Luister maar eens naar de vurige tremolo’s van bv. “To silence and abyss we reach” en de pakkende zwartgeblakerde melodieën van “Wracked“.

Naarmate de plaat vordert, wordt wel meer op atmosfeer ingezet met o.a. een bloedmooie serene postrockintro voor “Truth is futility” en afsluiter “All is lost“. Daarnaast hebben The Watcher en zijn kompanen ook meer progressieve momenten toegelaten. Zo neigt “Truth is futility” heel hard naar moderne Enslaved en wordt er meermaals geëxperimenteerd met tempo’s, dissonanten en tegenstrijdige drumritmes. Drummer JG, die Fen in 2020 vervoegde, blijkt dan ook een sterke aanwinst voor de band te zijn en mag zijn kunnen volop etaleren in het atmosferische intro van “Thrall“. Net zoals in het merendeel van de composities nemen heldere vocalen – dikwijls meerstemmig daar bassist Grungyn zich ook vocaal in de strijd gooit, hier naast de standaard screamzang een belangrijke plaats in en zorgen ze voor een dynamisch hard-zacht contrast.

Wat doorheen de bandcarrière nog steeds een constante is, zijn de lange composities. Ook nu weer geen enkele song onder de zes en een halve minuut en een totaalduur van meer dan een uur. Hoewel het songverloop best dynamisch en organisch overkomt, staan er toch wel enkele nummers op “Monuments to abscence” waar wat overtollig vet van afgeknipt had mogen worden, zoals het weinigzeggende atmosferische middenstuk van “Truth is futility” en ook het titelnummer had beter wat ingekort geworden. “Eschaton’s gift” had zelfs misschien in zijn geheel achterwege mogen blijven. Maar voorts is het genieten geblazen want in het dikke uur vallen nog voldoende beklijvende melancholische en intense momenten te beleven. Met hun albumcovers gaan de heren niet snel in de prijzen vallen, maar wat Fen op “Monuments to absence” laat horen weet ons wel uitermate te bekoren!

JOKKE: 81/100

Fen – Monuments to absence (Prophecy Productions 2023)
1. Scouring ignorance
2. Monuments to absence
3. Thrall
4. To silence and abyss we reach
5. Truth is futility
6. Eschaton’s gift
7. Wracked
8. All is lost