Alle Taake-albums en het gros van de kleinere releases van Hoest’s one-man blackmetalband staan netjes te blinken aan het begin van de T-sectie in mijn platenkast en toch grijp ik quasi steevast naar de derde full-length “Hordalands doedskvad“, uit 2005 alweer, terug. Dat wilt echter niet zeggen dat de eerdere en latere albums me niet kunnen bekoren, maar die plaat vind ik nu eenmaal de beste en werd later ook nooit meer geëvenaard wat mij betreft. Naar aanleiding van deze review van “Et hav av avstand“, de achtste full-length van de band uit Bergen, heb ik de discografie na “Hordalands doeskvad” nog eens wat dieper uitgespit.

Ik mag dan ook wel stellen dat ik de nieuwe schijf, op wiens cover we Hoest voor de gelegenheid in een vlag gehuld aantreffen, het dichtst vind aanleunen bij “Noregs vaapen” uit 2011, daar het gitaarwerk de meeste parallellen met die plaat vertoont. Taake wordt nogal gauw als een traditionele old-school blackmetalband weggezet, maar wie zijn of haar oor tegoei te luisteren legt, zal toch moeten toegeven dat zowel het gitaarspel als het drumwerk (allemaal door Hoest himself ingespeeld) de nodige progressieve invalshoeken kent, weliswaar nooit zó ver doorgedreven als bij stadgsenoten Enslaved, maar toch: de composities kennen behoorlijk wat diepgang en doorsnee tremoloriffs maken slechts beperkt deel uit van Taake’s klankenpallet, want we horen ook heel wat klassieke (prog)rockinvloeden terug die soms ook atonale of dissonante oorden durven verkennen.

De albumtitel betekent zoveel als “een oceaan van afstand” en ik moet zeggen dat de songs – “slechts” vier stuks deze keer in plaats van de typerende zeven, maar dan wel met een gemiddelde speelduur van tien minuten – inderdaad veelvuldig meanderen en dynamisch vloeien en hun eigen weg soms lijken te leiden. Het gitaarspel krijgt bijvoorbeeld aan het einde van de twaalf minuten durende opener “Denne forblaaste ruin av en bro” en in het op dertien minuten afklokkende “Et uhyre av en kniv” ruimschoots de kans om zonder de zang het verhaal te vertellen dat Hoest met deze plaat wilt brengen, en dat lijkt me er geen van barre en grimmige winters zoals op voorganger “Kong vinter” (2017) te zijn. We grijpen ons emotioneel gezien vast aan de dromerige, soms ietwat hallucinogene ondertonen in het gitaarspel en de emotioneel beladen melodieuze leads die voor een mooi contrast met de rauwe basis zorgen.”Gid sprakk vi” grijpt dan weer wat meer naar het oudere werk terug en laat zich kenmerken door diens hypnotiserende en repetitieve gitaar- en drumpatronen, terwijl “Utarmede gruver” eerder als een erg pakkend Taake-typerend nummer met subliem gitaarspel en tal van wendingen te catalogiseren valt.

Voor het eerst lag er geen drie maar zes jaar tussen twee opeenvolgende Taake full-lengths, maar de afgelopen jaren kregen we wel enkele zoethoudertjes in de vorm van splits met Whoredom Rife, Deathcult en Helheim en een compilatie met wat covers en obscuur spul. We hebben met andere woorden lang op “Et hav av avstand” moeten wachten, maar dat wachten wordt ruimschoots beloond. Hoest blijft immers stug en koppig zijn eigen pad bewandelen en doet dat al dertig jaar lang als we de beginjaren als Thule meerekenen. Deze weg verliep niet altijd zonder horten of stoten getuige de veelvuldige controverse waar de charismatische muzikant zich in het verleden al eens in bevond. Muzikaal gezien blijft Taake na ruim drie decennia nog altijd relevant met een ondertussen uit de duizenden herkenbare sound. Ook “Et hav av avstand” zal zijn plaats naar de platenkast weten vinden om de komende maanden nog ettelijke toertjes te draaien want het is een plaat die luisterbeurt na luisterbeurt sterker wordt en ik momenteel zelfs als de beste uit het post-“Hordalands” tijdperk bestempel. Knap staaltje vakmanschap!

JOKKE: 87/100

Taake – Et hav av avstand (Dark Essence Records 2023)
1. Denne forblaaste ruin av en bro
2. Utarmede gruver
3. Gid sprakk vi
4. Et uhyre av en kniv