Digitaal zat hij al even in onze brievenbus, maar nu ik het album met dank aan de Consouling Store ook fysiek in huis heb werd het toch dringend tijd om het eventjes over die nieuwe Spectral Voice te hebben, want wat heb ik naar deze plaat uitgekeken. Toen ze in 2019 in Het Bos speelden blies het viertal Grave Miasma van het podium en mij van mijn sokken met hun slepende vorm van psychedelische deathdoom, en nooit eerder noch later zag ik een drummer zo fanatiek zijn vellen haast in stukken meppen als Eli Wendler die avond. Gecombineerd met zijn rochelende oergrunt en het snarentriumviraat dat ook bij Blood Incantation de plak zwaait zindert die liveset bij wijze van spreken nog steeds na. Op dat moment was “Erroded corridors of unbeing”, een vaste waarde in de nieuwe lichting deathdoomplaten, ook al twee jaar oud en ondertussen zijn we nog eens vijf jaar verder, waarin enkele splits (met Vastum, Anhedonist en Undergang) en een democompilatie het levenslicht zagen. Zeven tergend lange jaren wachtte ik dus op een vervolg, dat er nu in de vorm van “Sparagmos” is. Een plaat waar torenhoge verwachtingen aan vasthingen, die stuk voor stuk werden ingelost of zelfs overtroffen en ervoor zorgen dat deze nieuwe Spectral Voice, naast de nieuwe Misotheist, de eerste plaat is die me dit jaar volledig de dieperik in sleurde.

“Sparagmos” is een plaat die tijd neemt om op te bouwen en zich verder blijft ontwikkelen gedurende de hele rit. “Be cadaver”, opener en eerst vrijgegeven single neemt ruim de tijd om een onherbergzame, onheilspellende sfeer neer te poten en wanneer het nummer rond de zesde minuut compleet losbarst kun je maar één iets doen: lijdzaam ondergaan en ondertussen die vastgeroeste nekwervels loskraken, want wanneer het viertal erop losbeukt zul je ze nodig hebben. Na enkele minuten rollende riffs en midtempo drumwerk doorspekt met enkele venijnig snelle uitspattingen wordt gas teruggenomen naar aanloop van “Red feasts condensed into one”, dat er meteen in vliegt en bewijst dat deathdoom niet altijd formulaïsch traag moet starten. Wanneer Spectral Voice echter het spierbalgerol achterwege laat wordt duidelijk dat er hier en daar ook wat ambient in hun sound is geslopen (wat niet verbaast als je Blood Incantations laatste escapades volgde), waardoor sommige distortionloze passages zelfs wat aan een meer sinistere Bell Witch doen denken. Gelukkig is het kwintet bekwaam in de kunst van de dynamiek want deze stukken leiden tenminste ergens naartoe, want de groots klinkende drumsound (die galmende floortom!), hadopelagyaans diepe grunts en verrotte screams werken altijd naar een volgende climax toe. Aan variatie dus geen gebrek voor zij die een minimale dosis geduld hebben: “Sparagmos” is een plaat die van de ene op de andere golf voortsurft zonder voorspelbaar of monotoon te worden – hoe kon het ook anders als diSEMBOWELMENT de eerste referentie is die in me opkomt? Als kers op de taart krijgen we regelmatig ook scheurend gitaarwerk dat knipoogt naar grootheden als Morbid Angel, Incantation en zeker ook het ondergewaardeerde Finse Rippikoulu.

Aan vier nummers heeft “Sparagmos” genoeg om dik drie kwartier te vullen: dat drie ervan ruim boven de tienminutengrens eindigen is dus evident. Toch speelt de uit Denver afkomstige band zelden mijn aandacht kwijt. Spectral Voice blijft teren op de constante belofte om nog onverbiddelijker toe te slaan en uitzichtlozer te klinken dan voorheen, en de slepende afsluiter “Death’s knell rings in eternity” maakt die belofte ruimschoots waar. Dit alles zou echter niet bewaarheid worden moest Arthur Rizk van Redwood Studios niet achter de knoppen gezeten hebben want de volle, hier ademende en daar versmachtende sound is een enorme troef. Dat Rizk verstand van zaken heeft moge duidelijk zijn, want ook recent werk van Daeva, Black Curse, Haunter, Malignant Altar en Primitive Man werden bij hem ingeblikt. Mede dankzij zijn knoppenmagie is “Sparagmos” een beest van een plaat geworden die je steeds weer bij de keel grijpt en je onvermoeibaar mee de afgrond in sleurt, keer op keer opnieuw. Het is nog vroeg op het jaar om boude uitspraken te doen, maar Spectral Voice verzekert zich nu al van een onbetwistbare plaats in de jaarlijst met een méér dan waardige opvolger voor een reeds verpletterend debuut. Lang genoeg geluld nu, ik ga voor ongeveer de vijftigste keer op repeat drukken.

CAS: 91/100

Spectral Voice – Sparagmos (Dark Descent 2024)
1. Be cadaver
2. Feasts of red condensed into one
3. Sinew censer
4. Death’s knell rings in eternity