Het Nederlandse Beenkerver smeedt het ijzer duidelijk terwijl het heet is want “De rode weduwe“, langspeler nummer twee, volgt amper anderhalf jaar na het geweldige debuut “Ontaard” en daar tussenin zat dan ook nog eens de prima EP “Twee wolven“. Nu zien we wel meer dat onemanbands er een strak releaseschema op na houden. Je verspilt door alleen te werken immers geen tijd aan het oeverloos palavaren over songstructuren en discussiëren over de te volgen muzikale richting. Compromissen sluiten is in het geval van Beenkerver niet aan bezieler Niels Riethorst besteed waardoor er enkel plek is voor zijn meest oprechte gevoelens.

Riethorst weet al van meet af aan duidelijk welke muzikale koers hij met Beenkerver wil varen en dat is er een van beenharde, doch melodieuze black metal die meer dan eens op Zweedse leest geschoeid is. Denk aan een Naglfar, een Lord Belial, je weet wel. De ijselijke vrouwelijk gil die het titelnummer, en meteen ook deze nieuwe plaat, in gang trapt, deed me trouwens instant aan “Vittra” van Naglfar denken. Hoewel Beenkerver een voorliefde voor intense extreme metal lijkt te hebben, vergeet Riethorst hoegenaamd niet om ook meer gematigd werk aan bod te laten komen. Zo vormt het slepende en van een grave songtitel voorziene “Breng mij haar hoofd” al meteen een mooi contrast met de zinderende albumopener en het navolgende “Vel over been“, één van mijn persoonlijke favorieten. “Haar wraak is prachtig” laat de vurige tremelo’s weelderig in het rond spatten en is een song waar menig Zweedse songschrijver jaloers op zou zijn.

Nu bestempelde ik Beenkerver in de inleiding wel als éénmansproject, maar toch laat Riethorst zich vakkundig door enkele sessiemuzikanten bijstaan. Zo deed de man wederom beroep op een vellenmepper van vlees en bloed waarbij de keuze deze keer viel op Joris Nijenhuis (o.a. Leaves’ Eyes, Verwoed (live), Ûngrûn, …), een uitstekende keuze natuurlijk. Luister maar eens naar de imposante drumroffel die het razende “Oktober” doet ontvlammen, een fill die ik Mauricio Weimar van Extreme Drums wel eens zou willen zien naspelen.

Voorts zou een conceptalbum dat het verhaal vertelt over de rode weduwe Sophia natuurlijk niet compleet zijn zonder vrouwelijke vocalen waarvoor Floor Vandenbrande van Neroth opgetrommeld werd. Het nummer “Vergane rozen” krijgt op deze manier een soort Beauty and the Beast-gehalte en laat Beenkerver wederom van een iets meer gematigde kant zien met heel wat ruimte voor adembenemende gitaarleads die je in de finale in vervoering brengen. De meer mid-tempo tracks zijn doorgaans ook de wat langere composities op deze plaat, dat bewijst ook afsluiter “De biecht van een blinde” waarin plaats is voor atmosferisch clean gitaarspel hoewel naar het einde toe ook het vuur aan de lont gestoken wordt. Het laatste woord is aan het hoongelach van de Rode Weduwe zelve.

Spenser Morris (Vukari) mat Beenkerver in Chicago een moderne en krachtige sound aan, dat was niet anders op de twee voorgaande releases. Van mij zou het gerust een tandje rauwer mogen, maar dat is natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak. Middels artwork van de hand van Bram Bruyneel kreeg “De rode weluwe” tenslotten ook een link met ons eigenste land mee. Beenkerver’s mix van woeste en ijskoude blackmetalriffs, spookachtige en beklijvende melodieën, gevarieerd vocaal spektakel en dynamisch strak drumspel weet het gruwelijke en huiveringwekkende verhaal van de Rode Weduwe vol misbruik, hekserij, wraak en wroeging perfect muzikaal te vertalen. Verre van een ééndagsvlieg die al haar kruit al op een eerste release verschoot.

JOKKE: 87/100

Beenkerver – De rode weduwe (Vendetta Records 2024)
1. De rode weduwe
2. Breng mij haar hoofd
3. Vel over been
4. Vergane rozen
5. Haar wraak is prachtig
6. Oktober
7. De biecht van een blinde