Wat krijg je als je een Amerikaan, een Noor en twee Spanjaarden met tal van ervaring in blackmetalbands als Hjemsøkt, Nocturnal Tyrant, Nightgaunt en Unholy Craft samenzet? Ûlairi is het krachtdadige antwoord. Begin november brancht dit internationaal samenwerkingsverband een eerste self-titled full-length uit (hoewel met 24 minuten speeltijd de term MLP beter gerechtvaardigd is) die door Rabauw, een label van eigen bodem, aanvankelijk een taperelease kreeg. Op 1 januari jongstleden volgde ook een vinyleditie. En terecht. Haat tegen alles wat licht is, is de deugd die de essentie van deze creatie vormgeeft. Muzikaal gezien werd daarvoor inspiratie opgedaan bij het vroege werk van Emperor en Dødheimsgard, maar ook het omstreden Zyklon B wordt als referentiekader aangehaald.

In plaats van voor een dun en schel geluid te kiezen is de sound vrij vol en de zes tracks knallen behoorlijk agressief uit de speakers. Het plechtstatige toetsenspel in opener “Winged devil, ghost of terror” rechtvaardigt de Emperor-referentie, maar de volgende track “The mist, the night & the fear” moet het toch vooral van de venijnige gitaarriffs hebben, hoewel mysterieuze toetsen wat later toch nog een mystieke zweem aan het geheel toevoegen. Deze synergie van Peregrinus’ gitaren en Förau’s synthesizers vormt één van de vele sterke punten van dit debuut, waardoor in songs als “White empress of night” en “Hissing scale fortress” een sonisch landschap ontstaat dat zowel meeslepend en wervelend als spookachtig en onheilspellend aanvoelt. De composities stralen een overweldigende duistere aantrekkingskracht uit doordrenkt met tal van vurige riffs en broeierige synthesizers. Ûlairi slaagt er dan ook in de korreligheid van zijn black metal in evenwicht te brengen met een verrassend gevoel voor harmonie zoals te horen in de intro van “Colossus of grief” waarin het basspel van Peregrinus ook duidelijk aanwezig is.

De in vitriool gedrenkte screams van Sanguinous Moth voegen een gitzwarte en ijzingwekkende duisternis toe die naadloos aansluit bij de esthetiek van het album. Zijn stem straalt een sinistere kwaadaardigheid uit, zelfs in de rustigere momenten van het album zoals het begin van “Colossus of grief” of de slepende inleiding van “Howls of death & blood“, wat de muziek een bijna ritueel gevoel geeft. In plaats van de luisteraar te overweldigen, verweeft zijn vocale werk zich goed met de instrumenten wat intensiteit toevoegt zonder de muzikale arrangementen te overschaduwen. Onontbeerlijk in de skeletbouw van de composities is het drumspel van M.W. De man houdt de touwtjes strak in handen en injecteert voldoende dynamiek in zijn drumritmes die de oerenergie van de muziek verhogen en voor een aanstekelijke drive zorgen. Meermaals schakelt de slagwerker moeiteloos heen en weer tussen ziedende uitbarstingen en ingetogen percussie.

Ûlairi had ervoor kunnen kiezen om een bombastisch dungeonsynthintro en -outro aan de release toe te voegen om zo de speelduur over het half uur te jagen, maar in plaats daarvan schiet de albumopener meteen uit de startblokken. Afsluiter “Hissing scale fortress” eindigt dan weer heel abrupt waarna we nog minuten lang stil voor ons uit blijven staren, danig onder de indruk van wat we net allemaal gehoord hebben: een plaat vol wilde, bijna chaotische energie die de rauwe, ongefilterde essentie van het genre kanaliseert, maar met behoud van melodieuze terughoudendheid. Erg overtuigend en verslavend spul!

JOKKE: 87/100

Ûlairi – Ûlairi (Rabauw 2024)
1. Winged devil, ghost of terror
2. The mist, the night & the fear
3. Colossus of grief
4. White empress of night
5. Howls of death & blood
6. Hissing scale fortress