Het was het almachtige “Flesh cathedral“, het volwaardige debuut van het ondertussen terziele gegane Svartidauði, dat in 2012 de katalysator vormde voor een ware eruptie van de IJslandse blackmetalscene. Dat wil echter niet zeggen dat er voorheen al niet enkele blackmetalbands actief waren; denk maar aan Myrk, Thule (later Potentiam), Solstafir, Svartalfar en Carpe Noctem. Aan dit rijtje mag ook Finngálkn toegevoegd worden. Deze band met in de gelederen drummer Bjarni Einarsson, die later hoge ogen zou gooien in ondermeer Almyrkvi, Parfaxitas, Sinmara, Slidhr, Misþyrming (live) en Rebirth of Nefast (live), bracht reeds in 2006 de demo “Tyranny from beyond the Styx” uit waarop snarenplukker Óttar Jörgen en zanger Óskar Jökull nog beroep deden op een drumcomputer. Een jaar later volgde de langspeler “Horns against heaven” waarmee Einarsson ten tonele verscheen. Het was een plaat vol traditionele black metal, geïnfuseerd met heel wat rockende vibes (zonder per se de stempel black ’n roll te willen gebruiken) die door een te propere aanpak echter niet meteen potten wist te breken. Na die release doofde de vlam echter uit, maar eerder dit jaar wakkerde ze na 14 jaar terug aan met de demo “Hroki & fyrirlitning” als resultaat. Nieuw in de line-up is bassist Ómar die, net als Óttar en Óskar, een verleden heeft in o.a. Amor et Morte.

We dachten eerst dat de albumtitel zou verwijzen naar de twee mythologische wezens die we in het coverartwork aan het vechten zien. Wrong guess want de titel kan vertaald worden als “arrogantie” of “hoogmoed” en “minachting” of “verachting”, twee termen die goed aansluiten bij de thematiek van black metal waarin gevoelens van afkeer en rebellie vaak centraal staan. De bandnaam verwijst dan weer wel naar een mythisch monster uit de IJslandse folklore en sagenliteratuur. Finngálkn is een hybride wezen, vaak beschreven als half mens, half dier, met een vervormd of demonisch uiterlijk, soms ontstaan uit incest of vervloeking. Het wordt vaak genoemd als een teken van onheil, taboe of zonde, en symboliseert iets dat niet in balans is met de natuur of de goden. In middeleeuwse IJslandse saga’s, zoals de “Fóstbræðra” saga en “Grettis” saga, worden finngálkn-achtige wezens soms gebruikt als metaforen voor morele degeneratie, overtreding van sociale of natuurlijke wetten en demonische krachten in menselijke gedaante.

Anno 2025 schuurt het geluid van Finngálkn iets dichter tegen dat van een Sinmara en Misþyrming aan hoewel een meer klassieke blackmetalaanpak nog steeds centraal blijft staan, daar waar het er bij de collega’s al eens wat gesofisticeerder, complexer en verstikkender aan toe kan gaan. De riffs en songstructuren leunen eerder tegen heavy metal en, net zoals op het debuut, de rock-‘n-roll-esthetiek van de vroege Darkthrone-albums aan, maar gelukkig deze keer met een heel wat vuilere en minder afgelikte sound als resultaat. Hulde daarvoor aan Tómas Ísdal van Carpe Noctem en Misþyrming die de mix en mastering verzorgde. Nieuw element zijn subtiele achtergrondtoetsen die vooral in afsluiter “Skepnan lifir” voor een extra streepje kleur zorgen in een voor het overige zwartgallig uitziend landschap. Meer van dat graag!

“Hroki & fyrirlitning” klinkt niet zo wereldschokkend als andere IJslandse kleppers, maar het siert de band wel dat ze voor een ander geluid gaan dan de meer populaire namen. Vergeleken met het debuut is Finngálkn overduidelijk volwassen geworden. Over een fysieke release van deze 15 minuten durende demo is nog niets geweten. Benieuwd of er meer werk gaat volgen. Van ons mag het.

JOKKE: 80/100

Finngálkn – Hroki & fyrirlitning (Eigen beheer 2025)
1. Basiliska
2. Kalt að eilífu
3. Skepnan lifir